არ მენატრები.

სექტემბრის სუსხით გაჟღენთილ საღამოს მე ისევ ისე მივუყვები ნაცნობ ქუჩას, როგორც გუშინ, გუშინწინ და როგორც ყოველთვის... არ მენატრები, მეტიც, შენ მაგივრად სხვა მენატრება და მოლოდინიც სხვისი მქანცავს, ოღონდ არ ვიცი ის სხვა ვინაა, როგორია,საით მიდის ან

მალე შემოდგომა დაიწყება..

მალე შემოდგომა დაიწყება.. თვეები ნოემბრისთვის გაგვამზადებენ.. მე ისევ დავიწყებ თხელი მაისურით.. ფინჯანი ყავით სიარულს.. შენ მჭიდროდ შემოიხვევ მანტოს და

სახლში დაბრუნება

სასოწარკვეთილი თავზე ბალიშს ვიფარებ, სიბნელე მშთანთქავს და არაფერი მესმის. წამით წარმოვიდგინე, რომ ღია კოსმოსში ვარ, ვაკუუმში და ირგვლივ სრული სიცარიელეა. ერთადერთი რაც ჩემს არსებობაში მარწმუნებს, ეს გონებაში აღძრული აპოკალიპტური აზრებია.

-გაიდეალურებული კომპოზიცია

სიგიჟეა. იდილიას ვპოულობ იქ, საიდანაც სხვები უბრალოდ გარბიან. ვტკბები სხვებისთვის თვალების დახუჭვის მიზეზით და ვსაზრდოობ სხვებისთვის გამაყრუებელი ხმით. სხვები... სისულელეა და ისინიც სულელები არიან.

თვალები

ზოგჯერ სევდიანი, ზოგჯერ ცრემლიანი, ზოგიც სიცოცხლითა და ბედნიერებით სავსე-ეს ყველაფერი თვალებია. თვალები ხომ ყველაზე მგრძნობიარეა.ცრემლის სახით ის განცდილ ტკივილს გადმოსცემს.თვალებია, რომლებიც არასდროს ტყუის.ეს მაგიური სხეული ზოგიერთ შემთხვევაში

ჩემეული 3

ერთფეროვნება-სულ,მუდამ ერთ ფერში ცხოვრება,უცვლელი მომენტებითა და ერთდაიგივე თითქოს მოსაბეზრებელი დღეებით.ამ ერთმანეთის მსგავსი დღეების შემჩნევის შემდეგ ვიწყებთ წუწუნს,ვსაუბრობთ მის სისაშინლეზე და უარყოფითობაზე.ვინდომებთ ფერად სამყაროში

ჩემეული 2

ყინავს.თოვლის ფიფქები ერთმანეთზე ეცემიან და დიდ მასას ქმნიან,ათეთრებენ არემარეს.არავინაა გარეთ.მანქანებიც არ მოძრაობენ და ზუზუნით არ აყრუებენ არე-მარეს.ბუნება მარტოა.თოვლის დიდი რაოდენობის გამო ხეები დამძიმებულები არიან და წელში მოხრილნი

გამოღვიძება

დრო ეს ერთდერთია რომელსაც ვერ შეცვლი,ვერ დააბრუნებ და ვერაფერს მოსთხოვ,არ გაჩერდება და არ დაგინდობს როცა უკან მიიხედავ და შენს მიერ ფუჭად განვლილ წამებს და წუთებს დაითვლი,არც მაშინ შეგახსენებს თავს რაოდენ ცოტაც არ უნდა გქონდეს,მოკლედ მართალია

შენ აღარ ხაარ...

საოცარია ზღვის სურნელს რომ წვიმის სურნელი ერწყმის... ვცდილობ ღრმად შევისუნთქო და ვგრძნობ ფილტვები როგორ მტკივდება... თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ რომ აქ ხარ... ჩემთააან... ის დღე გამახსენდა...

ჩემეული

ვზივარ ირგვლივ სიმწვანე სიჩუმე... ყურთასმენას მხოლოდ ფოთლების ნაზი შრიალი სწვდება და ალაგ-ალაგ ფრინველთა საამური გალობა ისმის. ვფიქრობ.