მინდა ვიყვირო...

ხანდახან ყვირილი მინდება. მინდა უბრალოდ დავიკარგო უკაცრიელ ადგილას, შევწყვიტო ფიქრი, დავივიწყო ყველა და ყველაფერი. მოვშორდე იმ ადგილს, სადაც მნიშვნელობას კარგავს სხვისი აზრი, ემოციები... დაუფიქრებლად ისვრიან მწარე სიტყვებს, ფრაზებს, რომლებიც

არავის უყვარხარ...არავის სჭირდები...

არავის უყვარხარ... არავის სჭირდები... და ალბათ შენც არავინ გჭირდება.... დრო გადის... ყველაფერი იცვლება უარესობისკენ... სიზმრებიც კი იცვლის ფერს...

ყველაფერი დავიწყოთ ახალი ფურცლიდან

ჩემს ოთახში სიმშვიდეა... სრული ჰარმონია. ტელეოფონში ჩართული სიმღერების ხმა სულაც არ მაწუხებს და არც ქარის, რომელის თითქოს მეჩურჩულება. ქარის ხმა მყუდროებას მაგრძნობინებს, თავად ქარ კი წარსულს მახსენებს და ასე მგონია მივიწყებული ემოციებისგან უნდა

რას ვეძებთ მთელი ცხოვრება?

დავსდევთ ჩვენს ფანტომურ ოცნებებს, ძლიერ და იშვიათ ნარკოტიკს - სიყვარულს…და უბრალო ადამიანურ სიყვარულს კი არა,როგორც სასიამოვნო ემოციას,არამეტ რეზონანსს, ჩვენი სურვილების თანხვედრ ვექტორს, რომელსაც არაფერი საერთო არა აქვს რეალობასთან…სამწუხაროდ ამ

შიში და სიყვარული - FeAr AnD LoVe

მატარებლის ერთ-ერთ კუპეში ვიჯექი,კედლის კუთხესთან თავი მიმედო და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი ცხოვრებაზე, ადამიანებზე, ბედნიერებაზე. ჰო კიდევ შიშზე და კიდევ სიყვარულზე. "შიში შეიქმს სიყვარულსა", როგორ შეიძლებოდა შიშს შეექმნა სიყვარული, განა ეს მართლა

სიტყვები

მინდა დაუსრულებლად ვისაუბრო შემოდგომის ფოთლების მეჯლისზე. ერთხელაც ალბათ გაწყდება უხილავი ძაფები ჩემსა და მიწას შორის, წვიმის სურნელით გაჟღენთილი სიტყვები ამიტაცებენ, შევერევი ოქროსფერ ფოთლებს, რომ მათთან ერთად ვიფრინო ცაში. უბრალოდ მინდა უსასრულოდ

იმ ერთის იმედად

ისევ წახვედი! ისევ მიმატოვე! დაინახე როგორ მტკიოდა, როგორ მიჭირდა... მაინც წახვედი. რომ შემეშინდა, შენ დაგიძახე. მეგონა, ვერ გაგაგონე. თვალები დავხუჭე. იქნებ ასე მაინც დამენახე. იქნებ როგორმე მეგრძნო, რომ ჩემთან იყავი. რომ ვერ გიპოვე, მთელი ხმით

ჩამეხუტა...

ერთმანეთს ისევ ეხუტებიან და ვერ ხვდებიან დრო რა სწრაფად გადის, ვერ შორდებან, მაგრამ არცერთს არ ჰქონია ამ ჩახუტებაზე ოცნების უფლება, ერთმანეთზე ოცნების უფლება, ერთმანეთის გახსენება, კოცნის სუვილი, რადგან ორივემ უღალატა..

უსინათლო

უსინათლოს ჰკითხეს : - მზეს თუ ხედავო ? და იცით რა უპასუხა ? -მზეს შეგრძნებით თუ შეამჩნევ , თორემ ისე,მზე თქვენც სად დაგინახავთ, ვინც ჩემზე უკეთ ხედავთ. - ვერც მე მხედავ ? - ჰკითხეს კვლავ . - ვერა... შენც მზისმაგვარი ხარ. - როგორ თუ მზისმაგვარი? -

ჩემი მზე

გარეთ მზეა,მაგრამ თითქოს მაინც სიბნელე სუფევს,ტემპერატურა მაღალია,მაგრამ ჩემში მაინც ყველაფერი გაყინულია.მზე მომენატრა! მისი სინათლე და სითბო მომენატრა,მაგრამ მე მზე აღარ მყავს,ის გარდაიცვალა და დამტოვა მარტო სიბნელეში და სიცივეში,არც კი