ჩანახატი / თეონა შუბითიძე
ეს შეიძლება იყოს მტკივნეული. . .
უყვარდებათ ის და მასთან ერთად აგრძელებენ არსებობას,რომელიც შეიძლება იყოს ტკბილიც,მწარეც,მლაშეც. ცხოვრებას თავისი კანონები აქვს,რომელსაც ვერავინ გაექცევა.მარტოობაც კანონის ერთ-ერთი კოდექსია და ეს ზოგ ადამიანს ესჯება უვადოდ.
ჩანახატი
"მე„
მე მიდის... მიდის მაგრამ სად ? ბევრჯერ უცდია ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა, ეძებს ძილის წინ ფიქრებში, ეძებს ძილის დროს სიზმრებში, გაღვიძებისთანავე სამყაროში ეძებს პასუხს... მაგრამ არა... პასუხი არსაიდან ჩანს.მეს ეცინება როცა მასზე ამბობენ ჩვეულებრივი
ჩანახატი
იმედი და ადამიანი
მთავარია იმედი. " სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე ადამიანს იმედი აცოცხლებს და ასე ცხოვრობს ერთად მთელი ცხოვრების მანძილზე ორი განუყრელი მეგობარი: იმედი და ადამიანი."
ჩანახატი
მარტოსული
შემოდგომის ცივი სიო სახეზე სასიამოვნოდ დამთამაშებდა.აივანზე ვიჯექი ფეხებმოხრილი და ცხელ შოკოლადს ვსვამდი.ვფიქრობდი ჩემს აწმყოზე,წარსულზე და მომავალზე.
ჩანახატი
მთვარის ცეკვა
. ,, რა ლამაზია“-ო შეჰყვირა მთელმა შინაგანმა და ყველა ემოცია ჩემკენ გამოუშვა... სიტყვები რაღაც ძალით შევაერთე და გავუღიმე. -ჩვენ,მოღრუბლული პოეტები... -დავიწყე,მაგრამ ვერ გავაგრძელე- ჩვენ... ერთ მოღრუბლულ სამყაროში ვცხოვრობთ, ის გავს... ჩაცმულობას,
ჩანახატი
ნისლში გახვეული კოშკი
კვლავ მარტო ვტოვებ ჩემს კვლას ჩემი სახლიდან აი, იმ კოშკამდე, ასე ძალიან რომ მხიბლავ. ვადგამ ნაბიჯებს და სიცოცხლის სიყვარულით კრემაციაზე ვფიქრობ. მე ისევ ის ვარ, ვინც უწინ ვიყავი, უბრალოდ ცოტა ხნით შიზოფრენიამ უჩემოდ ისურვა გასეირნება.
ჩანახატი
არავინ...
ცრემლები მერევა, ულევი ცრემლები და მშურს იმ ადამიანების, რომლებიც იძულებით არ იღიმიან. ხანდახან ისე მწარედ და მტკივნეულად მენატრები, რომ ეს მონატრება შემისისხლხორცდა. ისე დამივლის ხოლმე შენი ჩახუტების სურვილი ტანში,ისე მასევდიანებს, ვერ გადმოვცემ
ჩანახატი
ჩემი ბიჭი
4 წლის წინ ერთი ბიჭი გავიცანი....მხიარული, დიდი ბრიალა თვალებით....დრო და დრო ჩნდებოდა ჩემს ცხოვრებაში...თუმცა არც არასდროს წასულა,უბრალოდ ვერ ვამჩნევდი მანამდე ვერც მის ბრიალა თვალებს და ვერც მის მზერას ჩემდამი...მერე მითხრა,რომ ვუყვარდი და ჩემი
ჩანახატი
წვიმა
მარტის არეული საღამო იყო მოიღრუბლა ცოტაც წვიმამ დაიწყო წვეთა,მე კი ვიდექი ფანჯარასთან და ბაღში გახედვისას მხოლოდ იმ ბროწეულის ხეს ვხედავდი რომელიც ასე ლამაზად იყო გაყვავებული და ამინდთან ერთად თითქოს დაღონებულიყო კიდეც. ვიყურებოდი და ვხედავდი,როგორ
ჩანახატი
მონატრება
რა მალე გაიარა უშენოდ წლებმა... როგორ მინდა,რომ ჩემთან ერთად გაგეზიარებინა ის სიხარული რასაც მე განვიცდი ახლა...ისევე გაგხარებოდა მისი დაბადება,როგორც ჩვენი...ისევე გეთქვა მისთვისაც ჩიტო მოხვედი?მასაც მოფერებოდი შენი ბებერი ხელებით,როგორც მე,მეტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
