"როგორ მოქმედებს სიყვარული"

ვერ ვიტან გრძნობებს ისინი მაიძულებენ ვიყო ისეთი როგორიც არ მინდა რომ ვიყო! იმედგაცრუება,მარტოობა,სიძულვილი...სიყვარული...ისინი შენ არ გელოდებიან ისე მოქმედებენ.ვერ აზროვნებ იმ მომენტში როცა სიძულვილით ხარ სავსე გინდა რომ აიღო დაანარცხო ძირს ყველა ის

მომეცი ხელები.... დაე მიგვიზიდოს მიწამ

დახუჭე თვალები და წარმოიდგინე, უსაზღვროდ მაღალ სიმაღლეზე ვართ და ოცნებას ვიხდენთ, ოღონდ უპარაშუტოდ ვხტებით უსასრულობიდან.... მომეცი ხელი მეუბნები შენ და მომღიმარი სახით მაკვირდები რას ვიზავ. მე რა თქმა უნდა არც დავფიქრდები ისე გამოგიწვდი ხელს, რომ

ყვავილების ქვეყანა

სიზმარი ისევ იგივე იყო, სივრცეში გამოკიდებული ვიწრო გზა და გარშემო ყველაფერი ნაცრისფერი. ყველა ფერი - ნაცრის ფერი. ცუდიაო, ცუდის ნიშანიაო, რატომ არის ცუდი? რა თქმა უნდა ნაცრის ფერი იქნება თუკი მანამდე ცეცხლი ეკიდა ყველაფერს.ერთადერთი ფერია რომელიც

ვინ დამიჯერებს?!

ვინ დამიჯერებს, რომც ვაღიარო: __რომ მე არასდროს მდომებია ასეთი სევდიანი ლექსების წერა, რომ არასდროს მდომებია მქონოდა "სევდიანი პოეტის" სახელი, რომ არასდროს მდომებია მქონოდა უმაღლესი განათლება, რომ არასდროს მდომებია მქონოდა საკუთარი პროფესია, რომ

რჩევა ჩემგან ადამიანებს რომლებსაც ცალმხრივად უყვართ

ადამიანებს რომლებსაც ცალმხრივად გიყვართ მინდა უბრალოდ დაგანახოთ რეალობა. ცალმხრრივად გიყვარს? იბრძვი რომ უყვარდე? მაგრამ არ აინტერესებ! არ აინტერესებს როგორ ხარ როგორ გრძნობ თავს რა გჭირს და ფიქრობს სხვებზე. იმედგაცრუებული ხარ? ხო სწორად მივხვდი

I try to resist

ბოლო ღერს მოვუკიდე. ერთსაც მოვწევ და წავალ. ბალიშს დავიფარებ თავზე და ეგებ ამ მარტოობის განცდასაც ეშველოს რამე. I try to resist, but it’s just not finished with you yetვუსმენ. საკუთარი სისხლის მიმოქცევის ხმა მინდა მესმოდეს. არ მესმის. აღარ მესმის.

მოხეტიალე სული

სიწყნარე.სიმშივდე.ადამიანებისგან იზოლაცია. რას განიცდის სული ამდროს მაგრამ სად არის სინამდვილეში ბრბო,საზიზღარი ხმაური,ხალხი რომელსაც არ აინტერესებ ხალხი რომელიც ყველას ცხოვრებაში აუცილებელია საზოგადოება რომელიც ცხოვრებას ცვლის საზოგადოება რომელიც

მახსოვს...

ყველაფერი 22 ნოემბერს დაიწყო.არც კი გახსოვს ალბათ ხო? სამაგიეროდ მე მახსოვს,თანაც ყველაფერი...თითოეული გამოხედვა,თითოეული სიტყვა,ხმის ტემბრი...რა გეცვა იმ დღეს ეგეც კი მახსოვს. პირველად მაშინ ვიგრძენი რაღაც უცნაური,რომ მომწერე მომენატრეო.ესიყო შენი

მარტოობის ისტერია

გამწარებული, უხეშად ვხსნი ფანჯარას და ცივ ჰაერს ხარბად ვისუნთქავ. გამალებით ვცდილობ ყელში გაჩხერილი უიმედობა გადავყლაპო. წვეთები სახეზე მეცემა და დაუდევრად ჩამოშლილი თმა ლოყებზე მეწებება. ფანჯარას ვხურავ და როგორც ბავშვობაში, მთელი

საუბრები ფურცელს მიღმა

შენს თითოეულ სტროფს ავიღებ და ყელში გავიჩხირავ ვნახავ რანაირია რომ ვიგრძნო პოეზია ლამაზია თუ მახინჯია, შენს მეტიჩარა გამომწვევ ტუჩებს გავს რომ კოცნი და კიდევ გინდება, არ არის საკმარისი ახლა ძნელია გადავიწყება, ვინ რას უკრავდა ნეტავ რავიცი მე შენს