ვერეს მსხვერპლი(თავი 2)

თამარის ღრმა ძილი ჩვევია.ბომბი რომ ჩამოვარდეს,მას მაინც არ დაურღვევ ამ მყუდროებას,ამიტომ არც ნატალიას სკოლაში წასვლა გაუგია.გოგონა სწრაფად გაემზადა,ჩაალაგა ჩანთა და სკოლისკენ გასწია.კიდევ კარგი,სკოლა სახლის გვერდით აქვს,თორემ ისე ეზარება ადრე ადგომა

სისხლიანი რომანტიკა (სრულად)

დამნაშავეებად არ იბადებიან..ცხოვრება ქმნის მათ სასტიკ შურისმძიებლებად. ოქროს ლანგრით მიართმევს ხოლმე სასტიკ წესჩვეულებებს ჯერ კიდევ პატარა ბავშვებს და მერე მწარე ცრემლებით აზღვევინებს თითოეულ ბოროტმოქმედს ჩადენილ სისასტიკეს.

ვერეს მსხვერპლი(თავი 1)

ისტორია არის გოგონაზე,რომლის თითქოს დალაგებულ ცხოვრებაში უეცრად იჭრება უბედურება.ეს ისტორია არის გოგონაზე,რომელსაც არ გაუმართლად ცხოვრებაში.ახლა იძულებულია შეერკინოს დაუმორჩილებელ ბედს...ვნახოთ,რით დასრულდება ეს.ვნახოთ თუ შეულძლია ადამიანს ბედის

გოგონა ვერის უბნიდან(სრულად)

–კარგი დამშვიდდი.. ჯერ რატო უშვებენ?.. –არ ვიცი ამინისტია შეეხო ალბათ..არ ვიცი.. ვიიციი?! არ ვიცი!–ყვირილზე გადავიდა გეგეშიძე. –მისმინე.. დამშვიდდი ლიზას დავურეკავ და ეგ და მარი გამოვლენ..! –რას მიშველიან ეგენი ..დამიწყებს ლიზა ხომ გეუბნებოდიო! ესაო

ცხოვრება

ყველაფრით დავიღალე. ცხოვრება დუნედ მიდის. რუტინა,რუტინა და ისევ რუტინა.ერთფეროვნება მკლავს.არ მაძლევს საშიალებას,რომ თავი ვიგრძნო ცოცხალ ადამიანად.ადამიანად,რომელსაც თავისუფლების ფრთები აქვს შესხმული.

2015-დან 2050-ში

2050 წელია?! ღმერთო,არ მჯერა.რამდენი დრო გავიდა მას შემდეგ,რაც პირველად ვიყავი შეყვარებული.წლებიც კი ამრევია ერთმანეთში..ისე მდურედ მივყვები ცხოვრებას,რომ სათვალავის მნიშვნელობაც კი დამავიწყდა.

დრო სადღაც მიჰქრის..

დრო სადღაც მიდის,მიჰქრის უკვალოდ, არ გველოდება ჩვენ წარმავალებს. მხოლოდ დაღს გვასვამს და გვტოვებს მარტო, ამ რეალობის მკაცრის წინაშე. რა მალე გადის ჩვენი ცხოვრება, ხშირად ამაო,დაუსაბამო.

აბსტრაქციიდან უსასრულობაში

როგორ მიყვარდი მე ახლაც მახსოვს, შენს თვალებს როგორ შევსციცინებდი. შენი პირველი სიტყვაც კი მახსოვს, რომელსაც სდევდა შეხება წრფელი. მახსოვს,შენ როგორ მითხარი სიტყვა, სიტყვა,რომელმაც მე სულ შემცვალა.

პაპა!

შენ წაგიყვანეს და მარტო დავრჩი, მე ვეღარ ვხედავ შენს ცისფერ თვალებს, ვერ მათბობს შენი მზერა მე წრფელი, და ვეღარ ვხედავ შენს მოხუც ხელებს. ახლაც კი მახსოვს მათი კანკალი და შენი სახის ურიტმო მზერა. სად ხარ ?მითხარი,მაინტერესებს. განა მეც მალე მანდ არ

რუტინა...

რუტინა მალე ბოლოს მომიღებს, დილით ადგობა,წასვლა სკოლაში. ეს გამოცდების ციებ-ცხელება, თან არც დათმობა მინდა არაფრის. რაღაც დებილი მედლის მონა ვარ, და,ალბათ, მალე თან წამიყოლებს.