ტკივილამდე მენატრები!!!!

არ ვიცი რატომ,მაგრამ ყოველთვის მეგონა,რომ ძლიერი ვიყავი და ცხოვრებაში ყველაფერს გავუძლებდი,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა.საკმარისი გახდა,რომ რაღაც შეცვლილიყო ჩემს ცხოვრებაში,რამაც ყველაფერი გაანადგურა და მეც ასე დავსუსტდი.დავკარგე ბრძოლის და ყველაფრის

სიკვდილის უსასრულობა

„ჩვენ“ ადამიანები ვიცავთ ყველასგან და ყველაფრისგან მათ, ვინც ჩვენთვის რაიმეს წარმოადგენს, მაგალითად საყვარელ ადამიანებს. მამაკაცები ცხოვრების ბრილიანტ მონაპოვრებს და შვილებს. ალბათ არაფერია შვილის ჩახუტებაზე, მის მოფერებაზე, კოცნაზე და რჩევის

ბედისწერის ძალა(თავი 4)

ოქტომბერიც საოცრად სწრაფად გაილია და ქარიანი ნოემბერი დადგა.წვიმის დაწყება მეჯავრებოდა, რადგან თუ დაიწყებდა რამდენიმე დღე აღარ გამოიდარებდა ხოლმე, გადაბმულად წვიმდა და ყოველდღე მოღუშულ ცას მივჩერებოდით.სკოლაში წასვლა ჩემდა გასაკვირად არ მეზარებოდა

ნეტავ, ჩემი ჩრდილი მიმიყვანს გზის ბოლომდე?!

მისი შემხედვარე კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ ადამიანები ქმნიან ისტორიას და არა ისტორია ადამიანებს. ძნელია იცეკვო ისე სრულყოფილად, რომ ჩრდილების ცეკვას აჯობო, მაგრამ მთავარია იპოვო სიმსუბუქე და შენი სულის ჩრდილი თვითონ მიგიყვანს გზის

ჩვენ.

ნოემბრის ათი იყო.ისევ ხუთშაბათი, ისევ წვიმიანი დღე. თითქოს არაფერი შეცვლილა. უბრალოდ ახლა ჩვენ აღარ არის, ახლა მე ვარ...მე, კედებისა და ჯინსების ნაცვლად, ქუსლების ბაკუნით და კაბის ფღიალით-მივუახლოვდი მანქანას.ციოდა, მაგრამ მე არ მციოდა.

ელენეს

შენი ღიმილი მიყვარს როცა შეგიძლია გამიღიმო და ყველა ტკივილი დამავიწყო როცა შეგიძლია უბრალოდ კარგ ხასიათზე დამაყენო

Ori-GENES

ჯანდაბა... რაც სხვისთვის ყელში ამოსული, საძულველი და ათასჯერ მობეზრებულია, ჩემთვის სუნთქვასავით საჭირო ყოფილა. ყოფილა არა, სულ ვიცოდი რომ იყო, თავისი სიბინძურით, ნაგვით და დამახინჯებული სულით. იმიტომ, რომ მეც მასეთი ვარ, ამ სულში დაბადებული და მისი

ვერ ნათქვამი სიტყვების დარად!!!

საღამოჟამს ქუჩაში მივსეირნობ ნელი ნაბიჯით, მსიამოვნებს დატვირთული დღის შემდეგ ადამიანების ჩუმ-ჩუმად დაკვირვება ამ დროს ჩემი თავი ჯაშუში მგონია, თითქოს მათ დაუკითხავად მათი ცხოვრების ნაწილი ვხდები და ვიპარავ მათ გრძნობებს, წარმოვიდგენ რას უნდა

გაზაფხულის წვიმიანი დღე იყო...

წვიმიანი დღეები, ხალხი ქოლგით ხელში და წვიმის სურნელისგან დამთვრალი მეგაზაფხული წელიწადის დრო, როდესაც პირველად ჩავისუნთქე ჰაერი და ტირილი დავიწყე. წვიამიანი , ნესტიანი აუტანელი ამის მიუხედავად, მთავარია იგრძნო თუ როგორი გასაოცარია შემდეგ კი

მახსოვს

რომ ახლა გაუცნობიერებლად ვინახავ ყოველ წუთს... ყოველ მომენტს, რადგან ვიცი დადგება ის სევდიანი დღე, როდესაც მოგონებები გამაბედნიერებენ., ისევ მიბიძგებენ რაღაც ახლის გაკეთებისკენ და არ მომცემენ მოდუნების საშუალებას... ალბათ სიბერეში