მონატრება

მონატრერება ეს ისეთი საშინელი გრძნობაა, რომ სიტყვებით ვერ გადმოცემ, ისეთი საშინელი ტკივილია, რასაც ვერაფერი და ვერავინ შველის, იმ ადამიანის გარდა ვინც გენატრება, თან იმდენათ რომ ტირი, რადგან ვეღარ უმკლავდები ამ საშინელებას, არ შეგიძლია მის გარეშე და

არავინ

და შენც ნელ-ნელა არავინ ხდები, მას ემსგავსები და ბოლოს, როცა სარკეში იხედები საკუთარი თვალების რწმენასაც კარგავ და „ნუთუ ეს ვარს“ გამომეტყველებით ჯოჯოხეთის ახალ წამებში გადადიხარ...

უღიმღამო სიცოცხლის საოცრად ფაქიზ საზღვარზე

ყველაფერი დროებითია, ყველაფერი დროებითია ტკივილის გარდა. არ ნელდება, არ იცვლება არ გადის. იქნებ ოცნებებიც დროებითია. იქნებ ნელ-ნელა ოცნებებიც გახუნდეს, ყველაფერი რაზეც აქამდე ოცნებობდი ახდეს, მაგრამ აღმოაჩენ რომ ეს ის არ არის რაზეც ოცნებობდი,

ლარნაკი

მაგიდაზე ლარნაკი დგას...ცარიელი ლარნაკი...ყვავილების გარეშე...სიცოცხლის...სიყვარულის გარეშე...წამით მისი აღება და დამსხვრევა მინდება...მისი აღება და დამსხვრევა მინდება...მგონია მის ნამსხვრევებს თან გაჰყვება ჩემი ყველა

ცხრა ნოემბერი

სანდრა იჯდა ხის სკამზე , ტკივილს ატანდა სიგარეტის კვამლს , უსმენდა Damien Rice - The Blower's Daughter-ს და ვეღარაფერს გრძნობდა . ის შეგრძნებები ორივეს სხეულში იყო მოდებული როცა ერთ მთლიანობას ქმნიდნენ ,ხოლო ცალცალკე ძველი მიტოვებული სახლივით

სამძიმარი

მიცვალებული ერთ დიდ თითქმის ცარიელ ოთხაში ესვენა.ირგვლივ წრედ უამრავი სკამი ელაგა, ჭირისუფლებს თავიანთი ადგილი დაეკავებინათ და შავებში გამოწყობილიყვნენ.სათითაოდ ჩამოუარა ყველას და უთხრა"ვწუხვარ" არ უთქვამს ვიზიარებ ან მე მესმის შენი .როგორც წესი იყო

პატარა ჩანახატი სიყვარულის შესახებ

ოდესმე გყვარებიათ?იცით როგორი გრძნობაა?მერწმუნეთ შესანიშნავია.ასეთი ბედნიერი .არასდროს ვყოფილვარ,ვანათებდი თან რადიკალურად შევიცვალე.ერთ დროს ქაჯი, წყნარი და დინჯი გავხდი. როგორი ბიჭი იყო იცით?მოძველბიჭო.ყოველი წინადადების ბოლოს იგინებოდა.სულ

შენი მხრებიდან ჩემს მხრებამდე გაზაფხულია

ზღვის ნაპირას  სიო დაქრის და ტალღების ხმა საამურ ჰანგებად ჩამესმის. დაზამთრებისთანავე ზღვის სურნელს ვნატრობ და არასდროს მინდება იყოს ზამთარი. ცივი,  სუსხიანი . ზამთრის დღეები ყოველთვის მიტოვებულ ხის ქოხს მახსენებს , სადაც მოგონებების საბანს იხურავს

რაღაც ცხოვრების მსგავსი

ცეკვაზე ერთ შენობაში დავდიოდი, რომელიც არანაირად არ მომწონდა. არ მიყვარდა მისი სიძველით გაჟღენთილი ძველი კდელები, ერთადერთი, რაც ამ შენობაში მომწონდა მის გვერდით მდგომი ქანდაკება იყო. ამ ქანდაკებას ბებო ფოტოგრაფი ილოს სახელით მაცნობდა. ყველაზე

სირთულები

დიდი ხანია არ დამიწერია არ ვიცი რა მჭირს თითქოს აზრებუ გაფეფანტა თითქოს სადღაც გაურკვევლიბაში ჩავარდი და უშედეგოდ ვცდიობ ამოავლას. ისევ ვერ ვიჯერებ რომ შენგან შორს მომიწია წასვლა ისევ ვერ ვიჯერებ რიმ შენს ლამაზ და სათუთ სახეს ვერ ვხედავ ეს თითქოს