ხელოვნების ნიმუშები.

უამრავი შიში არსებობს . არც კი ვიცი , მერამდენე ჩანახატში ვწერ ამას . გრძნობები გულის კედლებს ეხეთქებიან და არც კი ვიცი , რისი უნდა მეშინოდეს ; ადამიანის დაკარგვის , მასთან დაახლოების თუ მისი შეყვარების . ჩვენ ხელოვნების ნიმუშები ვართ სხვადასხვა

გარკვეული გაურკვევლობა

წვიმს.. მიყვარს წვიმა.. არა, არ მიყვარს, მეზიზღება, მძულს წვიმა! მე მზე მიყვარს! მინდა იყოს მზე, ისეთი მხურვალე და მწველი,

დედის დღე 3 მარტი

წერილი, რომელიც დედას არ წაუკითხავს.დედაა თუ ანგელოზი?! სწორედ ამას ვფიქრობდი და გამახსენდა, რომ დედა ჩვენი მიწიერი ანგელოზია მე გუშინდელივით მახსოვს, როგორ ვაჩუქე პირველად მას წერილი რომელიც ყველაზე ნათელი გულით და დიდი სურვილით დავწერე, ყოველი

უსიზმრო ღამეები დაიწყება

მინდოდა,საუკუნე მეცხოვრა,ახლა კი ვიცი,რომ ორი ათწლეულიც კი არ მარგუნა ღმერთმა თუ ბედმა. რომ ვთქვა მეშინიაო,ტყუილი იქნება...შევეგუე იმ აზრს,რომ მალე აღარ ვიქნები,შევეგუე იმ აზრს,რომ ცხოვრებას წერტილი დაესმევა,თქვენთვის არა,მაგრამ ჩემთვის კი....

დე აქ ხარ...? მცივა....

დე აქ ხარ...? მცივა.... იცი როგორ მცივა... დე ჩამეხუტე რა... აი ისე ჩამეხუტე პატარა რომ ვიყავი და მეხუტებოდი... არა აი ისე ჩამეხუტე და მომეფერე პირველად რომ დამინახე როცა დავიბადე... რა იგრდძენი დე??? მე რომ ვერასოდეს გავიგებ მაგ ბედნიერებას...

ნიღბები

ადვილია მოირგო ნიღაბი მაგრამ რთულია შეინარჩუნო ის!ადამიანები ვარდებიან გაურკვევლობაში, არ იციან საით წავიდნენ რა გზას მიმართონ, რა ქნან? რა იღონონ? თუმცა აქვთ იმედი, რომ მხეცის ნიღბის იქით ბევრს შერჩენია ადამიანური სახე.რბოდ ქცეული საზოგადოება

ფიქრების გარემოცვაში

მე არ ვარ პოეტი... არც მხატვარი. და არც რაიმე განსაკუტრებული ნიჭის პატრონი რომ ჩემი ამჟამინდელი გრძნობები ჩემივე ნიჭის საშვალებით გადმოვცე, ოთახში...ფიქრების გარემოცვაში მარტოდ დარჩენილი ვცდილობ ჩემი დარდი კალმის დახმარებით ფურცლებზე გადმოვიტანო, 17

მარტოსული

''მე იმ სიყვარულის ნაწილი ვარ რომელიც არ არსებობს''.მეშინია რომ ჩემთვის ძვირფასი ადამიანები ჩემზე ადრე დატოვებენ აქაურობას.სჯობს პირველი წავიდე....მდინარეს ვგავარ თავის დინებას რომ არ წყდება და მდუმარედ მიყვება ,თუმცა ზოგჯერ კალაპოტს მოწყდება და

დიახ,მე პატიმრის ცოლი ვარ.

სამსახურს უღიმღამოდ ვასრულებ და შინ მივიჩქარი, ასე მგონია კარის სახელურს მისი თბილი თითები დასწევენ და როგორც ყოველთვის მისი მკლავები ჩამიხუტებენ შინ დაბრუნებულს. თუმცა კარს ვაღებ და სახლში სამარისებური სიჩუმე და სიცივე მხვდება. არაფრის ხალისით

თუ გაზაფხულმა დაიგვიანა

კედელთან მისულმა სამჯერ შეათვალიერა კალენდარი.თვე-მარტი,რიცხვი-1,ამინდი-გაზაფხულისთვის დამახასითებელი.ყველაფერი ემთხვეოდა,ყველაფერი ისე იყო ,როგორც უკვე რამდენიმე წელია გრძელდება.ოცნება ჯერ არ დაუწყია. იმედი ქონდა. "ფეხის თრევით" დაუბრუნდა მოთამაშე