იმ ერთის იმედად

ისევ წახვედი! ისევ მიმატოვე! დაინახე როგორ მტკიოდა, როგორ მიჭირდა... მაინც წახვედი. რომ შემეშინდა, შენ დაგიძახე. მეგონა, ვერ გაგაგონე. თვალები დავხუჭე. იქნებ ასე მაინც დამენახე. იქნებ როგორმე მეგრძნო, რომ ჩემთან იყავი. რომ ვერ გიპოვე, მთელი ხმით

ჩამეხუტა...

ერთმანეთს ისევ ეხუტებიან და ვერ ხვდებიან დრო რა სწრაფად გადის, ვერ შორდებან, მაგრამ არცერთს არ ჰქონია ამ ჩახუტებაზე ოცნების უფლება, ერთმანეთზე ოცნების უფლება, ერთმანეთის გახსენება, კოცნის სუვილი, რადგან ორივემ უღალატა..

უსინათლო

უსინათლოს ჰკითხეს : - მზეს თუ ხედავო ? და იცით რა უპასუხა ? -მზეს შეგრძნებით თუ შეამჩნევ , თორემ ისე,მზე თქვენც სად დაგინახავთ, ვინც ჩემზე უკეთ ხედავთ. - ვერც მე მხედავ ? - ჰკითხეს კვლავ . - ვერა... შენც მზისმაგვარი ხარ. - როგორ თუ მზისმაგვარი? -

ჩემი მზე

გარეთ მზეა,მაგრამ თითქოს მაინც სიბნელე სუფევს,ტემპერატურა მაღალია,მაგრამ ჩემში მაინც ყველაფერი გაყინულია.მზე მომენატრა! მისი სინათლე და სითბო მომენატრა,მაგრამ მე მზე აღარ მყავს,ის გარდაიცვალა და დამტოვა მარტო სიბნელეში და სიცივეში,არც კი

მჭირდები.

რა საცოდავი ქმნილება ვარ. საკუთარი თავის მეშენია. ჩემში შიშს იწვევს ის ფაქტი, რომ უმწეო, უსუსური ჩვილივით დავაბოტებ ქუჩებში. ათასი სახე მიყურებს, ათასის თვალებს გადავაწყდები, უამრავი პრობლემითა და ცოდვილის მზერით. ახლა რომ ფიქრი დავიწყო გავაფრენ! ეს

ყველა წავიდა...

უეცრად ყველა გაქრა. ასე უბრალოდ, ადგნენ და წავიდნენ. სულ მარტო დავრჩი და თანდათან ვგრძნობდი როგორ ამეკრა ბინდი თვალებზე, ალბათ ვტიროდი. ყველაფერს აქვს დადებითი მხარე, ვინც წასასვლელია უნდა წავიდეს. არაა ამქვეყნად ადგილი ცრუ ადამიანების, ცრუ

როცა მარტოობა გიზიდავს

ხშირად თავადაც ვერ ვუგებ საკუთარ თავს.. მეკითხებიან რაღაცას, მე კი არ მესმის, სად დაფრინავო, უკვირთ, რაზეც პასუხი არ მაქვს... ფიქრი ზედმეტად გიყვარსო, მეუბნებიან, არც მე ვეწინააღმდეგები... მე ხომ ფიქრზე შეყვარებული გოგონა ვარ...

სად ხარ?

აივნის კარებს ვკეტავ. კალამს იქვე ვდებ ფურცლებთან, ხვალაც რომ დაგიწერო თავიდან წერილი. თბილ პლედს ვიხვევ, ჩაის ვიმზადებ და გელოდები. სად ხარ?

დაშანტაჟებული მკვლელი 2

დაბოღმილი ვკეტავ სახლის კარებს, დაბოღმილი ვჯდები მანქანაში და ვარ ჩუმად აეროპორტამდე. მარკუსმა შემახსენა პასპორტის შესახებ, თორემ უკან მოგვიწევდა მიბრუნება და სავარაუდოდ, მე კიდევ ერთ სილას ვიგემებდი.

ნანგრევებში ჩაფლული რეალობა

მხოლოდ ცრემლებს შეუძლიათ წალეკონ სიყალბე, გადარეცხონ მიწისძვრის ნაშთები. თვალწინ რჩება სიყალბისგან განძარცვული რეალობა, ჯალათად რომ აღიმართება, სიბნელეში გტოვებს, თითქოს ოთახში შუქი ჩაგიქრეს. რჩები იქ,სადაც ჰაერიც კი არაა წმინდა. მტვრის ნაწილაკები