გაშვების დროა!

უბრალოდ უნდა ადგე! თვალი უნდა გაახილო და ძალები მოიკრიბო. მაშინაც კი როცა ეს არ გინდა,რადგან სხვა გზა არ გაქვს. შენ თუ დამარცხდები იცი, რომ ამით მხოლოდ შენს მტრებს გაახარებ და ეს არა მხოლოდ დაგასუსტებს, არამედ საბოლოდ გაგანადგურებს. იცი, რომ

სიყვარული

სიყვარული არის ტანჯვა დიდი ტანჯვა მაგრამ ძალიან კარგი ,ძლიერი,სასტიკი,ლამაზი მაგრამ ხანდახან მსხვერპლიც მოჰყვება, თუ შენი გული ერთმა ადამმიანმა დაიკავა და თუ პირველად შეგიყვარდა მას ვეღარ დაივიწყებ ის გეყვარება და გეყვარება სულ

გლობალიზაციის ნაცრისფერი გემო

როდესაც ქუჩაში გავდივარ და ჩემს გარშემო სიცარიელეს ვგრძნობ, სული მეხუთება... არა სიცხისგან, არამედ "ფერმკრთალი" (სულმკვდარი) ადამიანების ხუთმეტრიანი დისტანციით, რომელსაც ზოგი "ხამი" მისი უხამსი თვალებით წამში აქრობს, ზოგი სამათხოვროდ გამოგდებული

დაკარგული ნახევარი...

გგრძნობ... ვიცი გტკივა... მეც ტკივილისგან ვიკლაკნები... მინდა გიპოვო და ვერ გპოულობ... ალბათ მართალი იყავი... არ გვიწერია ჩვენ მთლიანობა...

მე და ჩემი ფიქრები

დავწექი და იმაზე ბრძოლით, რომ არ უნდა მეფიქრა მასზე ჩამეძინა. მე და ჩემი ფიქრები, ვეჭიდავებოდით ერთმანეთს. სამწუხაროდ ადვილად ვეჩვევი ადამიანებს და შემდეგ იმედი მიცრუვდება. არასდროს ეძებო ბედნიერება, როცა აქით გიპოვის, მხოლოდ მაშინ იქნები

ახალი ცხოვრება (სრულად)

ადამიანობა. ერთ დღესაც ეჯახები რეალურ პრობლემებს, რომელთანაც გამკლავება შენთვის არავის უსწავლებია. სრულიად განგრევს, გფიტავს. აზროვენების უნარს გაკარგვინებს. ყველაზე უსუსურად გაგრძნობინებს თავს. რა უნდა ქნა როგორ მოიქცე? ვერ გაურბიხარ. ცდილობ

ფრაგმენტებად..

მე მარტო დარჩენილი ჩემს აივნის კარს ვაღებ და ზღვის ტალღების ხმას ცარიელ ოთახში ვუშვებ შესავსებად.. წვიმის სუნი და ხმაური ტალღებს ერევა.. საოცარ ჰარმონიას ჰქმნის.. თვალებს ვხუჭავ..

წითელი ბუშტი

გრძნობების ზღვაში თუ შეცურავ, გაგიჭირდება დაბრუნება. გაგიჭირდება უარის თქმა იმაზე, რასაც არა რეალურად აღიქვამ. გრძნობების ზღვაში თუ შეცურავ, დაგავიწყდება ყველა და ყველაფერი. დაგავიწყდება დედა, მამა, და ან ძმა... დაგავიწყდება შენი თავიც. ღრმად არ

ფხიზელი სევდა

ვუყურებ ამ გოგონას და ვერ ვხვდები რა უფრო ცუდია, იყო ალკოჰოლით გაჟღენთილი მოჩვენებით მხიარულების ნაწილი, თუ ფხიზელ სევდას გრძნობდე. უიმედოდ გაჰკიოდე და ცდილობდე ისევ გახდე ძველი მეგობრების ნაწილი. ან იქნებ სულაც სჯობს უბრალოდ ადგე და წახვიდე?

შენი სხივები

პირველად რომ დაგინახე,უკვე ვიცოდი,რომ მე და შენ გვექნებოდა ისტორია,ვგრძნობდი,გეფიცები ვგრძნობდი ჩემს ცხოვრებაში უბრალოდ ჩამვლელი რომ არ იქნებოდი. მაგრამ არასდროს დამისვამს საკუთარი თავისთვის შეკითხვა "იგრძენი კი შენ იგივე ჩემს დანახვაზე? "