ჩამჭიდე ხელი (სრულად)

-ნუ გაიტლიკე ენა შენ-დაბღვერილმა გავხედე პატარა მაიმუნს და პიჟამოს ზედა გადავაცვი -რატო გავიტლიკე? აბა ეს 9 საათზე დაძინება აღარ მინდა, დიდი ვარ უკვე-გამომიცხადა პატარა დამ და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა -ადრე უნდა ავდგეთ, მეც ვიძინებ, რატომ ხარ

შენ და ღამე

მხოლოდ ორი რამის მჯერა ქვეყნად, ერთი შენ ხარ და მეორე ღამე, ქვეყნის ფიქრებს რომ მოუყრის ერთად, მესახება შეუვალი კიდედ. ათასფერი და ყველასთვის მნათი, ცისარტყელა, წვიმის მერე რომ ჩანს,

"ირონიულ-თბილი" ურთიერთობა (სრულად)

-არ დავიძინოთ?-აშკარად ეძინებოდა წათეს-ღმერთო, დღეს მეუბნება ცოლად მოგიყვანეო, ვითომ პირველი ღამეა და ამან მეძინებაო, ეს ვინ შემომაპარეთ?-მაღლა ავიხედე და ისე ვლაპარაკობდი რაზეც ორივეს ხმამაღალი ხარხარი აგვიტყდა.საბოლოოდ ამ სიცილ-სიცილში ორივეს

მეტრო (დასასრული)

სინათლე თან გაჰყვათ. შუქურა ეჭირა ხელში რასტის და მის ირგვლივ არაფერი ჩანდა. ბურუსი... კვლავ ბურუსი, რომელიც უდაბურ სიბნელედ ისახებოდა... ნისლი... დონი... დონი გაქრა... დონი...

ჩემს სიდედრს (ერკე მიდასი)

ჩემი წარმოდგენით ჩემი სიდედრი უსაყვარლესი ქალია, კეთილი, თბილი და ძალიან ადამიანური. სიცოცხლე ძლიერ უყვარს და ფიქრობს ყოველთვის სხვებზე, არა საკუთარ თავზე. ამაში ვრწმუნდები, არა მარტო მისგან, არამედ მისი ქალიშვილისგანაც. ზოგადად, ადამიანი, ვისაც

ჩემთვის გაჩენილი-ნაწილი II (სრულად)

-გონებაშიც არ გაივლო ბავშვის მოშორება,თორემ ,მართუშკას გეფიცები,მთელი ცხოვრება ვერცერთს ვერ გვნახავ!

მის მკლავებში (სრულად)

გავბედე, გავბედე და წამოვედი. მოვკიდე ჩემ ბარგს ხელი და გამოვუყევი გზას. თან ვფიქრობდი, ალბათ რომ არა ბავშვი ვერც ვერასდროს გავბედავდი ამას.

აბლაბუდა (მეცამეტე თავი)

- მიუხედავად იმისა, რომ მიმოწერას ვაგრძელებდით, შეხვედრას აღარ ცდილობდა, თითქოს დრო მომცა სიტუაციის გასაანალიზებლად. მიმოწერაც შეამცირა, ზოგჯერ რამდენიმე დღეც იკარგებოდა, შემდეგ ისევ გამოჩნდებოდა და ისე აახლებდა დიალოგს, თითქოს არც არაფერი მომხდარა.

-რა ბანალურია! (სრულად)

იოსების სახლი აქვე აღმოჩნდა და სულაც არ გამიკვირდა არავინ რომ არ მიპასუხა კაკუნზე, ბრახუნზე და ზარზე.ბოლო გამოსავალი ისევ ის ვიღაც მეგობარი მრჩებოდა.ზარი რომ გავიდა თითქოს ამოვისუნთქე-გისმენთ-გაისმა ბოხი და ნამძინარები ხმა ტელეფონში

დრო მიდის

აწი ვეღარავის ვეტყვი, რომ აღარ მინდა იმ ადამიანად ყოფნა, რომლადაც ვიქეცი, აწი ვერავის გადავუშლი გულს ბოლომდე, ვერ ვუწილადებ სევდასა თუ სიხარულს, ბედნიერებას თუ უბედურებას.