ო, როგორ მძულხარ!

სასაცილო იყო ნოეს დიდ სპორტულებში ჩაცმული, თმა ცხენისკუდად შეეკრა, მოდიოდა ფეხშველა და შარვლის ბოლო ფეხქვეშ ეტანებოდა. ახლა აღარ ჰგავდა სექსუალურ ქალს, უფრო დაკარგულ გოგონას აგონებდა ნოეს, რომელსაც მისი მზრუნველობა სჭირდებოდა.

ფასი პირადში

გაუბედავად ვხსნი კარს და სურნელს მივყვები. საოცარი სუნია ვანილის, კარამელის, კრემის. მარწყვის და ბანანის.მაშინვე ვმშვიდდები.ის ეგრეთწოდებული მეტორტე სამზარეულოში დგას. ჩემზე ლამის ჩემივე სიმაღლით მაღალი. ხელში ხელის სათქვეფით და კრემით სავსე ჯამით.

მთის შამანი II (სრულად)

ლაშას მანქანა რომ მათი სახლის ჭიშკარს მიადგა, რთული მისახვედრი არ იყო - ყველამ ყველაფერი ძალიან კარგად იცოდა და სუნთქვაშეკრულები ელოდნენ მგზავრებს.

უცნაური მე და რამდენიმე არისტოფანე ( სრულიად)

გარეთ კი თოვდა. ალბათ სადღაც შეყვარებულები სეირნობდნენ და ლამაზ მოგონებებს აგროვებდნენ. მე კი იმაზე ვფიქრობდი, რომ ადამიანის ტვინი ამოუხსნელი ფენომენია და რატომღაც კარგი მომენტების ნაცვლად ცუდებს უფრო იმახსოვრებს. თუ ამ თეორიას დავუჯერებდით,

იალქნიანი ნავები (სრულად)

ქალაქი ღამის ნისლში ცურავდა მიტოვებული ქარავანივით. სიბნელის ტალღები ერთმანეთს ეხეთქებოდნენ ბოროტება წვიმის წვეთებივით აგიჟებდა ზღვას.
 და იქ სადღაც ქუჩის კუთხეში უცნობთა ხმები ერთმანეთში ვერ ბჭობდნენ ვის ეკუთვნოდა „მკვლელის ღირსება“.
 იქ სადღაც

მთის შამანი I (სრულად)

მოძველებული, პატარა ავტობუსი უკანასკნელი იმედივით გამოკიდებოდა ციცაბო კლდეებს. ფანჯრიდან გადახედვას და ბუნებით ტკბობას ვერავინ შეძლებდა, თავზეხელაღებულ თქეშს მძღოლისთვისაც კი გაეძნელებინა ხედვა და საათ–ნახევრის გზა აგერ უკვე ორი საათია ვერ დაფარეს.

შეუძლებელი არაფერია(სრულად)

გონზე ვერ მოვდიდოდი, როგორ შეეძლო კაცს ასეთი უხეში ყოფილიყო. კაცს რომელსაც სულ რაღაც რამოდენიმე საათია ვიცნობდი , საოცრება მითხრა და გაღიმებული გატრიალდა... ეს პირველი შემთხვევა იყო როცა მამაკაცი ასე მომექცა… ცრემიანი თვალები მოვიწმინდე და ჩემი

სტოკჰოლმის სინდრომი, დაწყნარდი გულო ( დასასრული)

არ მსურს, რომ ეს ტკივილი დამთავრდეს, გამოილიოს და ამოიწუროს! რადგან სწორედ ეს ტკივილი გაკავებს ჩემში. მე ვიცი, რომ ეს სიცოცხლე არ არის! ეს უბრალოდ ინერციაა! ეს არის მუდმივობის მახე, რომელშიც გავები და მე ვწვები ჩემსავე ხელით შექმნილ ნიუტონის

არდაწერილი ლექსი

რაღაც სათქმელი მქონდა, მაგრამ ვერაფრით ვამბობ. ჩემს ვერდაწერილ ლექსებს ვნანობ. ო, როგორ ვნანობ

ყოფილი მტერი (სრულად)

სამსახურს ადრე თუ გვიან ვიშოვიდი, აი, ბარათაშვილთან ერთად მუშაობა კი არანაირად არ შედიოდა ჩემს გეგმებში. მისი დასწრება მაფორიაქებდა, ძველ, საშინელ დროს მახსენებდა, როდესაც ერთმანეთში არეული სიძულვილი და სიმპათია, იმედი და იმედგაცრუება საშინლად