მე და ჩემი ფიქრები

დავწექი და იმაზე ბრძოლით, რომ არ უნდა მეფიქრა მასზე ჩამეძინა. მე და ჩემი ფიქრები, ვეჭიდავებოდით ერთმანეთს. სამწუხაროდ ადვილად ვეჩვევი ადამიანებს და შემდეგ იმედი მიცრუვდება. არასდროს ეძებო ბედნიერება, როცა აქით გიპოვის, მხოლოდ მაშინ იქნები

ახალი ცხოვრება (სრულად)

ადამიანობა. ერთ დღესაც ეჯახები რეალურ პრობლემებს, რომელთანაც გამკლავება შენთვის არავის უსწავლებია. სრულიად განგრევს, გფიტავს. აზროვენების უნარს გაკარგვინებს. ყველაზე უსუსურად გაგრძნობინებს თავს. რა უნდა ქნა როგორ მოიქცე? ვერ გაურბიხარ. ცდილობ

ფრაგმენტებად..

მე მარტო დარჩენილი ჩემს აივნის კარს ვაღებ და ზღვის ტალღების ხმას ცარიელ ოთახში ვუშვებ შესავსებად.. წვიმის სუნი და ხმაური ტალღებს ერევა.. საოცარ ჰარმონიას ჰქმნის.. თვალებს ვხუჭავ..

წითელი ბუშტი

გრძნობების ზღვაში თუ შეცურავ, გაგიჭირდება დაბრუნება. გაგიჭირდება უარის თქმა იმაზე, რასაც არა რეალურად აღიქვამ. გრძნობების ზღვაში თუ შეცურავ, დაგავიწყდება ყველა და ყველაფერი. დაგავიწყდება დედა, მამა, და ან ძმა... დაგავიწყდება შენი თავიც. ღრმად არ

ფხიზელი სევდა

ვუყურებ ამ გოგონას და ვერ ვხვდები რა უფრო ცუდია, იყო ალკოჰოლით გაჟღენთილი მოჩვენებით მხიარულების ნაწილი, თუ ფხიზელ სევდას გრძნობდე. უიმედოდ გაჰკიოდე და ცდილობდე ისევ გახდე ძველი მეგობრების ნაწილი. ან იქნებ სულაც სჯობს უბრალოდ ადგე და წახვიდე?

შენი სხივები

პირველად რომ დაგინახე,უკვე ვიცოდი,რომ მე და შენ გვექნებოდა ისტორია,ვგრძნობდი,გეფიცები ვგრძნობდი ჩემს ცხოვრებაში უბრალოდ ჩამვლელი რომ არ იქნებოდი. მაგრამ არასდროს დამისვამს საკუთარი თავისთვის შეკითხვა "იგრძენი კი შენ იგივე ჩემს დანახვაზე? "

ხელახლა (სრულად)

ჩემს ცხოვრებაში ისევ გამოჩნდა. ისევ ამრია. ისევ გამახსენა ყველაფერი. დამაფიქრა რა მინდა და რას ვაკეთებ. მისმა მესიჯმა მოიცვა მთელი ჩემი სხეული. ჟრუანტელმა დამიარა. ყველა უჯრედი მოიცვა. ისე შემცივდა ყინვაც ვერ გამოიწვევდა ასეთ ძლიერ კანკალს.

მაიმასკო-R-ოვულაცია, ანუ დიდი აფეთქება

შენ ჩაისახე მაშინ, როცა ჩემმა ფოლეკულმა 22 მილიმეტრს მიაღწია და გასკდა, შენ ჩაისახე დიდი აფეთქების შედეგად, დიდი ხნის მერე მე ისევ წერა გადავწყვიტე და ისევ დავხუჭე თვალები, ასე გაცილებით ადვილია ჩავძვრე საკუთარ თავში და ვხვდები, ცხოვრებაში რისი

მარტო-მე.

იმისდამიუხედავად რომ,გარშემო ძალიან ბევრი კარგი და საყვარელი ადამიანები მყავს, თითქოს ზოგჯერ ჩემს სამყაროში მარტო ვრჩები, და არავინ მყავს გვერდით ეს ალბად ილუზიაა ძალიან მძიმე რასაც ხოლმე ვერ ვერევი, ძალიან შემაძრწუნებელი გრძნობა რომელიც სევდით

***

ისევ უშედეგოდ ჩაიარა ოცნებებმა. ვფიქრობ ყველაფერზე, თუ რა საცოდავები ან უბედურები ვართ. იქნებ ბედნიერებიც. თვალებს ვხუჭავ და ვოცნებობ. ოცნებებს მივყავარ სადღაც შორს, სადაც სიმშვიდე და სიყვარულია. მინდა ვწერო, ვილაპარაკო უსასრულოდ, ვიცინო,