ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 13 ახალი ერა)

-სიცრუე, სიცრუე... და ისევ სიცრუე... - გააწყვეტინა მოყოლა გუგამ. - როგორ ახსნი იმას რომ მე მახსოვს ბაბუა, თეოფილეს, მამაჩემის მამა და შენ საერთოდ არ მახსოვხარ? შენ ცდილობ ჩვენს ოჯახში შემოიპარო დაუკითხავად და ცდილობ გაპატიოთ ის რაც დააშავე... არ

ცივი თვალები (მესამე თავი)

ხელე ვაკოცე. შეცბა. მინდოდა, მეკითხა, ხვალ რას აკეთებდა? ხვალ თუ მნახავდა, ვკითხავდი, ზეგ რა გეგმები ჰქონდა… - დროებით ლიდია - მხოლოდ დავემშვიდობე. იმედი დავიტოვე, რომ ხვალინდელი და ზეგინდელი დღე ბუნებრივად მომიტანდა მის სურნელს.

ცეცხლი აინთო, თამაში დაიწყო (სულ)

ტბის ზედაპირი სარკესავით ირეკლავდა ზეცას.ჩამობურული ნაძვები გვირგვინივით ერტყა წყლის გამჭვირვალე სივრცეს. ისეთი მყუდროება სუფევდა ირგვლივ, რომ ვერავინ წარმოიდგენდა, თუ ეს სამოთხის მსგავსი მიდამო, ამ ლამაზი ნიღბის მიღმა სისხლიან საიდუმლოს წლების

ცივი თვალები (მეორე თავი)

ლიდია და ბაბი სახლში დავტოვე. რა უცნაურია. ჩემთან ახლოს ცხოვრობს გოგო, რომელიც დანახვისთანავე, მომეწონა და დავიჯერო, აქამდე, ორ მტკაველ ქალაქში არ გადავყრილვართ ერთმანეთს? მგონი, ამდენი აღარ უნდა დამელია, თორე სიფხიზლის პრივილეგიებს დავკარგავდი.

ცივი თვალები (პირველი თავი)

ლიდია ბიძაჩემის ქორწილში გავიცანი. გაცნობა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია. მე დავინახე, იმას ჩემი არსებობა არც კი შეუმჩნევია. პრინციპში, სიმღერა მოეწონა, თუმცა პიროვნულადაც რომ ვარსებობდი, მაგაზე არ უფიქრია. მრავალ მშვენიერ ადამიანში, ყველაზე უცნაური

ასი წლის მერეც

ასე მგონია წლები გავა ძალიან ბევრი... და არაფერი არ დარჩება ამაზე მეტი, რომ შენს თვალებში მსურდეს ისევ დანახვა ჩემი! არც არაფერი იარსებებს ამაზე წმინდა...

მე, ქალი

დაბადებიდან, ანდა უფრო დაბადებამდე, მე დამყვა ბედი, უცნაური, გასაოცარი

სხვისი შვილი(სრულად)

-როცა მარტო დარჩები და ამ ყველაფერზე დაფიქრდები, როცა შენი უღირსი ქმარი ციხიდან გამოვა და მომდევნო ქალზე იხმარს ძალას, როცა კიდევ მიხვალ მორიგდან და დაუჩოქებ ვედრებით, როცა მორიგ ქალს, მორიგ დედას დამარხავ ცოცხლად და ამას გაიაზრებ, გთხოვ,მომძებნე და

შენი თმების ოკეანე

შენში მიყვარს შენი თმების ოკეანე. თმის ტალღების ალისფერი მოზღვავება.

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 12)

-მე ერთს შევპირდი რომ ვიხსნიდი, უნდა გავიქცე, შენ გაუყევი ამ ფერდობს, დაინახავ მწვანე კარს, შემდეგ ნარინჯისფერს მიაგნებ და მასში რომ შეხვალ სრულ სიბნელეში მოგიწევს გზის გაგნება, თვალი შეეჩვევა და ყველაფერს აღიქვამ, კლდის პირზე მიხვალ, იქიდან უნდა