მერი ელის

მოწევა როგორც გოგოების უმეტესობამ "მაგარი გოგოს სტატუსის" გამო დავიწყე. და ახლაც,როგორც პირველად თავბრუს მახვევს ერთი ღერი სიგარეტი. თუმცა მასზე დამოკიდებული არასდროს ვყოფილვარ და უპაპიროსობის გამო ლომკა არ მქონია. არც ადამიანებს ვეჩვევი

ლამაზი გრძნობები

არვიცი რატომ ვწერ აქ ჩემს ფიქრებს ალბად იმიტომ რომ არ მეძინება ყოველთვის მქონდა პატარაობიდან ჩემი ოცნებები და ყოველთვის მათში ვცურავდი წლები გავიდა და ჩემი ოცნებების ნაწილობრივ ახდენა მოვასწარი თუმცა მეეჭვება დანარჩენის ასრულება შევძლო ვინც ამ

წერილი წარსულიდან

ცივ ლოყებზე შეხება სურდათ მაგრამ არვაპირებდი ტირილს ძველი,სულელური წერილის გამო! ჩემი ყურადღება კონვერტის ბოლოს, საგულდაგულოდ წაწერილმა ინიციალებმა ,,ა.შ.'' მიიპყრო. თითქოს მეცნობოდა მაგრამ მიჭირდა გახსენება საიდან.ფურცელი ,,საბრალონის'' 196-ე და

გამოგონილი ტყუილი რომელმაც შეიძლება გაგათბოს ანუ ფანტაზიის

სიცივე გულს მითოშავდა, თავბრუ მეხვეოდა,თვალებიდან ძლივს ვიყურებოდი, ონკანი მოუშვი და ცივი წყალი შევისხი, ვიფიქრე გამოვფხიზლდებოდი,თუმცა ამან არ გაამართლა, გულისრევის შეგრძნებამამიტანა, შეჩერება არ შემეძლო, შიგნიდან რაღაც მავიწროებდა, რაღაც ჩემიდან

აქტიური გოგონები... ეგ რა ხილია?!

ბა, სხვა რა უნდა უწოდო იმას, როცა ადამიანთან ჰარმონიული, სასიამოვნო ურთიერთობა გქონდა და დაშორების მერე თავი "ნახმარი", "ნაქონი" გგონია? სულ რომ გარეწარი იყოს შენი პარტნიორი, ხომ იცი, რას აკეთებდი და როგორ?! სამაგიეროდ, ბიჭს არავინ არაფერს უთვლის და

სექსი ქორწინებამდე

-ჰეი! -უკაცრავად?! -ამდროს აქ რას აკეთაბ? -მკითხა უცნობმა. -თქვენ? -მე ვსეირნობ. -მომხიბლავად ჩაიღიმა -მე არ მაქვს უფლება? გაოცებულმა ვკითხე -კი როგორ არა, უბრალოდ ასეთ დროს. -დაბნეულმა მოკლედ აღებულ თმაზე ხელი გადაისვა. -ჰოდა ვსეირნობ. მხრების

შეხვედრის ადგილი კვლავ სასაფლაო...

აი ისიც... მძიმედ გააღო სასაფლაოს ,,ჭიშკარი" ღრმად ამოისუნთქა და საფლავის ქვას კოცნა უწილადა, მერე იქვე ჩამოჯდა და მისცა ფიქრებს გზა ფართო. არა, არა შევცდი, რა დროს ფიქრებია როგორც ყოველთვის ლაპარაკი დაიწყო... ისე ამ გოგოს, რომ ვუყურებ გული

დრო სიყვარულს ისევ დაინდობს (სრულად)

წავიდა..წავიდა ბაბლუანი და დატოვა თავისი პატარა თეო მარტო.. ახლა ერთ დროს სუსტი და დაუცველი ბაბლუანის გოგო უკვე ძლიერი და გაზრდილი მიაბიჯებდა თბილისის ქუჩებში და ფიქრობდა განვლილ წლებზე.. განვლილ 5 წელზე.. 5 ბაბლუანის გარეშე გატარებულ წელზე.. მაშიმ

სიყვარულს არ ხსნიან, გრძნობენ და სისხლივით ისხამენ ძარღვებში

ჩახუტება, რომელიც მოიცავს ყველა გრძნობას.........ყველა არ თუ ვერ თქმულ სიტყვებს, რომელიც ვერ ითქმება, რომელიც უნდა იგრძნო, სიტყვები რომელიც წვავს!სასაცილოა არა?!...მთვარეს უამბობდა თავის ამბავს შემთხვევით ნაცნობი ლანდს რომ მოკრა თვალი...არ დაიჯერა...

გრძნობების ძაფი

უნებურად უცნაურმა გრძნობამ შემომიტია,ჩავფიქრდი...თითოეული წამი პატარა უკიდეგანო სამყაროა.დადებითი თვისებებით თუ ნაკლოვანებებით ,ფიქრით,ტკივილით თუ სიხარულით…მაინც მჯერა და მინდა სულ მჯეროდეს რომ ყოველ ადამიანში მზეა…