პაზლების ქურდი VI /მეორე ნაწილი/

არ მიყვარს სურათის წინასწარ ნახვა და პაზლების ისე აწყობა, ეს იგივეა, რომ წიგნის კითხვა ბოლო გვერდიდან დაიწყო. რაღა აზრი აქვს თამაშის გაგრძელებას, თუ დასასრული წინასწარ გეცოდინება? მთელი მუღამი პროცესშია - დუჩე ქავანა.

პაზლების ქურდი V (პირველი ნაწილის დასასრული)

მართალი ვიყავი, მის გამბედაობას დუჩეს უნდა ვუმადლოდეთ. ასე თქვა დუჩეს რომ არ შემოელაწუნებინა ჩემთვის, კიდევ კარგახანს ვერ შევძლებდი შენთან მოახლოებასო. ჩემს შეცდომას ნუ გაიმეორებ, თორემ მერე გვიანი იქნებაო.

პაზლების ქურდი IV

არადა Черный список-ი ასე არ ფიქრობს. შეიძლება მართლაც ვერ ვიტან იმ მაწანწალა ძაღლს, მაგრამ ტყუილი მისი საქმე არ არის. რა გამოგიქექა, დავით? რა იცის შენზე? რატომ ცდილობ მის მოკვლას? არამგონია ეს შენს ძუკნებს ეხებოდეს, რომელსაც ღამ-ღამობით ბინძურ

პაზლების ქურდი III

- რა? რას იზამ? - გაცეცხლებულმა მკერდში ძლიერად ვუბიძგე - გგონია უფლება გაქვს, როცა მოგესურვება მაშინ შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში და თავგზა ამიბნიო? გგონია უგრძნობი თოჯინა ვარ, რომლითაც დროებით გაერთობი, მერე კი, მობეზრებული, გვერდით მოისვრი? ვინ

პაზლების ქურდი II

ეგრევე მოვტრიალდი და კიბეებზე დავეშვი. მთელი ტანი მიკანკალებდა. სადარბაზოდან აქოშინებული გამოვვარდი და გაუცნობიერებლად გავუყევი ქუჩას. გონებაში საკუთარ თავს ვწყევლიდი მისი მანქანა როგორ ვერ შევამჩნიე-თქო. უკან აღარ მიმიხედავს, გზა გადავკვეთე და

პაზლების ქურდი I

"არ აქვს მნიშვნელობა ჭადრაკის დასასრულს რომელი მხარე რჩება გამარჯვებული, ლიდერებს პაიკები ეწირებიან, ასეთია თამაშის პრინციპი... თუნდაც პაიკი მეფეს სჯობდეს, მისი ბოლო მაინც ერთია - სიკვდილი!"

ნარცისიზმი - ეს სიყვარულია ?

შენი ყველა ურთიერთობა მეტ-ნაკლებად ნარცისიზმით იყო სავსე. უბრალოდ ეძებდი იმას, ვისაც ისე ძლიერ ეყვარებოდი, როგორც საკუთარი თავი გიყვარს..მარცხის შემდგომ კი , უფრო ძლიერად იწყებდი საკუთარი თავის შეყვარებას...

დიდი შერიგება (სრულად II)

ვეება ჭიშკარი ფართოდაა ღია. მგლოვიარე შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი ახმახები ალაყაფის კარს იცავდნენ. ორ სართულიანი, მოკრძალებული სახლი ეზოში ამაყად იდგა. მინდორზე შავოსანი ხალხი ირეოდა. მოღრუბლული ამინდი იყო. კაცი იფიქრებდა, რაღაც სასწაულისათვის

მესაათე (სრულად)

ორშაბათი დილა იყო. ღამის სიჩუმისგან დატყვევებული, ახლადგაღვიძებული, პატარა ქალაქი ნელ-ნელა ითავისუფლებდა თავს მინავლებული ბნელი წუთებისგან და რიგში ჩამდგარ მორიგ დღეს აღდგენილი ძალებით ეშურებოდა.

კორონა - კოშმარზე მეტი

იმდენად გადავერთვე დისტანციურ ცხოვრებაზე, გუშინ ონლაინ ვჭამე ბრაუნი.. განწყობა შეგვეცვალა, ფიქრები გაგვინაცრისფერდა... ცხოვრება თითქმის გაჩერებულია, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ჩვენც უნდა გავჩერდეთ...