აბლაბუდა (თავი მესამე)

ქალბატონი ელენე უკვე გონს იყო მოსული, შუბლშეკრული უმზერდა პლასტირით მკლავზე მიმაგრებულ პეპელას, რომელსაც წვრილი მილით გადასხმის აპარატიდან ბლანტი სითხე უერთდებოდა. ვაღიარებ, საავადმყოფოს კვალობაზე, საკმაოდ კომფორტულ ოთახში მოეთავსებინათ,

ერკე მიდასი - მეტრო (4)

უცნაური ელდა მიელამუნა მის გონებას, რომელსაც არანაირი საზღვარი არ ჰქონდა ადამიანთა გრძნობების სიმძიმის და სიფაქიზის ცხოველისეული მოთხოვნილება გაუჩნდა. გრძნობების მოთოკვას ვერ ახერხებდა, სიმძიმეგადაგორებული მისი სხეული დუნედ მოძრაობდა და რაღაც, რაც

ადამიანური ცდუნებანი (თავი 2)

-ჩემთან სექსი უნდოდა, სხვა არაფერი, მერე კი უბრალოდ გამოყენებული ხელსახოცივით მომისროლა. ნაცნობი და ძალიან ბანალური რამ შემთხვევია გოგონას, როგორც ჩანს. უბრალოდ ზერელედ ვუსმენ. ფიქრებით სხვაგან ვარ.

ერკე მიდასი - მეტრო (3)

ჩემო გვრიტებო და საყვარელო მკითხველო, შეუდექით საქმეს, რასტის ლოდინი არ უყვარს და ვერ იტანს, როცა ყურადღებას არ აქცევენ... წაიკითხეთ და მითხარით თუ გაინტერესებთ როგორ გაგრძელდება ისტორია. და როგორ წარმოგიდგენიათ რა მოუვა რასტის?

ალინა (სრულად)

-რა ხდება მირიან?-მშვიდად ეკითხება დადა.ბიჭი ჯერ კაპიშონს იხდის, შემდეგ კეპს დებს იქვე სკამზე და თვითონაც ჯდება.ჯიბიდან რაღაც პატარა ნივთს იღებს და მაგიდაზე დებს, მხოლოდ შემდეგ არჩევს ალინა თუ რა არის, მეხსიერების ბარათს ნელა იღებს დადა და ნოუთბუქს

ერკე მიდასი - მეტრო (2)

კიბეებს ჩაუყვა და იმ მისტიურ მოვლენაზე ფიქრობდა, რასაც შუადღემდე ძილი ერქვა. საკმაო ხანს ფიქრობდა, უკვირდა, არასდროს დასძინებოდა ისე, რომ ვერც მაღვიძარას გაეღვიძებინა. თუმცა უკვე იმდენად იყო შეჩვეული ერთიდაიმავ დროს ადგომას, ეს ოცდაშვიდი წლის კაცი,

ერკე მიდასი - მეტრო (1)

დეკემბრის მოღუშული და ღრუბლიანი დღე იდგა. იმ დილით ისევე ეძინა მზეს, როგორც რასტის, მაღალსართულიანი კორპუსის მეშვიდე სართულზე, საკუთარ საძინებელში და გვერდით მეუღლე არ ეწვა. გადაბრუნდა და ხელი საყვარელი ქალის მკერდისთვის უნდა მოეთათუნებინა, როგორც

ადამიანური ცდუნებანი (თავი 1)

-ლაშა, ეს ლილითია. ლილით, ეს ლაშა. გულის ექიმი, ქირურგია, ჩაფიძეში. ლილითი კი ნორჩი ბიზნესვუმენი გახლავთ - გვაცნობს ერთმანეთს, მე კი უარეს ბურუსში ვეხვევი. -სასიამოვნოა ! - მამაკაცი ხელს მიწვდის და გამობერილი ლოყები კმაყოფილებისგან ეკეცება.

მარტოობა

სულში შემოაღწევს უშენობა, გულში დაიბუდებს ქარიშხალი, სისხლში გაჯერდება მარტოობა, ხელში ჩაგაკვდება იმედები..

აბლაბუდა თავი მეორე

გულით რომ მდომოდა, დაძინებას მაინც ვეღარ მოვახერხებდი, როგორი დაღლილიც არ უნდა ვყოფილიყავი დილით სარბენად ყოველთვის დავდიოდი. ჩვეულებას არც ამჯერად ვუღალატე, შეძლებისდაგვარად ჩუმად, ისე რომ თიკო არ გამეღვიძებინა ჩავიცვი სპორტულად, თმა ისევ შევიკარი