მე ისევ აქ ვარ...

მე ისევ აქ ვარ.. ისევ ცრემლებად ვიღვრები.. რა უფრო საშინელებაა უშენობა თუ სიცარიელე? შინაგანად გამოფიტული ვარ. შინაგანად ვერაფერს ვერ ვგრძობ. მხოლოდ გული ფეთქავს გამალებით.. მხოლოდ ერთი შენი გახსენება და გული გამალებით ფეთქვას... მტანჯავს აუტანელი

ისევ მოხვედი?

ისევ მოხვედი? მოდი მე აქ ვარ, ემოციებმა დაიპყრეს გული სხვა გვარად ალბათ არც შეიძლება, ამ ქვეყნად რომ გაჩნდები ადამიანს ან სიყვარული უნდა შეგეძლოს და ან კიდევ უბრალოდ სიძულვილი, ორივე ერთად უბრალოდ შეუძლებელია, უბრალოდ ახლა ეს არარეალური ზღაპარი და

გავიყინე...

ყველაფერი წაშლილია... ყველანაირად განადგურებული ვარ... ისევ იმედგაცრუება... ისევ მოლოდინი სასწაულის და შემდეგ ნამსხვრევებად ქცეული ოცნებების შეკოწიწება... ყელში მაწვება ეკლებიანი ბურთის მაგვარი ტკივილის გორგალი და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს...

რა არის ცხოვრება?!

დავიღალე... ცხოვრებით... ცხოვრებით დავიღალე. იმის და მიუხედავად რომ მხოლოდ 14 წელია რაც ვხოვრობ. მძულს... მძულს ადამიანები. მათ შორის სხვა ადამიანები. მძულს ახლა ჩემს ირგვლივ მყოფი ადამიანები. მგონი გიჟი ვარ. მე ხომ ისინი უნდა მიყვარდეს, ისინი ხომ

არეული ვარ...

წერას ვცდილობ.. ლექსებს ვწერ, ბოლო დროს ხშირად თავს ისე ვგრძნობ თუ არ დავწერე მართლა გავგიჟდები. თუ არ ვთქვი ყველაფერი, თუ არ ვაღიარე თუნდაც ჩემს თავთან ჭკუიდან შევიშლები, უბრალოდ რობოტი გავხდები, მგონია გრძნობები ისე ჩაიმარხება ჩემს გულში, რომ

დუელში გიწვევ!

ოდესმე კვლავ გნახავ. მტკიცედ მჯერა, ამ დროს ზამთარი იქნება, ჟრუანტელის მომგვრელი. ძვლებში გამიჯდება თოვლის ფიფქები, ჩემს ძარღვებში დაიძრება ქარბუქი, სიცივისგან ტაო დამაყრის. უფრო მჭიდროდ შემოვიხვევ ჩემს შარფს, თითქმის მთელ სახეს დავმალავ მასში.

არ ვიცი რას ცვლის!!!

არ ვიცი ეს ერთი პატარა ჩანაწერი რას ცვლის მაგრამ მინდა ვთქვა რომ უაზრობაა ეს ცხოვრება, ვამბობ და მაინც აზრიანს ვხედავ, ალბათ იმიტომ რომ მხოლოდ ჩემთვისაა უაზრო, უაზრო კი იმიტომაა რომ ვხვდები რა ხდება და ვიცი როგორ ელაქუცება ერთი მეორეს პირში და

ემოციურად გამო'ფიტული

დაგიხატავს მზე ფურცლის კუთხეში? პატარაობაში ალბათ ყველა მასე ვხატავდით... იცი? ის მზე მე რეალურად ვაქციე, ჩემი გულის კუნჭულში დავმალე, მივისაკუთრე, რადგან მეშინოდა არავის ეპოვა. გავარვარებულმა თავისი სხივები დააფრქვია ფილტვებს, ააორთქლა ჩემგან

ქაოსური ოდისეა

შენ ხარ? შემოდი, ზუსტად ახლა ვალაგებდი ცხოვრებას. იყავი, არ წახვიდე, ხელს არ შემიშლი. ეს... კისერზე? არაფერია, პატარა დაბრკოლებას წამოვკარი ფეხი და... მოვიტეხე, მითხრეს მალე მოგირჩებაო, ჯერ პატარა ხარ და საშიში არააო. მეტის ღირსი ვარ, სიარულისას წინ

უკანასკნელი წერილი

იცი? დღეს მეგობარს შენზე ვუყვებოდი. ჩვეულებრივი, ბანალური საუბარი იყო ბიჭებზე, როგორც ხდება ხოლმე. შენზე საუბრისას მეცინებოდა, თუმცა ეს სიცილი ტირილს უფრო ჰგავდა. სული მეწვოდა, თითქოს ცრემლებით ვივსებოდი და მაინც მეღიმობადა. მოულოდნელად