მიყვარხარ მიყვარხარ მიყვარხარ

ჩვენი პირველი გაცნობა , ახლა რომ მახსენდება მეცინება , პირველივე დღესვე გამაბრაზე, მაგრამ ისიც მახსოვს რომ დაგინახე გავიფიქრე რა კაი ბიჭიათქო. მეორე დღეს ჩემმა დაქალმა მითხრა მოეწონეო და სიხარულისგან სად წავსულიყავი არ ვიცოდი. ეხლა ვხვდები

მთვარისფერი თვალები მაქვს...

გარეთ ბნელოდა და ცას ღრუბლები გადაჰკროდა ნაფლეთ-ნაფლეთ, მათ შორის კი კენტად გამოჰყიოდა ბაცი სინათლე, რომელსაც მანათობელი ბურთი - მთვარე ჰფენდა გადაბნელებულ ქუჩას. დედა ხელს არ მიშვებდა.

ცხოვრება მარტივია იქამდე...

ვიდრე ათას გრძნობაზე დახურდავებული კაცები მიხვდებიან, რომ არასოდეს არ ბრუნდებიან უკან ღირსეული ქალები, რომ მათი სული ძველ ჩემოდანს გავს, ჩაყრიან ამ ჩემოდანში ყველა ტკივილს, ყველა იმედგაცრუებას და მიდიან,მიდიან, მიდიან...

სათაური

მატარებელში პირველ რიგში ის მწყინს, რომ ვიღაც ბიჭი გვიჯდება გვერდზე და მე, არა კომფორტულობას განმაცდევინებს თავისი ამერიკული ქუდით, და ლურჯი ფეხსაცმელით. ისე ვთავსდები, რომ მხოლოდ შენ გხედავდე. თმებზე ხელს გისმევ. ვიღიმი. გიყურებ, გიყურებ და კვლავ

სიკვდილი სიცოცხლისა

შემდეგ კი თეთხალათიანს ავადმყოფისკენ შეუძღვა. პატარა ლიზა უკვე თითქოს გამოცოცხლებული საწოლზე წამომჯდარიყო და სულგანაბული ელოდა თუ ვინ შემოვიდოდა კარში,მაგრამ ექიმის დანახვაზე მიხვდა რომ კარგად არ იყო,რამაც გუნება წაუხდინა.

წვიმა ჩემი სულის ნაწილი...

ყველაფერს როგორ გაურბის ხალხი ამ ყველაზე საყვარელ ამინდს...საათობით შემიძლია ძილღვიძილში ვიყოდა ჩუმად განაბულმა ვუსმინო წვიმის გამაყრუებელ წკაპაწკუპს... წვიმა ყველაფერია

წერილები

„აი ახლა უგონოდ, უაზროდ მთვრალი ვარ და ისე მომენატრე, ისე, რომ ამის თქმისას (თუ წერისას), ცოტა არ იყოს, ნამუსიც კი მაწუხებს. ახლა დეკემბერია, გარეთ საშინლად ცივა, თუმცა არ თოვს. ხომ იცი, არ მიყვარს ჩვენს ქალაქში თოვლი.

რეისი

გოგო ბიჭს რაღაცას უხსნის ისტერიულად, ბიჭი კი უემოციოდ აბოლებს “მალბორო ლაითს”, აშკარად არ უსმენს გოგოს. იქვე, პატარა ბავშვი დარბის, ასე, 4-5 წლის, ძალიან ჰგავს ბიჭს.. მისი ასლია… ოღონდ ბევრად უკეთესი ვარიანტი. ვზივარ და საათს არ ვაშორებ თვალს…

რა არის სიყვარული?

რა არის სიყვარული? ეს კითხვა ბავშობიდან მაწუხებს, ადრე არ ვფიქრობდი რომ საჭირო ინფორმაცია მომეპოვებინა ამის შესახებ, ან უბრალოდ ჩემით გადმომეცა ეს გრძნობა, ეს ალბად იმიტომ, რომ არასოდეს მქონდა გამოცდილი სიყვარული 2014 წლის 27 თებერვლამდე, ამ დღემდე

ესეც გაივლის...

ვარდისფერი სათვალე ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობაში დავკარგე...მას შემდეგ ყველაფერი შავ-თეთრი გახდა...თუმცა თანდათან თეთრი ფერი'ც შავმა შთანთქა და მას შემდეგ დავდივარ ასე უკუნით სიბნელეში..სადაც დრო და დრო გამოჩნდება ხოლმე პატარა წერტილებად მზის