გარდაცვალება

სამარისებული სიჩუმე, ვახელ თვალს, სად ვარ? აქ რატომ ვარ? ჭაღს მივჩერებივარ,ბუნდოვნად ისმის გულის გამგირავი კივილი, ქვითინი, მ ე შ ი ნ ი ა ..... რა ხდება, სადა ვარ? მცივა, განსხვავებულად მცივა, რა დროა? აქ რატომ ვარ? შავებში ჩაცმული ქალის სილუეტი,

გოგო რომელიც 11 წელია მიყვარს დავკარგე

11 წელია მიყვარს გოგო რომელიც თავიდან ვერ ამოვიგდე.ბევრჯელ ვეცადე მისი დავიწყება,დავიწყებას იმიტომ ვცდილობდი რომ უბრალოდ ვერანაირად ვერ დაუახლოვდი. რა თქმა უნდა მის გარდა სხვა გოგოებიც მომწოდა მაგრამ ეს უბრალო მოწონება იყო და სხვა არაფერი. ბოლოს

ასე უბრალოდ...

კარგით რაც გინდათ დაარქვით...ნოსტალგია მოეძალა ან რამე მასეთი უბრალოდ ჩემს თავში არეულობაა რომელსაც ვერ ვალაგებ იმედია გამიმართლებს და აქ დაწერა დამეხმარება.მეგობრებო უცნობებო და ნაცნობებო თითუელ სიტყვას გულით ვწერ და თითუეული სიტყვა ჩემი გულიდან

გაცრეცილი სიტყვები

არმჭირდება მოკითხვა რომელშიც ადვილად იგრძნობ რომ ან იმიტომ მოგწერა , რომ საიტზე მეტი არავინაა , ან უბრალოდ სიახლეებში შენი ფოტო ამოუგდო , ან უბრალოდ გონია რომ შეი მოკითხვა ჭირდება .. არც ის მოკითხვა მჭირდება გარეთ რომ შეგამჩნევს და ათიწუთი იმაზე

ხის სახლი, ტყის გულში...

ტყეში შემეძლება გულიდან ჯანღის მოხსნა. იქ შემიძლია ვიყო ისეთი, როგორიც ვიყავი სამი, ოთხი, ხუთი წლის წინათ. როცა ვერ ვგებულობდი სიმართლეს, როცა მსიამოვნებდა ჩემებური სიმართლით ცხოვრების გახალისება!

სიყვარულმა იცის სიგიჟე

როცა უკანასკნელ ცრემლს მოიწმენდ,მთვარეს ახედავ და დაიყვირებ-მიყვარს,სწორედ მაშინ გაგიჩნდება იმედი,მაშინ აღიარებ ჩარკვიანის უკვდავ ფრაზა-დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს,მაშინ იფიქრებ-ჯანდაბა,ისევ მიყვარს...გჯეროდეს,გჯეროდეს რომ ოდესღაც მოვა და მაგრად

ზღვა

ყოველთვის მეგონა რომ მე, ქარი და წვიმა ერთმანეთისთვის ვიყავით შექმნილნი.ახლა ქარია,ცივა და წვიმს კიდეც ოდნავ. თბილ საბანში გახვეულს მესმოდა,როგორ ღრიალებდა ქარი,კივილით როგორ აწყდებოდა ჩემს ფანჯრებს,მესმოდა ,როგორ რიტმულად უკრავდა წვიმა სახურავზე

და თქვენ რა იცით?!.

ძნელი იყო მისთვის ბავშვობა...ზედმეტად რთული...ბევრი იფიქრებს „რა ძნელი ბავშვობა მაგას ჰქონდაო?“ მაგრამ თქვენ რა იცით ?! იცით რა რთული იყო,როდესაც საკუთარი დედა „შლანგით“ გცემდათ კამფეტის გულისთვის?! ან ის თუ იცით როგორი იყო როდესაც,ლახტით გცემდათ

სიყვარული პრესტიჟული ჟურნალის სტატიისთვის! (2)

ამ მომენტში სიხარულს და ამავდროულად გაურკვევლობას ვგრძნობ. არასდროს შევჭიდებივარ მსგავსი მოცულობის და შინაარსის სტატიას და ახლა ერთბაშად, ალბათ ცოტა გამიჭირდება.როგორ შეიძლება დავიწყო სტატიის წერა? რით ან საიდან? წარმოსახვით

მე და სიმარტოვე!..

ვიცი მოვა დღე,როდესაც არავინ არ შემიშლის ხელს..ვიცხოვრებ ჩემთვის მარტო,ყველა დღეს.იცით ძალიან მინდა წავიდე შორს...სადაც არავინაა..თუმცა შეიძლება იყოს ვინმე, ოღონდ არ ვიცნობდე...არავინ არ მტკენდეს გულს...როგორ მინდა წავიდე...გავცურო