ყალბი ღიმილისგან დამპალი სახეები

არ ვიცი ვინ დაადგინა ან ვინ დააწესა, რომ პირდაპირობა დანაშაულია, თუმცა ფაქტია, ახლა დამნაშავის წებოვანი იარლიყი მჭიდროდ მეკვირს და სრულებით არ აპირებს ადგილის დათმობას იმ გაცვეთილი, გადაქერცლილი და უფერული იარლიყისთვის, საზოგადოების უდიდესი ნაწილი

შემოგეძარცვე

თითქმის დამავიწყდი... ასე ერთიანად და სულმოუთქმელად შემოვიძარცვე ყველა გრძნობა გვიანი შემოდგომის ხეებივით, გავაშიშვლე სული და შემდეგ ერთიანად გამოვკეტე. თითქმის დამავიწყდი... ფრაგმენტებად მახსოვს შენი სახე და თვალები, ვეღარ ვიხსენებ ბარიტონს,

სიზმარი...

ორივეს ტკიოდა ერთმანეთი და ამავდროულად უერთმანეთობა... მაინც ამოხეთქა ზღვა მონატრებამ... ორი სული ერთმანეთს შეერწყა... აღარ არსებობდა სხვა არაფერი... თითქოს დრო გაჩერდა... იყო ის და იყო ეს...

ცისარტყელასფერი (ბედნიერება)

უსუსურად ვიდექი, იმ ადამიანის წინ რომელიც რამოდენიმე წამის წინ მძულდა, მინდოდა ფეხქვეშ მიწა გამსკდომოდა და შიგმით ჩავეთრიე,ამ წამს სიკვდილზე ვოცნებობდი. ვნატრობდი, ვეძახდი მას… ამ დროს კი...

უ'ყველაფრობა

ერთდროულად ბედნიერიც ვარ და უბედურიც.ყველა მიგებს და ამავდროულად არ შეუძლიათ ჩემი გაგება.ქვეყნად მარტოობა დამდევს ალბათ ისიც თავს ცუდათ გრძნობს..ბავშვობიდანვე ყველა თუარა უმრავლესობა ცივ პიროვნებად მიცნობს.უსიყვარულო არსება ვგონივარ თუმცა ყველა

არ შემიძულო!

არ შემიზიზღო, ნუ შეავსებ შენს ჩემდამი სიყვარულს ნაცრისფერით. ჩვენ ხომ არ გვიყვარდა უფერულება. „ჩვენ“, ეს სიტყვა ყუთია, რომელშიც მე და შენ ვართ მოთავსებული. მაგრამ ამჯერად, მე დავიკარგე.[

წიგნების სევდა

ჩემს ქუჩაზე ერთ ძველ სახლში, პირველ სართულზე ბიბლიოთეკაა, ქუჩაში გამოდის მისი დარაბები, მუდამ დალუქულო, გაუწმენდავი მინებით და რაფაზე შემომდგარი ნახევრად გამხმარი ყვავილების ქოთნით. ამ ადგილზე ჩავლისას ყოველთვის უცნაური, იდუმალი ხმები მესმოდა,

ჩემი დღიურებიდან

მოკლედ რატომღაც მომინდა ჩემი დღიურების გამოქვეყნება.... ჰოდა ბევრი რაღაც მიწერი თვითმკვლელობაზე, მაგრამ არ გამიბრაზდეთ და არ იფიქროთ რომ თავს ვიკლავ, უბრალოდ იმ მომენტში რასაც ვგრძნობდი იმას ვწერდი! მიყვარხართ ყველა! <3

გულუბრყვილო

ცხოვრება იმაზე ფიქრში გამყავს თუ რა არის ბედნიერება... საბოლოოდ იმაზე ვთანხმდები, რომ ბედნიერებაა იპოვო ადამიანი, რომელიც შენი ყველა ნაკლით შეგიყვარებს და შენში არსებულ სიცარიელეს შეავსებს. თუმცა საქმესაქმეზე რომ მიდგება ვგრძნობ როგორ მეშინია

ლო ანუ მფრინავი ბიჭუნა

ქუჩაში მიდიოდა ლო..სახეზე გაოცებული ღიმილი აჰკვროდა..მის დანახვაზე გამვლელებსაც ეცინებოდათ,თუმცა მხოლოდ რამდენი წამით,მერე ახსენდებოდათ რომ სხვები უყურებდნენ და ესჰინოდათ არ იფიქრონ რა აცინებსო.მისი ღიმილი კი ისეთი საოცარი იყო,ალბათ არასოდეს არვის