საფარი (სრულად)

ცხოვრებამ შენ ჯერ არ მოგცა იმის საშუალება,მთლიანად დაინახო რა ადამიანია ანდრო ყიფიანი.. როცა ამას შეხედავ, მხოლოდ მაშინ მიხვდები,ამწამს რას ვგულისხმობ.. ანდრო ცხოვრებისთვისაა გაჩენილი. უბრალოდ,ჯერ არ მიეცა საშუალება, ფრთები მთელ სიგრძეზე გაეშალა..

წასვლა

გტოვებ და მტკივა უშენობის ყოველი წამი. გტოვებ და ვიცი, მეტკინება უფრო ძალიან. მაგრამ გაძლება როცა ჰქვია, ჩემო, სიყვარულს. წასვლა გულიდან ერთადერთი სწორი რამეა.

სიბნელის მარცვალი (სულ)

წელამდე წყალში იდგა. ცისფერი სარაფანა წყალს მარაოსავით გაეშალა მის გარშემო, სველი თმა კი მკლავებზე და მკერდზე მიჰკვროდა. ქალი უძრავად იდგა და შიო უცებ ვერც მიხვდა, თუ რას აკეთებდა.თითების მოძრაობას მიადევნა თვალი და მოულოდნელად ყრუდ მისწვდა მის

შენი შეშლილი ლექსები

აავსე ლექსი ჩემეული მკრთალი აისით. აივსე თავად, პატიებას ნუ მთხოვ! შეგინდე! და სანამ შენს ლექსს კვლავ დემონებს გადაულოცავ. გაიხსნე, რომ ჩემი სუნთქვა მსხვერპლად შეგწირე.

ალიბი (სულ)

ბნელი ტყე აშინებდა ქალს. თავს არაკომფორტულად გრძნობდა. კარავში სწრაფად დაბრუნება სურდა, თითქოს კარვის ფარატინა ნაჭრის კედლები ღამეული საფრთხისგან დაიცავდნენ. ტყის სიღმეში ჩქარი ნაბიჯების ხმა მოესმა ქალს. თითქოს დათვი მიალაჯებდა

მრუდე ბილიკები ( თავი 7) დასასრული

მაშინაც ამავე ადგილას იჯდა გიგა როცა ქეთოს უარი უთხრა ქორწინებაზე. გაახსენდა მისი ამღვრეული მზერა და სატირლად გამზადებული ტუჩები.. აცახცახებული სხეული მზად იყო, ერთიანად ამოეფეთქა და ეხუვლა როგორც მთიდან მოვარდნილ მდინარეს. საშინლად მოენატრა მისი

მრუდე ბილიკები (თავი 6 )

რა ბედენაა გიგიავ?- შეშინებულმა უთხრა და დაცვარულ სახეზე შემოატარა ხელი. - რასი მიხეთქავ გულს ბალღო, რა ამბავია სთქვი. - რატომ მაიძულე ქეთოს ცოლად მოყვანა?- ცაზე მეხივით გავარდა გიგას სიტყვები და გულმა გამალებით დაუწყო ძგერა ხევისბერს. - რას ამბობ

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 11)

-ეს მართალია? - გადაღლილმა ირაკლიმ ზურგი კედელს მიაყრდნო და ჩამოჯდა. -კი, მართალია. - მორცხვად აღიარა გუგამ. -როდის უნდა გეთქვა?

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 10)

სადღაც დიდ ოთახში შეიყვანეს, ირაკლი ნუგო და ბაკური ჯერ კიდევ ძლივს სუნთქავდნენ და გონზე ვერ მოდიოდნენ იმისგან რაც ნახეს. უძლიერესი ადამიანი, საუკეთესო მეგობარი, ბრძოლის ჟინით სავსე კაცი ნოდარი აღარ ჰყავდათ. ის არ იყო? სულ რომ გაიძახოდა ბელადის გზა

სულის პოეტო

და მეშინია, რომ ერთ დღესაც ისე დავმშვიდდე, გულგრილად შევხვდე არსებობის მორიგ დასასრულს...