რა იქნებოდა ცხოვრება შეგრძნებათა გარეშე ?

მივდივართ და ზურგზე აკიდებული ხურჯინში ვაგროვებთ თითოეულ განცდას, ემოციას, ფიქრს... ვაგროვებთ, ვაგროვებთ და ასე გრძელდება უკანასკნელ ნაბიჯამდე...

შეთქმულება - ენ ბლექი (სრულად)

ენ ბლექზე რას მეტყვი? - ჯიბუტის მხრიდან გაჟღერებული მეგობრის სახელის გაგების გამო თვალები დაქაჩა ამირეჯიბმა. - ბლექი? - სიგარეტი ჩააქრო და ინტერესით მიაშტერდა მის წინ მჯდომ მამაკაცს.

მისი სურნელი (სრულად)

თითით შემოხაზული ჩემი სხეულის კონტურები მრევს და,მამღვრევს. მისი თამაში ისე მოქმედებს,მთლიანად მადუნებს და ,მასზე მინდობილი,წვიმის სურნელთან მოყოლილ,გრილი ციტრუსის არომატს მთელი ძალით ვუშვებ სხეულში.

საბედისწერო ქალი (სრულად)

ისეთ მონატრებას განვიცდი,რომ ვერ მეგონა,თუ არსებობდა ამაზე მეტი. სამყაროს ერთი დასალიერიდან გამოწოვილ ტკივილებს მთელ სულზე ნაკაწრებად ვგრძნობდი და სისხლად მომდინარე მოგონებები ძალიან ღრმა, მტკივნეულ ნაკვალებებს მიტოვებდა.

ექსტრემალური პაემანი (სრულად)

დიდხანს ვიდექი სახლთან გახევებული. ათასი ემოციით და უამრავი ფერებით სახეზე.. გაბრაზება და სიამოვმება იმდენად სწრაფად იცვლიდნენ მხარს,გონება თავდაყიდა დამიყენეს!

წვიმისფერი (სრულად)

უყურებდა მის წამიერად ანთებულ ტელეფონს, შეტყობინების მოსვლის მოკლე ხმას. იმას, თუ როგორ აიღო მობილური, წამში წაიკითხა მესიჯი, მთელს ტანში ჭრუანტელმა დაუარა და მოულოდნელობისგან ცხელი ყავით სავსე, დიდი, ცისფერი ჭიქა ხელიდან გაუვარდა. “ქორწინდებიან.”

დააძინებ?...

- რას აკეთებს? ასე რატომ აკეთებს? - პატარა არსება ჩემს მკლავს უკან იმალება და შიშით უყურებს ქალს, რომელიც შვილს მონდომებით ლანძღავს. - ნუ გეშინია, ხანდახან ასეც აკეთებენ ხოლმე, მშვიდად არაფერს გავნებს. - მასაც უნდა, რომ დამაძინო?

ნუ მიეყრდნობი!

მუსიკის რიტმს აყოლილი ნაბიჯი, გაუგებარი განწყობა, ამღვრეული თვალები, უცხო სევდით დამძიმებული მხრები და სულის ფსკერზე დალექილი გაურკვევლობა... რა მჭირს? ვიცი რაც მჭირს... ვხვდები, ვხვდები და აღიარება არ მინდა, ვცდილობ გავექცე, თითქოს ასე თავს

წვიმიანი ლონდონი

გამომშრალ ბაგეებში მოქცეული მორიგი ღერი, მერყევი ალით მოალერსე ცეცხლის მოწითალო ენა, სიგარეტის წვერზე დანთებული არეული ფიქრები და ისევ უმიზეზო, ნაცრისფერი სევდა. ვუღრმავდები ქვეცნობიერს, ვცდილობ გავიგო რაზე მესაუბრება, მასაც მოუწყენია, ხმაურიანად

შენი სახელით!!! /დასასრული/

აჩის თავი თავზე ჩამოვადე და თვალები დავხუჭე, რობოტებივით მჯდარი ბიჭების ყურება აღარ შემეძლო, ავთანდილიც უხმოდ იჯდა სავარძელზე და პეიზაჟებს გასცქეროდა. - ის დაბრუნდება - ჩაილაპარაკა აჩიმ - აუცილებლად დაბრუნდება, დამპირდა...