ასე უბრალოდ...

კარგით რაც გინდათ დაარქვით...ნოსტალგია მოეძალა ან რამე მასეთი უბრალოდ ჩემს თავში არეულობაა რომელსაც ვერ ვალაგებ იმედია გამიმართლებს და აქ დაწერა დამეხმარება.მეგობრებო უცნობებო და ნაცნობებო თითუელ სიტყვას გულით ვწერ და თითუეული სიტყვა ჩემი გულიდან

გაცრეცილი სიტყვები

არმჭირდება მოკითხვა რომელშიც ადვილად იგრძნობ რომ ან იმიტომ მოგწერა , რომ საიტზე მეტი არავინაა , ან უბრალოდ სიახლეებში შენი ფოტო ამოუგდო , ან უბრალოდ გონია რომ შეი მოკითხვა ჭირდება .. არც ის მოკითხვა მჭირდება გარეთ რომ შეგამჩნევს და ათიწუთი იმაზე

ხის სახლი, ტყის გულში...

ტყეში შემეძლება გულიდან ჯანღის მოხსნა. იქ შემიძლია ვიყო ისეთი, როგორიც ვიყავი სამი, ოთხი, ხუთი წლის წინათ. როცა ვერ ვგებულობდი სიმართლეს, როცა მსიამოვნებდა ჩემებური სიმართლით ცხოვრების გახალისება!

სიყვარულმა იცის სიგიჟე

როცა უკანასკნელ ცრემლს მოიწმენდ,მთვარეს ახედავ და დაიყვირებ-მიყვარს,სწორედ მაშინ გაგიჩნდება იმედი,მაშინ აღიარებ ჩარკვიანის უკვდავ ფრაზა-დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს,მაშინ იფიქრებ-ჯანდაბა,ისევ მიყვარს...გჯეროდეს,გჯეროდეს რომ ოდესღაც მოვა და მაგრად

ზღვა

ყოველთვის მეგონა რომ მე, ქარი და წვიმა ერთმანეთისთვის ვიყავით შექმნილნი.ახლა ქარია,ცივა და წვიმს კიდეც ოდნავ. თბილ საბანში გახვეულს მესმოდა,როგორ ღრიალებდა ქარი,კივილით როგორ აწყდებოდა ჩემს ფანჯრებს,მესმოდა ,როგორ რიტმულად უკრავდა წვიმა სახურავზე

და თქვენ რა იცით?!.

ძნელი იყო მისთვის ბავშვობა...ზედმეტად რთული...ბევრი იფიქრებს „რა ძნელი ბავშვობა მაგას ჰქონდაო?“ მაგრამ თქვენ რა იცით ?! იცით რა რთული იყო,როდესაც საკუთარი დედა „შლანგით“ გცემდათ კამფეტის გულისთვის?! ან ის თუ იცით როგორი იყო როდესაც,ლახტით გცემდათ

სიყვარული პრესტიჟული ჟურნალის სტატიისთვის! (2)

ამ მომენტში სიხარულს და ამავდროულად გაურკვევლობას ვგრძნობ. არასდროს შევჭიდებივარ მსგავსი მოცულობის და შინაარსის სტატიას და ახლა ერთბაშად, ალბათ ცოტა გამიჭირდება.როგორ შეიძლება დავიწყო სტატიის წერა? რით ან საიდან? წარმოსახვით

მე და სიმარტოვე!..

ვიცი მოვა დღე,როდესაც არავინ არ შემიშლის ხელს..ვიცხოვრებ ჩემთვის მარტო,ყველა დღეს.იცით ძალიან მინდა წავიდე შორს...სადაც არავინაა..თუმცა შეიძლება იყოს ვინმე, ოღონდ არ ვიცნობდე...არავინ არ მტკენდეს გულს...როგორ მინდა წავიდე...გავცურო

მუდამ ჩვენს გულებში კოტე!

კოტე თოლორდავა დაიბადა - 1979 წლის 13 მაისს გაირდაიცვალა - 2015 წლის 11 აპრილს ქართველი კინოსა და თეატრის მსახიობი. არ შემიძლია არ დავწერო ახლა რას ვგრძნობ სიტყვები არ მყოფნის რომ გამოვხატო ეს ადამიანი როგორ მიყვარდა უბრალოდ სიყვებით ვერ აღვწერ

OLd TIME....

ახლა უბრალოდ ემოციებმა იკლეს, ეს წვრილმანები ვეღარ მაბედნიერებს,უბრალოდ ღიმილს მგვრის სახეზე. ახლა ბედნიერებისთვის უფრო მეტი რამ მჭირდება და ამ მეტის მოპოვება ცოტა არ იყოს რთულია…