თვრამეტი წელი და რეალური არაფერი

თუ სურვილი გექნებათ გამოვაქვეყნებ ისტორიას "თვრამეტი წელი გზაში".რალურ ცხოვრებაზე,ჩემს ცხოვრებაზე.ოღონდმხოლოდ 27 გვერდია.აღვნიშნე,რომ ვერ დავასრულე.არ მეყო ამისთვის ძალა და.

არარსებული შავი წერტილი (სრულად)

კასასთან მივედი,ნაცნობ რიგთან,ნაცნობი სახე,ნაცობ ხელებში მოქცეული 2 პაჩკა ვინსტონი.გაკვირებული უყურებს საჭმელს,შესამჩნევად ეღიმება.. დახლიდან დამატებით საღეჭ რეზინსა და სნიკერსს ვიღებ,რომელსაც ეგრევე ვხსნი და ვჭამ..ნელნელა ალაგებს პროდუქტს.

არსებობს ბედნიერება და სიყვარული 21-ე საუკუნეში?

ცხოვრება ტკბილია და არა ბედნიერი.იცი,ის როგორია? რაც არ უნდა უბედური იყო,მაინც ნახავ მასში რაღაც დოზით სიტკბოს.ის კაიფსაც ჰგავს.ნარკომანი ტკბება,სიამოვნებას ღებულობს წამლით,მაგრამ განა ის ბედნიერია?ხშირად,მესმის ფრაზები იმის შესახებ,რომ ცხოვრება

წვიმას თუ არა თავს მაინც შეგაყვარებ (დასასრული)

რაღაც მხრივ მართალი ხარ. სიყვარული აბრმავებს ადამიანებს. მეც დამაბრმავა მარა მერე გაგამ მითხრა როგორ ძალიან უყვარდი და არ შემეძლო რომ ესე გამეგრძელებინა. ვერ იქნები იმ ადამიანთან ბედნიერი რომელსაც სხვა უყვარს ხო? ჰო და გადავწყვიტე დამემტკიცებინა რომ

ბედნიერება- მარადიული თუ წამიერი?

მაგრამ პირობას ვდებ, როცა ეს ყველაფერი დასრულდება და კვლავ ბედნიერი ვიქნები, იმის მიუხედავად, რომ ეს ფრაზა ბედნიერი ადამიანისთვის არც თუ ისე სასიამოვნო მოსასმენია, მაგრამ იგი დამეხმარება დავაფასო და გავუფრთხილდე ჩემი სიხარულის თითოეულ ნამცეცს,

წვიმას თუ არა თავს მაინც შეგაყვარებ (14 თავი)

-რა იყო ნუციკო, ისეთი სახე გაქვს მგონია ვიღაც შეგიყვარდა. - ნუცას ამაზე იმდენად ხელოვნური ხარხარი აუტყდა რომ თავადაც არ დაიჯერა. იცოდა რომ ლიკა საკმარისზე კარგად იცნობდა და ტყუილში ამხელდა მაგრამ იმ წამს სხვა გამოსავალი ვერ იპოვა. ჯერ ვერავის ეტყოდა

წვიმას თუ არა თავს წშეგაყვარებ (13 თავი)

"არაფერია იმაზე უარესი, როცა გრძნობ, რომ არავის აღელვებს შენი არსებობა, არავის აინტერესებს შენი შეხედულება ცხოვრებაზე, რომ სამყარო უშენოდაც მშვენივრად გააგრძელებს სიარულს და შენი არარსებობა ოდნავადაც არ შეაკრთობს"ამოდიოდა და ჩადიოდა მზე... მიდიოდა

გპატიობ

ლამაზი ხარო და გამაწითლე, ხელი მომხვიე და გამიღიმე. ჩემი გონება შენ სულ დაბინდე, ჩემი სული კი კვლავ აღაშფოთე. სულ მიღიმოდი,მიალერსებდი, ჩემთან ყოფნისას აღწევდი ზენიტს. სწორედ იმ ზენიტს,რომ გიზიდავდა და გულში ასე რომ გიელავდა. მერე დამტოვე,უცბად

წვიმას თუ არა თავს მაინც შეგაყვარებ (12 თავი)

-შენ ის არ ხარ სულ რომ მლანძღავდა? როდის აქეთ მეხუტები? - გაიკვირვა გაგამ. ნუცასაც უკვირდა მაგრამ რა ექნა, ვერ დაუკვირდა რას აკეთებდა. -შენ... მოიცადე არ გახსოვს? - თვალები გაადიდა ნუცამ. ბიჭი შეიშმუშნა. აშკარა იყო, ძალიან სტკიოდა ჭრილობები.

ადრე მეგონა თვე საუკუნედ

რა მალე გადის ეს წლები გრძელი, გრძელი დღეები და ღამეები. ადრე მეგონა თვე საუკუნედ, ახლა კი ვხვდები,ყოფილა წამი.რისთვის ვიცხოვრე?-თავს ვეკითხები, იქნებ ეს მხოლოდ იყო სიზმარი და წამიერი ეს ილუზია, რომელიც ასე მალე გაფრინდა.