არეული ვარ...
წერას ვცდილობ.. ლექსებს ვწერ, ბოლო დროს ხშირად თავს ისე ვგრძნობ თუ არ დავწერე მართლა გავგიჟდები. თუ არ ვთქვი ყველაფერი, თუ არ ვაღიარე თუნდაც ჩემს თავთან ჭკუიდან შევიშლები, უბრალოდ რობოტი გავხდები, მგონია გრძნობები ისე ჩაიმარხება ჩემს გულში, რომდუელში გიწვევ!
ოდესმე კვლავ გნახავ. მტკიცედ მჯერა, ამ დროს ზამთარი იქნება, ჟრუანტელის მომგვრელი. ძვლებში გამიჯდება თოვლის ფიფქები, ჩემს ძარღვებში დაიძრება ქარბუქი, სიცივისგან ტაო დამაყრის. უფრო მჭიდროდ შემოვიხვევ ჩემს შარფს, თითქმის მთელ სახეს დავმალავ მასში.არ ვიცი რას ცვლის!!!
არ ვიცი ეს ერთი პატარა ჩანაწერი რას ცვლის მაგრამ მინდა ვთქვა რომ უაზრობაა ეს ცხოვრება, ვამბობ და მაინც აზრიანს ვხედავ, ალბათ იმიტომ რომ მხოლოდ ჩემთვისაა უაზრო, უაზრო კი იმიტომაა რომ ვხვდები რა ხდება და ვიცი როგორ ელაქუცება ერთი მეორეს პირში დაემოციურად გამო'ფიტული
დაგიხატავს მზე ფურცლის კუთხეში? პატარაობაში ალბათ ყველა მასე ვხატავდით... იცი? ის მზე მე რეალურად ვაქციე, ჩემი გულის კუნჭულში დავმალე, მივისაკუთრე, რადგან მეშინოდა არავის ეპოვა. გავარვარებულმა თავისი სხივები დააფრქვია ფილტვებს, ააორთქლა ჩემგანქაოსური ოდისეა
შენ ხარ? შემოდი, ზუსტად ახლა ვალაგებდი ცხოვრებას. იყავი, არ წახვიდე, ხელს არ შემიშლი. ეს... კისერზე? არაფერია, პატარა დაბრკოლებას წამოვკარი ფეხი და... მოვიტეხე, მითხრეს მალე მოგირჩებაო, ჯერ პატარა ხარ და საშიში არააო. მეტის ღირსი ვარ, სიარულისას წინუკანასკნელი წერილი
იცი? დღეს მეგობარს შენზე ვუყვებოდი. ჩვეულებრივი, ბანალური საუბარი იყო ბიჭებზე, როგორც ხდება ხოლმე. შენზე საუბრისას მეცინებოდა, თუმცა ეს სიცილი ტირილს უფრო ჰგავდა. სული მეწვოდა, თითქოს ცრემლებით ვივსებოდი და მაინც მეღიმობადა. მოულოდნელადდა აფრიალდა შავი მანტია...
ისევ შემოდგომა მიმაცილებს. შავი მანტიის წინაშე რომ წარვსდგები, ვიტყვი, რომ უბრალო ვარ. სიჩუმე იყვირებს, ეს ყვირილი ამაცილებს ეშაფოტისკენ მიმავალ კიბეებზე. მერე ალბათ თოვლიც წამოვა...მე ცას ავწვდები...
მე ცას ავწვდები თვალახვეული... ღრუბლებს შევანჯღრევ და წვიმებს ჩამოვყრი გაყინულ ფიფქებად...ფიქრი გავხდები რომანტიული,ახსნა ვიქნები სიყვარულის...ერთბაშად რომ ითქვას და თბილ ჩახუტებას რომ დავიმსახურებ...მერე ავდგები და ფანჯრებს გავაღებ,რომ არ დავდნე...დამთავრდა!!!
დამთავრდა!! თავის გონებაში იმეორებს სიტყვებს ეს იყო და აღარ იქნება მორჩა!!! გული ატკინეს ერთმანეთს გააბედნიერე ერთმანეთი ორივე სიიყვარულით პასუხობდა ერთმანეთს უყვარდათ ერთმანეთი? ისინი ფიქრობდნენ რო სიცოცხლეზე მეტად უყვარდათ ერთმანრთი.მაგრამ ესვარსებობ ორთქლივით
ის ვარ ვინც ვარ.არავის აღელვებს ან იცის... მეგობრებმა მასხოვრობის დაკარგვასავით მიმატოვეს..ჩემი უბედურების გამზიარებელი მხოლოდ მე ვარ!.მოდიან და მიდიან ისე როგორც მასპინძელს, ყურადგებას არ მაქცევენ... შეყვარებული აჩრდილებივით, რომლებიც ველურტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.