ერკე მიდასი - 40 საშობაო ანგელოზი (თავი 2)

მას შემდეგ დანაშაულის გრძნობას არ მიუტოვებია გვერდიდან მამა იოანე. იღვიძებდა, საუზმობდა, ლოცულობდა თუ კვლავ საძინებელს მიაშურებდა ერთი პატარა ბიჭის სილუეტი დაჰყვებოდა თან. ფიქრები მასზე, გრძნობები ათას სისაძაგლეზე და დარდი ამ ადამიანზე, რაოდენ ის

გათოვს

დამჭირდი და გამიჭირდი, როგორც ზამთარში მარტოდმარტო დარჩენილ სიზმარს, ისე გაცოცხლებ მოგონებად. შენ კი ამაოდ ცდილობ და თან ვერ მასმენ ორიოდ სიტყვას.

მატარებლის ვაგონები

ცხოვრების თითქმის მეოთხედი სიყვარულზე წერაში გავატარე, მაგრამ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი არმოჩენა საკუთარი თავის შეყვარება ყოფილა...

ერკე მიდასი - 40 საშობაო ანგელოზი (თავი 1)

ეს რომ ადამიანს დასცემოდა, იქვე გააშეშებდა, მის შიგნით ათას ნათურის მოცულობით სიკაშკაშეს დააწყებინებდა და ბოლოს შუაზეც გაგლეჯდა, ხოლო მისი დამწვარი ნაფლეთები იმ მონასტრის კედელს მიეგლისებოდა, სადაც კრძალვით და შიშით მონუსხული რამდენიმე ადამიანი

ქარაფებზე მოსიარულე (სრულად)

ნაწარმოები მოგვითხრობს ქალზე, რომელმაც გადაწყვეტილება მიიღო ებრაელთა ყველაზე მკაცრი წესებით მცხოვრები ხალხის თემიდან, ჰასიდებისგან (ულტრა ორთოდოქსული წესებით მცხოვრები სატმარებიდან) წასულიყო და ინტეგრირება მოეხდინა საზოგადოების დანარჩენ წევრებთან.

ჩემი გონების 100 % (სრულად)

მენატრება... მთელ სხეულში ერთი სიტყვა კუნჭულკუნჭულ იბუდებს და,იქ ცხოვრებას იწყებს.. გაუსაძლისობისგან, შეუგუებლობისგან, არსებობას დროების ვივიწყებ...

გრძნობებით მიტოვებული

ვიცლები, ფეხ ქვეშ მეგება ყოველი ჩემი ნანატრი წამი, რომელიც მსურდა და ვერ შევიცანი. მინდოდა, განმეცადა მათი სიუხვეე, მათი სულის ამაოება და სითბო. სითბო სულ წავიდა ჩემგან, სულ დამტოვა ათოშებული და სიცივესთან მებრძოლი გმირივით შევერკინები მიწას ჩემი

ენ ჯეინის პატარა ისტორია

მათ თვალებს ვაკვირდებით და ღიმილს ვდარაჯობთ.ღიმილი ისეთივეა, მაგრამ ჩვენი აღარ ჰქვია. მოულოდნელად, ავდექი და დავსნეულდი. მონატრებამ დამაავადა. ისე მომენატრა, თითქმის გადავირიე და თან იმანაც გადამრია, რომ ყველა განშორების მიზეზი მე ვიყავი.

აბლაბუდა მეთვრამეტე თავი (დასასრული)

- დაღლილი, ნახევრად მძინარე მიხუტებული ვიყავი საყვარელი მამაკაცის მკერდს, თლილი თითებით თმებზე მეფერებოდა, შიშველ მხრებზე მკოცნიდა. მთელი არსებით ვცდილობდი ყველაფრის დამახსოვრებას, მისი თითოეული მიმიკის ღრმად ჩაბეჭდვას. ვიცოდი, უკანასკნელად

აბლაბუდა (მეჩვიდმეტე თავი)

ბანკის მმართველს, სადაც შაკოს სესხი ჰქონდა გაკეთებული კარგად ვიცნობდი. გულმა მაინც არ მომითმინა, შენობიდან გამოვედი თუ არა, მისი ნომერი ავკრიფე და რესტრუქტურიზაციაში დახმარება ვთხოვე. უარი არ უთქვამს, ეგ კი არადა, რომ გაიგო მსესხებელი ჩემი ახლობელი