მე მხოლოდ მზე მათბობს...

თვალებს ვახელ და ერთადერთი, რასაც შევიგრძნობ წვიმის წვეთების წკაპუნია ფანჯრის რაფაზე. წვეთები ერთმანეთს ენაცვლებიან და თითქოს შესაფერის მელოდიას ქმნიან. მე წვიმა არ მიყვარს... ალბათ იმიტომ, რომ ქუჩაში სიარულისას ფეხსაცმელი გვესვრება, გარეთ ნესტია,

მინდა, რომ მყავდე!

მინდა საკუთარი სამყარო მქონდეს, აქედან შორს... წარმოვიდგენ ულამაზეს მინდვრებს, რომლებშიც მშვიდად ვდგავარ და თმებში გულმოდგინედ ვიწნავ გვირილებს... ვგრძნობ ჩემი ილუზიის წმინდა სუნთქვას, ოცნების ნაზ ამბორს გადაღეღილ მკერდზე... ამ დროს მინდა, რომ

გაწელილი წამი

მეძახი. შენსკენ არ ვბრუნდები. ვცდილობ შენს მიერ წარმოთქმული ჩემი სახელი გონებაში რაც შეიძლება ბევრჯერ გავამეორო, რომ არასოდეს წაიშალოს ჩემი მეხსიერებიდან... მიახლოვდები. ზურგით ვდგავარ, მაგრამ ვგრძნობ, გეფიცები, მიუხედავად იმისა რომ ვერ გხედავ,

ჩანახატი..))

რა უცნაური ხმა ჩამესმის ისევ,წვიმიან ღამეში... შემოდგომა გვეწვია, და ისევ აცივდა დღესაც... გაგვიუცხოვდა სამყარო, ვეღარ გავიგე რა ფერად ვხედავ სამყაროს..დრო გადის და სხვა ნაპირებს მივყვებით,ვინ რა იცის, რა გზას ვადგევართ..ხელს გავუწოდებთ და,

შენით შეპყრობილი

იმდენად ვარ შეპყრობილი შენით რომ,თავს ვერ ვაკონტროლებ,ამოგიჩემე?აგიკვიატე?მომეწონე?შემივარდი?რა გრძნობა რაა?ვერ გამიგია..საკუთარ თავსაც ვეღარ ვენდობი,ისიც არ ვიცი სიყვარული შემიძლია თუ არა..

წითელი საოცრება

ბოლოს მანქანა საბოლოოდ გაჩერდა. ძრავის მონოტონური ხმაურიც მიწყდა. კარი ნელა გაიღო და მანქანიდან წითელი საოცრება გადმოვიდა. დიახ! არ გატყუებთ, ნადვილად წითელი საოცრება იყო, გრძელი წითელი, ხვეული თმებით, რომელსაც თითქოსდა

ზეციური ტბა

შეხედავ ზეციურ ტბას, რომლის ზედაპირიც ირეკლავს ვარსკვლავებით მიყრილ–მიმოფანტულ ზეცას. მთვარის მკრთალი ნათება ელვარებს ტბაზე და მბჟუტავი ვარსკვლავი თავისი კანონებისამებრ, სიშორიდან მოგიძღვნის ანგელოზთა გალობას, და ცხრა ფრთიანი სერაფიმი ეჭვგარეშე არ

იქნებ დროა, სიყვარული ისწავლო ?

„ქსეროკოპიოს“ მანქანასთან ბიჭი რომ იყო, გახსოვს ? მაღალი, კუნთებზე გამოყვანილი პერანგითა და ლურჯ შარვალში ყანჩასავით ატოტებული ფეხებით, თმები უკანასკნელ მოდაზე რომ დაეყენებინა ? აღიარე, რომ გინდოდა მას შემოეხედა შენთვის და გული დაგწყდა, რომ არც კი

ელენა და გიორგი

როგორც თითქმის ყველა ნაწარმოებს ახასიათებს და დასაწყისში შესავალით მოგვესალმებიან ხოლმე, მეც არ ვუღალატებ ჩვეულ წესს და ორიოდე სიტყვას გეტყვით იმ ამ ამბის შესახებ რომელიც ვფიქრობ რომ უნდა იცოდეთ. მინდა მე და ჩემს ცოლზე გიამბოთ, უბრალოდ ვფიქრობ რომ

დღისა და ღამის გასაყარი

,,დღის და ღამის გასაყარი’’ მზის მაცოცხლებელი სხივი მიელამუნება საყვარელ ხის ტოტებს ნელ-ნელა , პარვით უკან დაიხია და თვალსაწიერიდან სადღაც მიიმალა, გაჰყვა ჰორიწონტს და მშვიდად ჩაესვენა სამუდამო სამყოფელში, რომელიც ყველასთვის საიდუმლო და