ასე მგონია...

და ერთმანეთის არსებობა გვეიმედება, არ გვეშინია ფანჯრებს მიღმა ავი ქარების...

ერკე მიდასი - ქოხი გზის პირას (სრულად)

წილოსანი ახლა იმაზე ფიქრობდა თუ როგორ დატოვა საკუთარ სახლში უცხო გოგონა მარტო. იმის არ ეშინოდა რაიმეს წაღების მიზნით რომ მოსულიყო, დიდი ხანია ქონება არ აინტერესებდა და არც არაფერს ინახავდა ბინაში ცარიელი ლუდის ქილებისა და ცარიელი ფურცლების მეტი. რას

სახლის ჩემი ნახევარი (სრულიად)

მარტივი ოცნება მქონდა, სახლი მინდოდა მიკარგულ მთებში, სადმე ხალხისგან დაცლილ სოფელში, კომუნიკაციებისგან მოწყვეტილ მყუდრო ადგილზე. და ერთ დღესაც შანსი მომეცა ეს ოცნება ამეხდინა.

მზე მინდა

ქარი ფლეთს აფრებად გაფენილ ოცნებებს. გაფრენილ წამებსაც სცოდნიათ წუხილი.

სხვა რა გზაა?! (სრულად)

-მარადიული სულის სულთან კავშირი და, მათი თანახვედრაა ,თათო.. თანაზიარი გულით, თანასწორი გონებით და, ერთიანი-ხორცით.. სულამდე დადის მარადისობის ყველა კანონი და არა, იმ გრძნობაზე, ერთ სიტყვას რომ შეუძლია გააფერმკრთალოს და, დაამსხვრიოს ძვირფასი

ბედნიერი დასასრული (სულ)

ნიძლავში წაგებული ამბავია))) მაგრამ მაინც მგონია წაკითხვად ღირს)))

***

დროს ვიმსხვრევ თითებში, როგორც წვრილ ლოლოებს ზამთარში ვამსხვრევდი.

მისი ქალიშვილი (სულ)

სიჩუმეს, მყუდროებას და სიმშვიდეს ჰაერთან ერთად ვსუნთქავდი და მის მკლავზე თავდადებული ვგრძნობდი, როგორ იშლებოდა ჩემს სხეულში მილიონობით ყვავილი. თავიდან ვიხსენებდი რამდენად საოცარი გრძნობაა, საკუთარი არსების იმ ადამიანით ავსება, ვინც შენი სამყაროს

ლეონიდები (სრულად)

ჭადრები მაისობდნენ ხილიანზე. მწვანეში ჩაფლულიყვნენ ერთმანეთში ნაწნავებივით გადაკლაკნილი ქუჩები. ყველა სახლის ფანჯარა თავის ამბავს ეჩურჩულებოდა ჩაფიქრებულ გამვლელებს, თავიანთ დარდებსა და ამბებში გახლართულებს.

სიკვდილის საჩუქარი (სრულად)

-დედას სულ სტკივა ელლა, ყოველ ახალ დღეს,ახლებურად.. დედის ტკივილი არ ნელდება და არ იცვლება. არც ხუნდება და, არც ცივდება. შვილმკვდარი დედის გულის ცემა ზუსტად იქ ჩერდება,სადაც დაკარგულის და, იქამდე არ ძგერს, სანამ ისიც მიწად არ იქცევა..