განქორწინებულის დღიური (თავი 8)

-Fuck me anyway you want. ტელეფონს ვთიშავ. როგორც ჩანს, დანიელსაც არ სცალია. ასეე ხდება ხოლმე. სრულიად მარტო ვართ, როცა ერთმანეთი გვჭირდება. ადამიანზე ეგოისტი რამ ალბათ ჯერ არ დაბადებულა.

შერვაშიძეები (სრულად)

მის დაკავებას შევესწარი.დაკითხვასა და სასამართლოსაც.ვიცოდი,რასაც ედავებოდნენ.მინახავს,როგორ გადაიყვანეს გლდანის ციხეში და როგორ მოათავსეს ავტომობილში ბორკილებდადებული.დედამისსაც ვიცნობდი.

არეულობა (თავი 3)

-თინანო! რაზე? იმაზე რომ უბრალოდ გაგიღიმა?-ლამის ჩურჩულით ვუყვირე მე -ჩვენს ძველ ურთიერთობაზე-ამოიბლუყუნა მან -ნუ მაბრაზებ, იცოდე, არჩილი არ იმსახურებს შენგან ამას, არც არავისგან მაგრამ შენგან მითუმეტეს და თუ ლევანს კიდევ შეხვდები სანამ არჩილის

არეულობა (თავი 2)

-მადლობა-მხოლოდ ეს უთხრა თინამ და გზა განაგრძო, დავინახე როგორ დააღო ლევანმა პირი რაღაცის სათქმელად, მაგრამ როდესაც მიხვდა თინა უკვე მიდიოდა უბრალოდ მხრები აიჩეჩა და თვითონაც გზა განაგრძო. -რას აკეთებ გოგო?-თვალები ვუბრიალე მას შემდეგ რაც ლევანი

არეულობა "თავი 1"

-ძალიან ლამაზი ხარ-ხელის მოსაწერად მისულებს გავიგონე როგორ უჩურჩულა ნაპირელმა თინანოს, რაზეც ეს უკანასკნელი დარწმუნებული ვარ აწითლდა, უბრალოდ მაკიაჟი ფარავდა. თინანოს თეთრი ლამაზი მოკლე კაბა ეცვა, ამავე ფერის მაღალქუსლიანებთან ერთად, არჩილი უბრალოდ

უაზროდ

თენდება, მერე ისევ ღამდება, მერე თენდება... თენდება და ასე გადის დრო, დრო დღიდან დღემდე, კვირიდან- კვირამდე, თვიდან -თვემდე... დღე აღარ მიყვარს, რადგან სულ რაღაცას ველი და იმდენად პრაგრამტულ რამეებს, ლამის საკუთარი თავი შემზიზღდეს..

განქორწინებულის დღიური (თავი 7)

მიუხედავად იმისა, რომ მას მერე არაერთ ქალთან ვიყავი, ჩემი მეუღლე, ჩემი ბაბი, ყოველთვის ერთადერთად რჩება. -და ეს არაფერს ნიშნავს ? -ეს ცოტა ბავშვური კითხვაა - ეცინება დანიელს.

ბალერინა(სრულად)

ქუჩაში მივდიოდი ნაცნობმა სურნელმა ცხვირის ნესტოები რომ ამიწვა. კედელს ინსტიქტურად მივეყრდენი და თვალები ძლიერად დავაჭირე ერთმანეთს. „ოღონდ ეს არა..ოღონ შენ არა!“

თქვენო აღმატებულებავ (სრულად)

ხელის ნელი მოძრაობით თხელი მანტო სხეულიდან ჩავისრიალე. თეთრი, გამჭვირვალე მაქმანებით გაწყობილმა პენუარმა გამოანათა სანთლის შუქის პარალელურად. - ღმერთო. იცი, მეტყველების უნარს ვკარგავ - ლოყიდან დაიწყო და მკერდის მიმართულებით ნელა ჩამომისრიალა თითები.

განქარებული "ჩვენ"

„დავბრუნდი და მიმიღე შეცვლილი“ - მთხოვ, როგორც უძღები შვილი მამას. ჩემი პასუხი კი მხოლოდ ერთია -„ ა რ ა“. „ჩათვალე, ცხოვრებამ დამიწერა დიდი არა და სიმშვიდე საბოლოოდ დამაკარგინა“