მე და ის-ერთი მთლიანობა

უცნაური წყვილი ხართო,ყველა ამას გვეუბნებოდა.ხელიც კი არ გვქონდა მოწერილი და ამაზე არც კი ვფიქრობდით,არც საქორწინო ცერემონია მიზიდავდა.ისიც ასე იყო.ვამბობდით,რომ მთავარი ურთიერთობა იყო და არა ფორმალურობა.ჩვენთვის ყოველგვარი ცერემონია მოსაწყენი

რევულუცია!

ჩე. ალბათ არც დაბადებულა და არც დაიბადება ყოველ მხრივ შეშლილი ჩე, რომელიც რაღაც არასწორი აღზრდის, ან უამრავი ტრამვის გადატანის გამო, – ან სულაც ფროიდისეულად დავაგვირგვინებ და ვიტყვი, სექსუალური ცხოვრების არ ქონის გამო, – იდეალურ შიზოფრენიკად

სიცოცხლისა და სიკვდილის ჭიდილში

ჩემი ცხოვრება ოპტიმიზმისა და პესიმიზმის უკიდურესი გამოვლინებაა. იგი სიცოცლხისა და სიკვდილის ჭიდილია,მე ხომ ყოველ დღე მიწევს გავიარო მათ შორის გადებულ ხიდზე,რომელიც ირხევა და ხან ერთისკენ მიბიძგებს, ხან-მეორისკენ.

სიყვარული საუკუნეა მოლოდინი წამისა.

პირველად გეღიმება ჰო? ჰო, ჰო გეღიმება. გრძნობ როგორ გიფეთქავს თითოეული ნერვი, როგორ მოძრაობს სისხლი ვენებში. იქნებ ხელებიც გიკანკალებს, ხელების გულები გიოფლიანდება თუ მუხლები გიკანკალებს და გეკვეთება.

ვებრძვი გარდაუვალობას!

"ყველაფერი წარმავალია: სიყვარული,ხელოვნება,დედამიწა,თქვენ,მე.სიკვდილი იმდენად გარდაუვალია,რომ რატომღაც ყველას მოულოდნელად ატყდება თავს.აბა,როგორ უნდა მიხვდე,რომ მაინცდამაინც დღევანდელი დღეა

გარდაცვალება

ოდესმე გიფიქრიათ როგორი იქნებოდა თქვენი სიკვდილი? ალბათ არა. ადამიანები იმდენად ეგოისტები ვართ რომ ყოველდღიურ ცხოვრებაში თავს არ ვიღლით უსარგებლო ფიქრებით, არც ლოცვით ვკავდებით ,მაგრამ აი მაშინ როცა მიქელა მოგვიკაკუნებს და წასვლის დრო დგება,

ბაბუაწვერები დარგე ჩემს საფლავზე

გამოცარიელებული ადგილები ბედნიერებით გაჟღენთილი ემოციებით შეავსე. ნუ მიგლოვებ, ვერაფერს გავიგებ. ნუ მორთავ ჩემს საფლავს ჩუქურთმებითა და ძვირადღირებული მარმარილოთი, ნუ შეღებავ თუნდაც რკინის ღობეს შავ გლოვისფერად, შეღებე ფერადად, ცისარტყელის შვიდივე

წყევლა

მე კი ვიქეცი სასჯელად. ვიჯექი და ვუყურებდი, როგორ უღებდა ბოლოს საკუთარ თავს, ნერვ-ნერვ როგორ იგლეჯდა ყველაფერს და მასზე მეტად მე მტკიოდა. და მაინც, არაფერს ვაკეთებდი, არც კი ვსუნთქავდი ჩემს თვალებში არაფერი ჩანდა.

"როცა გიყვარს"

შესაძლოა როდესმე წაიკითხო ეს ჩემი უაზრო ნაწერი და თქვა ,რომ სულ ტყუილად “ვიბოდიალე“ ან შესაძლოა ისიც თქვა,რომ ცოტა ადრე რომ მეთქვა აქამდე საქმე არც მისულიყო , მაგრამ ვიცი რომ, ყველა ადამიანი დაინახავს რაღაც თავისას, ყველა ადამიანს გაუჩნდება გრძნობა

დიდხანს ელოდა

სახლში მისულმა,რაღაც უჩვეულო სურნელი იგრძნო...დედის გაკეთებული,მონატრებული კერძის სურნელი...თითქოს ყველაფერმა ერთ წერტილში მოიყარა თავი,ვიღაცას ეძებდა,თვალებით კი არა გულით ეძებდა...სამზარეულოში შესულს დედა დახვდა,ოღონდ