ხათუნას

დღეები გადის, და თითქოს დრო ყველაფერს არბილებსო, ამბობენ — მაგრამ მე მხოლოდ უფრო მძაფრად ვგრძნობ, როგორ მაკლიხარ.

შენ ჩემი გაზაფხული ხარ

მახსოვს ბავშვობაში ყველაზე მეტად ეს პერიოდი მიყვარდა, ჰაერში გაჟღენთილი იმ გაზაფხულის სუნი რომელსაც ასე გულმოდგინედ ველოდებოდი ცივი ზამთრის შემდეგ.

გისოსებს მიღმა

„შენი წერილი ერთადერთია, რაც აქ სუნთქვას არ მავიწყებს. ვარსკვლავებს რომ უყურებ, გახსოვდეს – მეც იქ ვარ. ყოველ ღამეს, იმავე ცის ქვეშ, შენს მოლოდინში.”

მეტროში

შენს თვალებში დანახული უსასრულობა თავბრუს მახვევს...მაბრუებს...

ნეტავ...

მინდორის შუა ნაწილს მივაშურე, დავწექი მინდორზე და ვარსკვლავებს დავუწყე ყურება. ყველაზე ლამაზია ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა.. ამდენი პატარა მანათობელი წერტილი ერთად..

შეგუება

მახსოვს,ბოლოს ისევ შუბლზე გაკოცე და ისევ ვეცადე ჩემი თბილი ტუჩებით შენი გათბობა,იქნებ შენი ჭაღარა წარბი ერთხელ მაინც შეგეხარა,მაგრამ ამაოდ... წვიმდა და ისევ ზამთრის სუსხიანი ამინდი იყო,თუმცა მე მაინც შენზე თბილი ხელები მქონდა...

მახსოვხარ

მ დროის განმავლობაში ბევრი რამ მოხდა. მე უნივერსიტეტში ჩავაბარე,ბაკალავარიატი დავასრულე,შემდეგ მაგისტრატურა,ერთი სემესტრი ევროპაშიც ვისწავლე,ძალიან ბევრი სამსახური გამოვიცვალე,საცხოვრებლადაც სხვა ქუჩაზე გადავედი, გარეგნულადაც ძალიან შევიცვალე,ჩემი

"ჩრდილების მანიფესტი"

"ბნელში შობილს ვერ შთანთქავს სიბნელე, ვერც სინათლე დაიმორჩილებს – ის თავადაა ზღვარი მათ შორის."

მანიფესტი მეგობრობისა, რომელიც დაივიწყეს

მე ყოველთვის აქ ვიყავი, მაგრამ თქვენ არ დამინახეთ. ახლა, როცა გრძნობთ ჩემს სიჩუმეს, განმსჯით. ეს არ არის ბრაზი – ეს გაცრეცილი სიყვარულია, რომელიც თვალს აღარ ხუჭავს.

ადამიანი ქცეული მხეცად..

დრო არ დაინდობს არაფერს, აღარც სიყვარულს აღარ დაინდობს....!