ვწევარ და ვფიქრობ

ვწევარ და ვფიქრობ, იქნებ ზედმეტად მხატვრულად ვუყურებ სამყაროს და სინამდვილეში ყველაფერი ძალიან უხეში და მარტივია-მეთქი. იქნებ ადამიანები შემთხვევით ხვდებიან ერთმანეთს, იმიტომ გიმეგობრდებიან, რომ უკეთესი ვარიანტი არ აქვთ. ფოთლები ხმება და იმიტომ

იყო და არა იყო რა...

იყო და არა იყო რა... იყო გოგონა, რომელსაც არ სჭირდებოდა ფრთები. მჭიდროდ ჩაეჭიდა თლილი თითები მსხვილი თოკებისთვის. ერთი, ორი, სამი... უთვალავჯერ აპობდა ჰაერის ჯიუტ ტალღებს, იჭრებოდა ცაში თვალდახუჭული. თავს დასტრიალებდნენ ღრუბლები ნაფლეთებად, გზას

ტკბილი ნოემბერი

ვერ ვიტან აპრილს... სველ დღეებს... არა წვიმიანს არამედ სევდანარევს... აი ნოემბერერი კი მიყვარს, მიყვარს გრძნობით სავსეე დღეები მიყვარს მოსეირნე ხალხიი ფოთოლთა სილამაზე, ფერთა გამა დიდ აღაცებას იწვევს ჩემში.. სწორედ ამ თვეში ვნახე... თავად იყო

სული

როგორ მინდა ოდესმე შევხვდეთ წლების შემდეგ და ვილაპარაკოთ გულახდილად, მე შენ გეტყვი ყველაფერს, რასაც ახლა ვფიქრობ, შენც მეტყვი, მაგრამ მერე? ალბათ არაფერი, თავიდან ვერ დაიწყება ყველაფერი, ჩვენ ხომ წლების შემდეგაც ისევ ისეთები ვიქნებით, იგივე ხასიათი,

უმადური ქართველები

რა მაგარია, ოცნებები და წარმოდგენები რომ შეგვიძლია. ოცნება რთული და მტკივნეულია რადგან ასრულება მეტ-ნაკლებად შეუძლებელია. არა და მაინც ვოცნებობ. თვალებს ვხუჭავ და მოლოდინებს ვეღაუჭები.

მე, ჯარედ ლეტო და მალდივები

გონს რომ მოვედი ვიღაც ხელოვნურ სუნთქვას მიკეთებდა, თვალი გავახილე კარგად და თვალებს არ დავუჯერე - ჯარედ ლეტო. გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, მაგრამ ჯარედ ლეტო მიკეთებდა ხელოვნურ სუნთქვას. როცა გონს მოვედი, გამიღიმა და ქართულად მითხრა „რა ლამაზი ხარო.“

გამიუცხოვდი

გამიუცხოვდი.. შენი თვალებიდან სითბოს ვეღარ ვამჩნევ და მეტირება.. უკვე თვეებია აღარ გამიღიმია.. დღეები ჩვეულებრივ ღამეებს დამესგავსა.. ისევ ზამთარი.. ისევ აივანი.. ისევ უგვირილობა.. არეული ემოციებით.. ფიქრებით..

ადამიანის ბუნება

არ გიფიქრიათ, რომ ჩვენი და ბუნების ხასიათი ერთმანეთს ჰგავს? არ გიპოვიათ საკუთარი თავი მრისხანე გრიგალში ტოტებს რომ ამტვრევს და ბუმბერაზ ხეებს დრეკს? თავსხმა წვიმაში? თოვლის ფიფქებში? ღრუბლების გრიალში? ცაზე გაკლაკნილ ელვაში? განა გაზაფხული კარგ

თი ნას ...

რაღაც უცნაურ ოთახში ვარ, იქ ყოფნა არ მსიამოვნებს და ვხედავ კარს სხვა ოთახში გასასვლელს. გავედი მეორე ოთახში. აქ იატაკი რბილია..უცებ იატაკი გაიხსნა და სადღაც ჩავვარდი. მივფრინავ დიდი სისწრაფით. ჰორიზონტალურ მდომარებაში მივფრინავ , სახით ზემოთ. ვხედავ

სიჩუმის ამოხსნა

ბოლოს აღარავისთვის მინდოდა შენზე მეამბო. შეიძლება ადამიანმა მთელი გულით მოგისმინოს, მაგრამ გრძნობას ვერ გადასცემ, ისინი ვერასოდეს იგრძნობენ ისე, როგორც გრძნობ შენ.