პატიება

მიყვარს სოფელი.მე სოფელში დავიბადე და აღვიზარდე.მიყვარს სუფთა ჰაერი...ჩიტების ჟღურტული...ჭრიჭინების ხმა ღამღამობით...ტყეში ხეტიალი...ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის საათობით ყურება...მიყვარს სიჩუმე...მიყვარს სეირნობა როცა მთვარე გზას ანათებს...საოცარი

გაურკვევლობა

ზიზღამდე უკვე რამდენიმე ნაბიჯი დარჩა, ვცდილობ ნელი და პატარა ნაბიჯებით ვიარო, რადგან მალე არ შემზიზღდე, როგორც დანარჩენები. ჯერ კიდევ ვებღაუჭები იმედს, რომ გზის გაგრძელების ნაცვლად უკან დავიწყებ სვლას. ალბათ მეშინია კვლავ განადგურების. ეგოისტი ხარ,

უსიცოცხლო

ადრე ერთი ნახვით შეყვარებას სისულელედ ვთვლიდი.დღეს მეც სულელი ვარ.საერთოდ არაა საჭირო იცნობდე ადამიანს რომ შეგიყვარდეს.არსებობს უამრავი ადამიანი რომელსაც წლების განმავლობააში იცნობ თუმცა არ გიყვარს.არსებობენ ისეთებიც არ გინახავს და

1460

ცუდია როცა xx წლის ხარ და ხელში არაფერი გიჭირავს, არც გონებაში გაქვს რაიმე გეგმა და არც ის იცი საერთოდ რა გინდა. როცა გინდა "აქედან გაქრე" და წახვიდე მაგრამ, არც ისეთი ადგილი გეგულება სადაც წახვიდოდი, არ გეგულება ადგილი რომელსაც არასდროს დატოვებდი!

სულის ფსკერზე

სალათისფერი...ცისფერი...თეთრი... ჩემი საყვარელი სამი ფერი... ვდგავარ აივანზე და ვუყურებ ხეებს,ცას,მთებს...ოდნავი ნიავია და ვგრძნობ ჩემს სახესა და კანზე სიოს... ეზოში ჩავდივარ,ვსეირნობ...ხელით ვეხები ფოთლებს...ტოტებს...ასე

მონატრება

მონატრებისგან სული რომ გაგეყინება და დანახვისას ტკივილისგან ხრიალს დაიწყებ აი მაშინ არის გრძნობა ნამდვილი...სისულელეა წარსულ დროში საუბარი, ის რაც იყო არასოდეს გაქრება და თუ გაქრა გამოდის არც არსებულა... გრძნობები იყინებიან, მაგრამ არ ქრებიან, ისევე

... სასაფლაოს დაინახავდი!

სასაფლაოს დაინახავდი, ლამპიონით განათებულს ან ლაპიონით განათებულ სასაფლაოს დაინახავდი! გაგანათებდა, გაიღიმებდი, მაგრამ უემოციოდ და ცივად. შენ, ხომ წამოწოლილხარ და გძინავს–სამარადისოდ!და იღიმი, ისე თითქოს არაფერია! თვალს არ არიდებ, როდესაც ლამპიონი

ესეც გაივლის

თოვს...ციდან მოწყვეტილი ფანტელები ერთმანეთის მიყოლებით ცვივა და მიწაზე ქრება.ყინავს ან არ ყინავს...უკვე ვეღარ ვგრძნობ...ჩაფიქრებული მივაბიჯებ ლამპიონებით განათებულ ქუჩაზე და ვფიქრობ.თურმე რამდენი გრძნობის დატევა შეუძლია

წერილი წარსულს

ბოლოს დამპირდი დავბრუნდებიო .. ჰოდა ჩვენ გელოდებით .. არ მინდა დაიმტვეროს ის დღიურები, ის ნივთები, არ მინდა გაცვდეს, არ მინდა სიკვდილს ებრძოდეს და ხელებს დავიჭამ ოღონდ არ დაიხოცოს, ის ყოველივე, რაც დამიტოვე ..ვუყურებ კარს, კარს, რომელიც დაახლოებით 1

სამწუხარო რეალობა

დღეს გრძობა სიტყვების გარეშე არაფრად არ მიიჩნევა.თითქოსდა ბავშვივით სუფთა სიყვარული რომელიც გულში საიმედოდ დამალულია სიყვარული არ იყოს. რას სჯობს ისეთ სიყვარულს სადაც სიტყვები ზედმეტია რადგან თვალები,მზერა და ქცევები ძალიან ბევრს ამბობენ.დღეს