ეიფორია

ჩემი ამინდები მომენატრა.. წვიმაშერეულს მაინც შემეძლო შენი უემოციო სახის გარჩევა სხვების ნიღბებისგან.. დამაკლდი.. ჩემს სევდიან ღიმილს ვერაფერი შველის შენი ხმის ფრაგმენტების გარდა.. ბოხი ბარიტონი სიზმარივით შემორჩა მეხსიერებას..

is anybody there?

და არსებობენ მხოლოდ სიტყვები, და შენც სიტყვები ხარ გარკვეულ ადგილს იკავებ და ამ სიტყვებს იჭერ. არა გრძნობებს, ემოციებს და სიხარულს,მხოლოდ სიტყვებს და მერე ხვდები რა ალმაცერად უდგებიან იმ ადგილს,სადაც შენ დგახარ.

მინდა ვწერო

საყვარელი მელოდიის ტალღებში ჩაძირული დიდხანს ვიჯექი ჩემს ოთახში, დაჟინებით ვუყურებდი კედლის ერთ წერტილს. მინდოდა თავისუფალი ვყოფილიყავი ყოველდღიურობაზე, ჩემზე, სხვებზე ფიქრისგან, მაგრამ არა... ემოციები მებჯინებოდნენ ყელში და ფურცელზე ამოხეთქვას

გრძნობა

ეს იყო და ეს შენს მერე ეს ფრაზა არსად მინახავს,მარტო მე კი არა მთელს სულიერებას აღარ უნახავს,აღარც ვენის და არტერიის ქუჩებს შორის მოხეტიალე დარდსა თუ ბედნიერებაში, ამბიციასა თუ მადლიერებაში აღარც გულის სარქველს შემყურე ჩაფიქრებულ სულიერებასთან

უ.კ_ს

პირველად მომინდა მხატვრად ყოფნა.. შენი აღწერილი შენივე თავი წარმოვიდგინე.. შავ.. ელეგანტურ სამოსში.. გარეთ.. ვარსკვლავებიანი ცის ქვეშ მომღიმარი როგორ მიირთმევდი ცხელ ყავას.. მაგიდაზე თითებს ათამაშებდი და

ხელები, რომლებიც არასდროს ტყუიან

ჩქარა მივაბიჯებ, თავდახრილი, როგორც მჩვევია. ისე დაჟინებით დავყურებ ტროტუარს, თითქოს ძვირფასი ნივთი დავკარგე ახლომახლოს, თითქოს ჩემი მზერით მსურს ასფალტის მიღმა დავინახო დედამიწის გული. ხელები ჯიბეებში მაქვს ჩაწყობილი. მაგრამ არა, სულაც არ მცივა.

გამქრალი ადამიანები

მიდიან ადამიანები.. სეზონები იცვლებიან.. გრძნობები ცივდებიან.. წვიმები იწყებიან.. მერე მოდიან და ფერებად იღვრებიან.. მიდიან ადაიანები.. ჯერ მოდიან.. გეხუტებიან.. გათბობენ

გაყინული სუნთქვა

პირველი სიცოცხლე გამომეცალა ხელიდან, პირველი სუნთქვა მიილია ჩემს ხელებში, პირველი სული გამოეყო საკუთარ სხეულს და პირველად მომკლა მეც სხვისმა სიკვდილმა. ცივა, შუა იანვარია. ასეთი მკაცრი ზამთარი არ მახსოვს. ქურთუკის საყელოს ზემოთ ვიწევ და კაშნეს უფრო

შენი ღიმილი ჩემი ბედნიერებაა

ალბათ შენც იცი რამდენად მნიშვნელოვანია გააცინო ადამიანი,მე შენს გვერდით მივხვდი რა ადვვილი იყო ადამიანის გაცინება....მაგრამ ყველაზე რთული ის არის შეძლო მისი გულით და სულით გაცინება .....მე არ ვგულისხმობ ხმამაღალ სიცილს , არც სიცილს ტირილამდე,მე

განთიადი

არ იცოდით? სევდისფერია ნარინჯისფერი. მზე ტირის, ტირის როდესაც ყვითელ, მოვარვარე ბურთთან იისფერი ქმნის კონტრასტს. ცრემლის ფერია იისფერი... ცრემლებით მიდის ჩემგან მზე და ისადგურებს სრული წყვდიადი. მაგრამ არა,შავი არ არის წყვდიადის ფერი. პატარა