მუდამ ჩვენს გულებში კოტე!

კოტე თოლორდავა დაიბადა - 1979 წლის 13 მაისს გაირდაიცვალა - 2015 წლის 11 აპრილს ქართველი კინოსა და თეატრის მსახიობი. არ შემიძლია არ დავწერო ახლა რას ვგრძნობ სიტყვები არ მყოფნის რომ გამოვხატო ეს ადამიანი როგორ მიყვარდა უბრალოდ სიყვებით ვერ აღვწერ

OLd TIME....

ახლა უბრალოდ ემოციებმა იკლეს, ეს წვრილმანები ვეღარ მაბედნიერებს,უბრალოდ ღიმილს მგვრის სახეზე. ახლა ბედნიერებისთვის უფრო მეტი რამ მჭირდება და ამ მეტის მოპოვება ცოტა არ იყოს რთულია…

სიყვარული პრესტიჟული ჯურნალის სტატიისთვის! (1)

სასიამოვნოდ დაიწყო დღე! ვერანდაზე ყავის სმით გართული ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა.მე ვარ ლიზა ბაქრაძე 23 წლის,ჯურნალისტი. ვწერ სტატიებს ჯურნალებისთვის და ეხლახანს გავაგზავნე ჩემი რეზიუმე ერთ-ერთ ძალიან პრესტიჯულ ჯურნალის გამოცემაში ჯურნალისტის

Art Cafe

მთელი დღის წვიმის შემდეგ,შებინდებისას გადაიღო.ალუბლების ყვავილების ფანტელები დაცურავენ ქუჩის გუბეებში.მოსახვევში თეთრ აბრაზე შინდისფრად გამოყვანილი წარწერა შენიშნა და იქითკენ გაემართა მძიმე ნაბიჯებით.კაფეს მძიმე კარებს მთელი ტანით მიაწვა.მკრთალი

ერთხელ ქუჩაში...!

სტუდენტობისას, ერთხელ, პროსპექტზე, უსინათლო რომ გადამყავდა, რაღაც აზრებმა შუა გზაზე გამყინეს უცებ; წარმოვიდგინე, თუ რა დღეში ჩავარდებოდა, მე რომ მისთვის ხელი გამეშვა, გავშვორებოდი... და ზუსტად ასე მოვიქეცი, იქ მივატოვე, გადმოვედი მეორე მხარეს და

უბრალოდ ასეა

რატო რა დავაშავე ასეტი რომ საკუთარი თავი მზულს გადაწყვეტილების მიღება არ შემიძლია დამოუკიდებლად , არ ვიცი რა ხდება ჩემ თავ გულს რაღაც მიღღრნის შიგნიდან თითქოს რაღაც უნდა მოხდე ისეთი რაც ჩემი ბრალი იქნება , უბრალოდ მინდა დავჯდე და ვიტირო სანამ არ

ჩემი ბეღურა

ჩემს სახლში სითბოს ერთადერთი კერა იყო, რომელშსაც ორივე მხარეს პაწაწინა ნახვრეტი ჰქონდა. ერთი სახლიდან, ერთი გარიდან.მუდმივად, როცა ზამთარი დგებოდა. ამ ნახვრეტში ჩემსავით ერთი გაბღენძილი ბეღურა შემოჭრებოდა და ორივენი ერთდროულად ვთბებოდით,

იცი როგორ სამყაროზე ვოცნებობ?

იცი როგორ სამყაროზე ვოცნებობ? სამყაროზე, რომელიც სავსე იქნება სიყვარულით და მეგობრობით, სადაც მთავარი ფული კი არა, სიყვარული იქნება და ყველაზე მდიდარიც ის იქნება, ვისაც ბევრი ეყვარება, ვისაც დიდი გული ექნება, და მაშინ გაჭირვებული ის კი არ იქნება,

დამნაშავე თეთრი კედლებია!

გამქრალი, შეშინებული, გაქცეული ოცნებები, თითქოს ფიქრებს ფეხდაფეხ დაედევნენ... განა სად მიდიან? საით მიეჩქარებათ? რჩები მარტო... ოთხი კედელი, თეთრი კედლები, დიახ არ მოგესმათ თეთრი კედლები, როგორც საგიჯეთში, ოღონდ ცარიელი, სულ ცარიელი და თეთრი

ზღარბუნა ზღარბუნა

- რა კარგია ერთმანეთს რომ ვყავართ! შენ უბრალოდ წარმოიდგინე: მე არ ვარ, შენ ზიხარ მარტო და არავინაა ისეთი, რომ დაელაპარაკო. - შენ სად ხარ? - მე არ ვარ. - ასე არ ხდება... - მეც ასე ვფიქრობ, მაგრამ ვთქვათ და მე არ ვარ, საერთოდ არ ვარ და შენ მარტო ხარ.