ინდიგო

საოცარი თვალები აქვს. ასეთი თვალები მხოლოდ ანგელოზებს შეიძლება ჰქონდეთ. ამ თვალებიდან სინათლე სულში მეღვრება. მაგრამ მე არ მიყურებს ინდიგო , სადღაც ჩემს მიღმა იყურება

სოციუმი და ბედნიერება

მეშინია, მეშინია ვიყო ბედნიერი. ვფიქრობ, რომ დეპრესია არ არის ჩემი არჩევანი. არც მაქვს იმის საბაბი, რომ ამგვარად დანაღვლიანებული ვიყო. ერთი შეხედვით უდარდელი ცხოვრება მაქვს. მაშინ, როდესაც მართლა ბედნიერი ვარ, როდესაც ხმამაღლა ვიცინი, ვხუმრობ და

ხმამაღლა ფიქრი

ხმამაღლა ფიქრს ჰგავს აქ წერა.თითქოს საკუთარ თავს ელაპარაკები და თუ სხვებსაც მოუნდებათ რომ გისმინონ,დაე იყოს ასე.საოცრად ლაღი აზრები მომდის გონებაში.ვერ დავიკვეხნი მაღალფარდოვანი და ყურისთვის საამო სიტყვების ფრქვევით(ზოგს პირიქით უჟმური ვგონივარ და

თავშესაფარი

_მოგკლავენ და გეტყვიან, ცოცხალი რატომ აღარ ხარო! ხელს დაგავლებენ და სანახევროდ ცოცხალს ფეხზე წამოგაგდებენ, წასვლის დრო არ მოსულაო, მჭირდებიო! მე ყოველთვისო....მე მუდამო ..რაც არ უნდა მოხდესო....

სულის"ეული"

- ისუნთქე! - ყურებში გულის გაბმული გუგუნი და დამაყრუებელი შხუილი მესმის. - ისუნთქე! - ფილტვები ისე მტკივდება, თითქოს ათასობით ძვალი გამჩროდა შიგ. - ისუნთქე! - გავრბივარ, რაც ძალა და ღონე შემომრჩა. ხელ-ფეხი ძლივს მემორჩილება.

ნოეს მია

ვერ იტანდა ნათია პარასკევს, მორიგეობა უწევდა ...ერთი სული ქონდა როდის დაასრულებდა მაგისტრატურას, რომ აღარ დასჭირვებოდა დამატებითი მორიგეობები.. ექიმობა ნათიას მამის ოცნება იყო, დიდი ხანი ვერ ჯერდებოდნენ ამ საკითხზე, მაგრამ ბოლოს მამამ აჯობა )).

ბურუსში არსებული მზე

სიკეთეა ის,რაც სასიკეთოა შენი და სხვისი ცხოვრებისთვის,რითაც საკუთარ თავსა და გარშემომყოფებს სიცოცხლის ძალას მისცემ, სამყაროში დადებით ენერგიასა და სითბოს გასცემ, ახალ შესაძლებლობას აჩუქებ ადამიანებს ან უბრალოდ საკუთარ თავს შანსს მისცემ,რომ

დედა

ცხოვრება ერთი პატარა და მოკლე გაელვებაა, რომელიც ისე უეცრად წავა და მოვა, თვალსაც ვერ შეაწვდენ. გინდა გითხრა რა არის ადამიანის დანიშნულება ამ ცხოვრებაში? გეტყვი.

ოთხმოცდაათიანები

1995 წელს როცა მე ექვსი წლის ვიყავი ბაბუა მომიკვდა. მისი სიკვდილით თითქოს ოჯახს საყრდენი გამოეცალა. მამაჩემმა ვერ ივარგა და ბოლოს სულაც მიგვატოვა. პატარა ვიყავი , ალბათ ცხრა_ათი წლის . ბოლომდე არც კი მესმოდა რა რთული იყო ცხოვრება.

ფარვანა

და საბოლოდ, გრძნობები მიიფანტა აღელვებულ ზღვაში. ფიქრებისგან გამოწვეულმა ქარიშხალმა დადუმა მგზნებარე სულისკვეთება. დარჩა მხოლოდ ის, სრულიდ მარტო. გაცრეცილმა მოგონებებმა კი ლანდებივით ჩაუქროლეს სარკეში მომზირალს. ასე ხდება, დაღლილობა იჩენს ხოლმე