Cheers Darlin'

მე და შენ არასდროს იქნება "ჩვენ." არაუშავს. ახლა მე იდეალური ვარ. იმდენად, რომ თავადაც მიჭირს, ყველაფერს ბოლომდე მივწვდე. ახლა ყველაფერი კარგად არის და ჩემს ყოველ ამოსუნთქვას ისევ ლიმონის სუნი აქვს. ეს ნოემბრის სასწაულია.

დარჩი ჩემთან!

იანვრის ერთი ჩვეულებრივი დილა იდგა..თითქოს არაფრით გამორჩეული სხვებისგან..გარეთ საშინლად ციოდა,მე კი ვიწვოდი სიცხისგან..ალბათ იმიტომ,რომ ჩემში რაღაც გაურკვეველი ხდებოდა,რაღაც რაც არასდროს განმიცდია.. თითები თეთრ და შავ საღებავში მქონდა

...

პატარა ჩაბნელებულ ოთახში, სადაც მხოლოდ მთვარის შუქი აღწევს და ანათებს, ლოგინზე დაახლოებით 15-16 წლის გოგო ზის, ფეხები აკეცილი აქვს, წინ და უკან ირწევა და ფანჯრის მარცხენა კუთხეს, სადაც მთვარის სინათლე ანათებს თვალმოუშორებლივ, ღიმილით მისჩერებია.

ვიცუროთ მშვიდად ...

ადამიანებს საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა ისე გვხეთქავს გულს მზად ვართ ჩვენი „სისაძაგლე“ მშობლებს მეგობრებს, თუ ოჯახის წევრებს გულიანად შევაწმინდოთ. მერე კი გაბმულ წუწუნს მოვყვეთ, რომ იცი რა ?

“ადამიანებად არ იბადებიან – ადამიანები ხდებიან”

გუშინ ქუჩაში ერთი მოხუცი ქალი იჯდა ხელგამოწვდილი ეს არც გამკვირვებია, რადგან ასეთი ხალხი ხომ ბლომად არიან სამწუხაროდ, მაგრამ მის ხმაზე ჩემდა უნებურად შევტრიალდი, უცნაური გრძონობა გამიჩნდა როგორ თხოვდა ხალხს ნაღვლიანი

გრძნობითი ჰალუცინაცია

შენ გრძნობითი ჰალუცინაცია ხარ, და თუ ვცდები, ერთი სიტყვა მაინც მითხარი. როგორ ხარ ? – ჰო, მეც ეგრე, არც მეტი, არც ნაკლები, მაგრამ შენგან განსხვავებით, მე არ ვიცი მოსვენებას რა არ მაძლევს... მხოლოდ ნაწილობრივ, თუმცა ის კარგად ვიცი, რომ

(ერთი დღე ჩემი ცხოვრებიდან...)

იმედია მოგეწონათ მეგობრებო ერთი დღე ჩემი ცხოვრებიდან!.. გთხოვთ რომ წაიკითხოთ. ამით ჩემი ისტორიები არ დასრულებულა!.. მომავალ შეხვედრამდე...მე ვარ მარიამ ჩაჩავა 14-წლის. ვცხოვრობ ქუთაიში თუმცა ვარ ბათუმელი მყავს და-ძმა ვცხოვრობ

შემოდგომის სიზმარი

სულში სიცარიელეს ვგრძნობდი , უკვე დიდი ხანია ... არა გატყუებთ არც კი ვიცი რამდენი ხანის მანძილზე ვიყავი ამ მდგომარეობაში , დროის აღქმაც კი დაკარგული მქონდა, მტკიოდა... ვერ ვხვდებოდი ამის მიზეზს, მაგრამ ვიცოდი, რომ რაღაც ისეთ ხდებოდა რასაც მე ხელს

ოცნებების სერია კრახით დასრულდა...

მოლოდინი

დიდხანს მელოდა თურმე. არ დაურეკავს.. უბრალოდ იდგა სადარბაზოსთან კედელს მიყრდნობილი და სიგარეტს ეწეოდა.საშუალო სიგრძის თმები ჩამოშლოდა,რომელიც სახეს უფარავდა. შიგადაშიგ თუ ამოიხედავდა და გამვლელებს აკვირდებოდა. მანქანა გავაჩერე თუ არა დავინახე