ჩანახატი
მცივა...
ახლა წერის თავიც კი არა მაქვს... ალბათ იმიტომ ვწერ რომ არ ვიცი სხვაგან სად ვიპოვო შვება... არ მყავს არავინ ვისთვისაც შემეძლება ჩემი გრძნობების გამხელა. არავის არ აინტერესებს, არ სცალიათ, არ ფიქრობენ, დრო არ აქვთ... არავის, არავის დედამიწის ზურგზე არ
ჩანახატი
ექსპრონტად
მე მინდა რომ მეგობრობაც და სიყვარულიც სრულფასოვანი იყოს, არ აკლდეს ფერუმარილი,ვფიქრობ ყველა პროფესიონალურად უნდა მიუდგეს ცხოვრებას და შესაბამისად, ის იდეალური იქნება. შეიძება რაღაც ბიძგი გვჭირდება, რომელიც დაამსხვრევს სირთულეებს და ყველაფრის შეცვლას
ჩანახატი
ლი'ს
აღარ მინდა მოსალმებით დავიწყო წერილის წერა. აზრი არ აქვს, ვიცი, ამ ნაწილს მაინც გადაახტები, რადგან მეც ასე ვიქცევი, ყოველთვის. და შენ ჩემი სულის ანარეკლი ხარ, ჩემი ჩვევები ახარისხებული. ადრე მიყვარდა მისალმება, უცხოსაც და ნაცნობსაც ერთნაირ
ჩანახატი
ნიღაბი
შუა სექტემბერში მზე ისე აჭერდა, აგვისტოს ლამის ცხარე ცრემლებით ეტირა, პოსტი წამართვაო. ასფალტსაც ბუღი არ ასდიოდა, მაგრამ დიდი დროის განმავლობაში მზეზე სიარული, ნამდვილად აგიწვავდათ ფეხის გულებს. შესაძლოა ტუჩებიც გამოგშრობოდათ და იმ ძაღლივით
ჩანახატი
მე და შენ,უცნობო!
ჩვენ ისე განვსხვავდებით ერთმანეთისგან,როგორც მალევიჩის „შავი კვადრატი“ და მუნკის „ყვირილი“,მაგრამ მაინც გვაქვს ერთი საერთო-ჯერაც ვერ ამოგვხსნეს. ჩვენ ყველა აღვაფრთოვანეთ, ყველაზე გავიმარჯვეთ, ყველას დავაჯერეთ, მაგრამ მას ვერა...და ასე ვაგებთ ყოველ
ჩანახატი
მონატრება
ზუსტად ერთი წლის წინ შევრიგდით,12 აგვისტოს კი ერთმანეთს დავშორდით,მე დავშორდი. ვერ აგიწერთ როგორ ვგრძნობ თავს,როცა ეს ყველაფერი მახსენდება.წუთები,რომელიც უდიდეს სიხარულს და ამავდროულად ტკივილს მგვრიდა. სიმართლე გითხრათ არ მეგონა,მაშინ,თუ ამ დღეს
ჩანახატი
ზღვარი
თვალი გაახილა, უცებ ვერ მიხვდა სად იყო, ირგვლივ მიმოიხედა, მზე არსად ჩანდა. ნაცრისფერი ფოთლების მიღმა მხოლოდ გაცრეცილი ცა მოჩანდა. ჰაერის ნაცრისფერი ნაწილაკები სახეზე ეფრქვეოდნენ. ეუცხოა თეთრი კაბა,კანზე რომ ეკვროდა. მის ფონზე მკვეთრად მოჩანდა
ჩანახატი
მარტოსული
ისევ დამაგვიანდა, ისევ ვერ მისვუსწარი დღის სინათლეს და თითქოს მდარაჯობდაო, გზაში შემომხვდა მისი უდიდებულესობა ღამე. –ოჰ, ქალბატონო, როგორ ხარ, რა იყო დაიღალე? რას ჩამოგტირის სახე? მაგრამ აბა ერთი კარგად შემოგხედო, ჰმ, დღეს გაგიღიმია როგორც ჩანს,
ჩანახატი
დეპრესია
ქარია..ზუსტად ის ამინდია რაც ჩემს ხასიათს შეესაბამება...ბნელა..ისე როგორიც ჩემი ცხოვრებაა....არ ვიცი ამ ცხოვრებისგან რას მოველი...უბრალოდ მინდა რომ ყველაფერი შეწყდეს...დავხუჭო თვალები და აგარ გავახილო ...ან მაშინ გავახილო როცა ყველაფერი კარგად
ჩანახატი
მხარზე მაზის უკოპლებო ჭიამაია
ამ შეგრძნებაში კიდით-კიდემდე იძირები და შენი მოთვინიერებული სხეული ნაცნობ მკლავებს ჯერ ისევ მორცხვად მიჰყვება მთებში,უდაბნოებში,ტყეებში,უცნობ მხარეებში... თაფლისფერი თვალები ჩამოლღვება მხრებზე,მკერდზე,თეძოებზე,ბაგეები გოჯებად ითვისებს სხეულს,რომლისტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
