იყავი ის რაც ხარ!

მიდის და მიაქვს მთელი ყურადღება! ეს კი მეტად წევს გრადუსს მის სხეულში. მიდის,მიმართულების ცვლილების მიუხედავად არ კარგავს რითმს. მიიწევს წინ და პულსიც ჩქარდება.სწორედ ასეთი ქალი გამოჩნდა ვიწრო ქუჩის ასფალტის ნაწვიმარ გზაზე...

მე და ზღვა

ღამეა. გარშემო ყველგან კენჭები ყრია ხოლო წინ ჰორიზონტზე მხოლოდ ზღვა და უსასრულობას ვხედავ. თუ გულაღმა დაწვებით შეგეძლებათ დაინახოთ უამრავი ლამაზი ვარსკვლავი და დიდი მთვარე. მუსიკა დაბალ ხმაზე მაქვს ჩართული და მელოდია ზღვის ხმასთან ერთად იკარგება

ოცი წლის შემდეგ

ოცი წლის შემდეგ ეძღვნება ქართველ ემიგრანტებს 1996 ყოველივე ისე მოხდა, როგორც არაერთხელ მომხდარა. კარგად გვქონდა გაცნობიერებული, რომ ადრე თუ გვიან გავხდებოდით მეთერთმეტე კლასელები

ფსკერიდან ზევით..

"ვისაც კითხვა ეზარება,მისთვის დიდი ჩანაწერია,ვისაც არა,მისთვის საინტერესო.

უზენაესი სამართალი

აბა, ჩე გევარა, ნეტავ მართლაც აღშფოთებისგან მაცახცახებდეს უსამართლობის ხილვის დროს, ხომ ვიქნებოდი შენი მეგობარი, არა? მაგრამ, არა, ჩე, მე უსამართლობისას არათუ აღშფოთებისგან ვცახცახებ, არამედ ვკვდები. ვკვდები, ოღონდ ეს სიკვდილი საერთოდ არ ჰგავს

გმირი

-ელექტროდები. 10-ზე დამუხტეთ. არ მოკვდება, არ მოკვდება. განმუხტვა.მბრძანებლურად გაისმოდა მისი ხმა. უსიტყვოდ ასრულებდნენ მის ბრძანებებს. ჩუმად იყვნენ და პაციენტის გადარჩენას ცდილობდნენ. ექიმების, რეზიდენტებისა და ინტერების თვალები ახლა ეკრანს

...მას შემდეგ ალბათ ვინმე მიყვარდა, მაგრამ ორმხრივი და

"ჰო, რა ყველაფერი ასე მარტივად, ცხოვრების ფლიდი დამოკიდებულება, ჰო ყველაფერი ასე მარტივადაა, მას შემდეგ ალბათ ვინმე მიყვარდა, მაგრამ ორმხირივ და გამოხატული ვეღარ იყო. სიყვარული რომ იცოდა, ზუსტად ამის გამო იყო მარტო". ქართველი მწერლის, ლუკა

სიზმარი

ბორგავს ჩემი სულის ჭაობში ლევიათანი და ცარიელ ფიტულად ქცეულს გადაყლაპვას მიპირებს. ძრწის ჩემი გონების უღრმეს და უშორეს აადგილებში და დროს ეძებს, რომ გადამყლაპოს. მისი მომწვანო, ხაოიანი ზედაპირი მეხება და ვგრძნობ,როგორ იმატებს ჩემში ჭაობი და მჭამს,

ფაიფურის ჭიქა

ეს ჩანაწერი ერთ ფსიქოლოგზეა,რომელიც არც ისეთი უგრძნობია როგორიც ჩანს,მისი მეგობარი მამაკაცი კი იმპულსურობით გამოირჩევა.... ჩემზე 7 წლით უფროსი იყო,მაგრამ 2 წლის ბავშვად იქცეოდა როცა ჩემთან იყო.ერთმანეთისთვის არ დაგვიმალია არაფერი,იცი ახლა როცა

სხვა საუკუნის მგზავრი გვიანი

ძველ ქვაფენილს პატარა ,,პოვოსკას" მსგავსი ეტლი მიუყვებოდა, ჯერ მზეც არ იყო ამოწვერილი და ირგვლივ არსებული ნისლი უფო შიშის გრძნობას ქმნიდა, ვიდრე სენტიმენტალობას.ზამთარი იყო, თუმცა დედა ბუნებას სამყაროსთვის არ შემოებერტყა თავისი თეთრი საბურველი,