გარდაცვალება

ოდესმე გიფიქრიათ როგორი იქნებოდა თქვენი სიკვდილი? ალბათ არა. ადამიანები იმდენად ეგოისტები ვართ რომ ყოველდღიურ ცხოვრებაში თავს არ ვიღლით უსარგებლო ფიქრებით, არც ლოცვით ვკავდებით ,მაგრამ აი მაშინ როცა მიქელა მოგვიკაკუნებს და წასვლის დრო დგება,

ბაბუაწვერები დარგე ჩემს საფლავზე

გამოცარიელებული ადგილები ბედნიერებით გაჟღენთილი ემოციებით შეავსე. ნუ მიგლოვებ, ვერაფერს გავიგებ. ნუ მორთავ ჩემს საფლავს ჩუქურთმებითა და ძვირადღირებული მარმარილოთი, ნუ შეღებავ თუნდაც რკინის ღობეს შავ გლოვისფერად, შეღებე ფერადად, ცისარტყელის შვიდივე

წყევლა

მე კი ვიქეცი სასჯელად. ვიჯექი და ვუყურებდი, როგორ უღებდა ბოლოს საკუთარ თავს, ნერვ-ნერვ როგორ იგლეჯდა ყველაფერს და მასზე მეტად მე მტკიოდა. და მაინც, არაფერს ვაკეთებდი, არც კი ვსუნთქავდი ჩემს თვალებში არაფერი ჩანდა.

"როცა გიყვარს"

შესაძლოა როდესმე წაიკითხო ეს ჩემი უაზრო ნაწერი და თქვა ,რომ სულ ტყუილად “ვიბოდიალე“ ან შესაძლოა ისიც თქვა,რომ ცოტა ადრე რომ მეთქვა აქამდე საქმე არც მისულიყო , მაგრამ ვიცი რომ, ყველა ადამიანი დაინახავს რაღაც თავისას, ყველა ადამიანს გაუჩნდება გრძნობა

დიდხანს ელოდა

სახლში მისულმა,რაღაც უჩვეულო სურნელი იგრძნო...დედის გაკეთებული,მონატრებული კერძის სურნელი...თითქოს ყველაფერმა ერთ წერტილში მოიყარა თავი,ვიღაცას ეძებდა,თვალებით კი არა გულით ეძებდა...სამზარეულოში შესულს დედა დახვდა,ოღონდ

სიმარტივე..

დავიბენი დროსა და სივრცეში ავირიე... ყოველთვის მეგონა, რომ ქაოსში წესრიგია, რომელიც უნდა გაშიფრო, ახლა კი... ახლა გაიყინა ყველაფერი რა გაიყინა? ჩვენ გავიყინეთ, თითქის ჩავქრით.. არ მინდა ჩამქრალ ვარსკვლავს დავემგვანო, რომელიც

სიყვარული

ალბათ ყველას გაინტერესებთ თუ რა არის სიყვარული, როგორია ის,ამის პასუხი მეცნიერებმა წლების განმავლობაში ვერ დაადგინეს,მაგრამ ადამიანები მას თავისებურად ხსნიან...

სიყვარული

მე ვარ ამ გვერდის ახალი წევრი,ეს ჩემი პირველი სიახლეა და იმედია არ გამაკრიტიკებთ ძალიან ამ პირველ სიახლეში კი ჩემი სიტყვებით ვსაუბრობ უკეთილშობილეს,უმანკო,ყველაზე ლამაზ გრძნობაზე რაც ღმერთმა თითოეულ ადამიანს გვიბოძა.

სათაური

არათუ იწვები და იწვებიან შენი სხეულის შემადგენელი ატომები, არამედ ეს უკანასკნელი, უერთდება არაფერზე განლაგებულ სამყაროს, ვით ერთ ამაღელვებლად ზღაპრულ დილას, მზის სხივზე გაბრწყინებული მტვერი და მთვარეზე აღარ ილანდება უსაზღვროდ გაბედნიერებული მწუხარე

’’გაცრეცილი არსება’’

ერთხელაც გაიღვიძებ და გაუცნობიერებლად დავიწყებას მიეცემი .. ისევე როგორც შენი წიგნის ძველი,გაყვითლებული ფურცლები... გვერდები რომლებიც არავის ჭირდება... ’’მთავარი გმირიც’’ კი სადღაც უკვალოდ ქრება ... ’’ცა ქუდად , დედამიწა კი ქალამნად