არაქისის კარაქი

ვწევარ,სიცხე საფეთქლებს მიხვრეტს და არც გაღებული ფანჯარა შველის რამეს.მძიმედ ვსუნთქავ.ოფლი კისრიდან ჩამომდის და მკერდზე ჩერდება.ძუძუებს შორის მიდის და ჭიპთან უჩინარდება.ვწევარ და სუნთქვა მიჭირს.ალბათ ტემპერატურა უფრო მაღლა ამივიდა,მე კი ვერ

მინდა, სიბნელეში მივიმალო...

მინდა, სიბნელეში მივიმალო, სადაც არავინაა და არაფერი სიცარიელი გარდა; სადაც მეცოდინება, რომ მარტო ვიქნები და არავის მოსვლას დაველოდები; სადაც, მივხვდები, რომ არავინ მყავს საკუთარი თავის და უფლის გარდა. სხვა ვეარვინ დამეხმარება და ვერ გამომიყვანს

ტანგო...(ჩვეული ზმანება...)

ირგვლივ სითეთრეა და თითქოს მეც ამ სითეთრის ნაწილი ვარ... ვერ ვხვდები რა ხდება... ვგრძნობ რომ ნელ-ნელა სულში სანატრელი სიმშვიდე იბუდებს... ჩემს ყურთასმენას წვდება მელოდიის ხმა, რომელიც ნელ-ნელა უფრო მკვეთრად ისმის... ეს ტანგოა... სხეულში სიმსუბუქეს

ცოდვილი მამაკაცი

ხალხი ამბობს , რომ დრო ყველაფრის მკურნალიაო. არამგონია ასე ხდებოდეს.უბრალოდ დრო ცვლის გარემოს . გარემო სადაც ადამიანები, ცხოველები , ფრინველები და უსულო არსებებიც კი ცხოვრობენ. მაგრამ, მათი გონება ვერასდროს ვერ გაუტოლდება ადამიანისას. -ამას

ჩანახატი # 2 (ფანჯრები)

2 წლის შემდეგ, შემთხვევით წავაწყდი ჩემს პირველ ჩანახატზე დადებით ემოციებს. ჰოდა, გადავწყვიტე მეორე შემოგაშველოთ :დდ კარგია, ცუდია, გადასაგდებია თუ უკეთესიც შეიძლებოდა არც კუჭი გეწვოდა მეტისმეტი სურვილისგან

მე.

ბავშობის სიყვარულო ძნელი ყოფილა, გიყვარდბამერე მიდიხარ ფრენა ფრენით და ბოლოს განვლილი გზა, გულში ჭრილობას გიტოვებს. და აი ის წამიც რაზეც შენიბდაკარგვის შემდეგ ყოველ გამ ცრემლებით ვირეცხდი... ალბად მესამე ახალო წელიოქნებოდა გადასული, შენი

მზე

დღეს პირველი მარტია და მზიანი დილა გათენდა...ისეთი ლამაზია ცა კამკამა ზღვას გავს თითქოს გამჭვირვალეა და კოსმოსი მოჩანს ჩემი ფანჯრიდან. ადგომის დროა უკვე რვა საათია ,რომელ ნორმალურ მოსწავლეს უხარია სკოლაში წასვლა? მგონი არც ერთს , მაგრამ მე ბედნიერი

ჩემი ყველაზე ტკბილი

ოდესმე რაღაც უკიდეგანო, საოცრად დიდი სიყვარულით გაბერილხარ? სიხარულით, რომელიც გეგონათ დაგკარგავდა, გიტირია? მოფერებიხარ ფიქრებს, რომელსაც დასასრული არ წერებია? განგიცდია რაღაც ისეთი, რასაც შეეძლო დაეკარგე და აღარასდროს დაებრუნებინე რეალობაში?

შეცვლა!

- ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე რთული შენ ხარ , თუმცა ყველაზე მნიშვნელოვანიც და ვღელავ , ვღელავ , რომ ერთხელაც არ ადგე და არ დამტოვო .. - და, რომ დაგტოვო რა მოხდება? - მე შევიცვლები.. არ დავიწყებ თინეიჯერი გოგონასავით საუბარს და არ გეტყვი მოვკვდები, აღარ

სიყალბე

იხსენებდა ზაფხულის ერთ ჩვეულებრივ დღეს. მაშინ ჯერ კიდევ არ გადასვლოდა მინდორს სიმწვანე. აღმართზე ნელა მიდიოდნენ, მიაბიჯებდნენ ყვავილებს შორის. მინდორზე ტყუილი იყო მიმოფანტული ყაყაჩოებად. უყურებდა გვერდით მდგომს, მასში იყო წითელისა და შავის