სიმართლე.....

როცა იცი სიმართლე და გატყუებენ, მხოლოდ მაშინ ხვდები ზოგი ადამიანის ნამდვილ სახეს, ზოგი კი ამას ხშირად აკეთებს, მართალია თავადაც გრძნობ, რომ მაიცდამაინც არ ეხატები გულზე ამათუიმ ადამიანს, მაგრამ მაინც ვერ წარმოიდგენ იმას რომ ის შენზე რამეს იტყვის,

მე ვნახე ის...

თეთრი კაბა ეცვა. ლურჯი ყვავილებითა და გვირილით მორთული. მაშინაც ასე შეემოსა სხეული როცა ხელი სთხოვეს, უბრალო ქალაქის უბრალო კაფეში, უბრალო ხალხითა და სავსე გრძნობებით გარემოცულ სამყაროში.. მე ვნახე ის...

შემიყვარდი..არ დამტოვო (1თავი)

განა ასეთი რთულია გიყვარდეს ის, ვისაც ყველაზე მეტად სჭირდება შენი სიყვარული?! მაგრამ, ჩვენ არასწორად ვიქცევით, როდესაც ვიყვარებთ იმას ვინც ამის ღირსი არაა, რატომ ხდება ასე?! არა... უნდა ვეცადო! უნდა შევიყვარო!..

***

გზა ამებნა, დავიკარგე. ჩემს თავში გამომწყვდეული ვეხეთქები, გამეტებით ვურტყამ მუშტებს უხილავ კარს, იქნებ ვინმემ გამიღოს. ბაგეს ძლივს მოსწყდა ბგერა, სიმწრით წარმოთქმული და მასაც ექოსავით მიბრუნებენ კედლები. ხმაურის პასუხად მხოლოდ სიჩუმეს ვიღებ.

მოლოდინი

წარმოიდგენს, რომ პატარა ვარდისფერ კედლებიან ოთახში მარტო არაა, მარტო არ წევს ვარდისფერი გადასაფარებლის ქვეშ და მის რბილ თოვლივით თეთრ სხეულს ოდნავ უხეში არსება ეხება, მის წვრილ ფეხებს ბალიშის უხეში „ჩიხოლივით“ გრილი ქალის შეხებასავით ედება ოდნავ

რატომ არ შეიძლება ბედნიერება გტკიდოდეს?!

ბევრი რამ შეიცვალა. ამას წინათ ნახსენები სიტყვები საამურად ტივტივებს გონებაში "არასოდეს დანებდე, ტკივილი დროებითია ტრიუმფი კი სამუდამო." ტკივილი? და რას შეიძლება ვუწოდოთ ტკივილი? ეს მგონი ის გრძნობაა როცა ორგანიზმში ყველაფერი იკუმშება, სუნთქვა

დაე მიცნობდეთ ამ წამიდან...

მტანჯველია იმაზე ფიქრი, რომ შენს თავთან ხარ და თან არ ხარ. მუდმივად ესაუბრები, მაგრამ ალტერ ეგო გაბნევს. რაც უფრო ხშირად ერთვები მასთან დიალოგში, მეტად რწმუნდები რომ არ იცნობ. უბრალო გამვლელზე მეტის თქმას შეძლებ ალბათ...

დღე

ახლა დილის 10 საათია. კვირა. გაზაფხული.ჩვეულებას ახლაც არ ვღალატობ. დილით ადრე გავიღვიძე, უფრო სწორად, მაღვიძარას გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა. ნახევრად მძინარემ ბორძიკით გავიარე ოთახი, ფარდები გადავწიე და სუსტი მზის სხივებს ოთახში შემოჭრის უფლება

არ ვიცი რა ქვია ამას!!!

სიკვდილზე ბევრი არასდროს მიფიქრია, ან რა უნდა იყოს ს სიცოცხლეზე უარესი, ახლა ვფიქრობ რა დავწერო და არაფერი მაგონდება, განა იმიტომ რომ არ ვიცი რაზე უნდა დავწერო, არამედ მიტომ რომ არ მინდა ისე დავწერო როგორც თითქმის ყოველთვის ვწერ,

შენ უნდა !

ახლა შენ უნდა იწვე ჩემ გვერდით და მეთამაშებოდე თმაზე ახლა შენ უნდა გეძინოს მშვიდი ძილით ხოლო მე კი შენს ყელში თავჩარგულს უნდა მესმოდეს შენივე სუნთქვა ახლა შენ უნდა მკოცნიდე გაბუტულ ტუჩებზე და მეუბნებოდე რომ ყველაფერი კარგად იქნება ახლა შენ უნდა