აბლაბუდა (მეხუთე თავი)

არაფრისმთქმელი გვერდი ჰქონდა, იმის დადგენაც კი გაგიჭირდებოდათ გვერდის მფლობელი ქალი იყო თუ მამაკაცი. აშკარად ახალი დარეგისტრირებული. სულ ორიოდე კომენტარი და ისიც ჩემ რომანზე. მიქებდა წერის სტილს, გადმოცემის მანერას, იწონებდა სიუჟეტს და აღნიშნავდა,

მეტრო (თავი 11)

დონის ოთახიდან გამოსულებმა ელიოსს დასამშვიდებლად წამალი დაალევინეს. დონი სამზარეულოში გავიდა, ვერასდროს იტანდა მამაკაცის ქვითინს, ყოველთვის მიაჩნდა ძლიერ მამაკაცს ტირილი არ შეშვენისო და მის სახეზე ცრემლი მშობელ დედასაც კი არ უნახავს. მარაზმი იყო და

ერკე მიდასი - მეტრო (თავი 10)

რასტი უყურებდა როგორ საუზმობდნენ მამამისი და მისი რძალი, როგორ ტკბილად შესციცინებდნენ ერთმანეთს თვალებში და გულში ლახვარშესობილი, მარტო იჯდა სავარძელზე, მარტო ივანებდა საკუთარ ფიქრებში და მარტო გრძნობდა სივრცის უმოქმედობას, დროის განუზომლობას და

ერკე მიდასი - მეტრო (9)

-ესე იგი, თავს დაგესხნენ და სულ გაგძარცვეს? - გაოგნებულმა თავისი სიმამაცითა თუ ამ დაუჯერებელი ისტორიით საოცარი სიჩუმე დიასახლისმა დაარღვია.

შენ არ ხარ ცუდი.. (სრულად)

ვკივი, მაგრამ პირზე ისე ძლიერად მაქვს ხელი აფარებული ხმა არ ისმის. ვფართხალებ, მაგრამ მკლავები ისე ძლიერ მაქვს შემოჭდობილი სხეულზე ვერ ვახერხებ. გაქცევა მინდა, მაგრამ არ მიშვენებ.

ერკე მიდასი - მეტრო (8)

ხელებშეკრულს და ტკივილის მთელი ამალით სავსეს გამოეღვიძა. ჯოჯოხეთს თუ დაარქმევდით იმ ადგილს, სადაც მოხვდა და საბოტაჟის მოწყობის გათვალისწინებით თვითგვემის განაჩენით დაიჭირეს. გვემა სულის სატანჯველად ექცა და ტკივილს ვერსად გაურბოდა, ვითარცა გარდუვალის

აბლაბუდა (მეოთხე თავი)

ხმა ვერ ამოვიღე, მაქსიმალურად ვეცადე არ შემემჩნია წყენა და ტკივილი, თუმცა იმ ღამით, როცა გვერდით მოწოლილმა მეუღლემ ზურგი შემაქცია, კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ქალის ნათქვამი სიტყვები სულაც არ იყო ხუმრობა.

ერკე მიდასი - მეტრო (7)

-ნაძირალა! - იღრიალა მუზეუმში დაბრუნებისთანავე და მის კაბინეტს მიაშურა. სწორედ, რომ საშიშ გარემოებაში მოექცა მისი სხეულიც და უკუნ რეაქციებს მოჰყვა ყოველი შემდეგი მისი სვლა. - გამოდი გარეთ, თორემ ამ კარებს ჩამოვიღებ და შენც ქვეშ მოგაყოლებ! - უკვე მის

მეტრო (6)

გაუჭირდა ამ საგრძნობლად მოხუცი ქალბატონის კაირასთან მიმსგავსება. ვერც იჯერებდა და გულს ვერ იმშვიდებდა, რა უნდა მომხდარიყო ამ ოცდახუთ წელიწადში ამის გარკვევა ეწადა. რასტიმ კარიც დახურა და უკან გაჰყვა ბებოს. სახლის ინტერიერი თითქმის იგივე დარჩენილიყო,

ერკე მიდასი - მეტრო (5)

გონება დაებინდა. გრძნობები ერთმანეთში ერეოდა და მეხსიერების მთავარ ფრაგმენტებს სწოვდა მისი გონებიდან, რომელსაც ძლივსღა იხსენებდა. სახეში გაილაწუნა. -შენ? -კი. - მოკლედ მოუჭრა მოპასუხემ.