Art Cafe
მთელი დღის წვიმის შემდეგ,შებინდებისას გადაიღო.ალუბლების ყვავილების ფანტელები დაცურავენ ქუჩის გუბეებში.მოსახვევში თეთრ აბრაზე შინდისფრად გამოყვანილი წარწერა შენიშნა და იქითკენ გაემართა მძიმე ნაბიჯებით.კაფეს მძიმე კარებს მთელი ტანით მიაწვა.მკრთალიერთხელ ქუჩაში...!
სტუდენტობისას, ერთხელ, პროსპექტზე, უსინათლო რომ გადამყავდა, რაღაც აზრებმა შუა გზაზე გამყინეს უცებ; წარმოვიდგინე, თუ რა დღეში ჩავარდებოდა, მე რომ მისთვის ხელი გამეშვა, გავშვორებოდი... და ზუსტად ასე მოვიქეცი, იქ მივატოვე, გადმოვედი მეორე მხარეს დაუბრალოდ ასეა
რატო რა დავაშავე ასეტი რომ საკუთარი თავი მზულს გადაწყვეტილების მიღება არ შემიძლია დამოუკიდებლად , არ ვიცი რა ხდება ჩემ თავ გულს რაღაც მიღღრნის შიგნიდან თითქოს რაღაც უნდა მოხდე ისეთი რაც ჩემი ბრალი იქნება , უბრალოდ მინდა დავჯდე და ვიტირო სანამ არჩემი ბეღურა
ჩემს სახლში სითბოს ერთადერთი კერა იყო, რომელშსაც ორივე მხარეს პაწაწინა ნახვრეტი ჰქონდა. ერთი სახლიდან, ერთი გარიდან.მუდმივად, როცა ზამთარი დგებოდა. ამ ნახვრეტში ჩემსავით ერთი გაბღენძილი ბეღურა შემოჭრებოდა და ორივენი ერთდროულად ვთბებოდით,იცი როგორ სამყაროზე ვოცნებობ?
იცი როგორ სამყაროზე ვოცნებობ? სამყაროზე, რომელიც სავსე იქნება სიყვარულით და მეგობრობით, სადაც მთავარი ფული კი არა, სიყვარული იქნება და ყველაზე მდიდარიც ის იქნება, ვისაც ბევრი ეყვარება, ვისაც დიდი გული ექნება, და მაშინ გაჭირვებული ის კი არ იქნება,დამნაშავე თეთრი კედლებია!
გამქრალი, შეშინებული, გაქცეული ოცნებები, თითქოს ფიქრებს ფეხდაფეხ დაედევნენ... განა სად მიდიან? საით მიეჩქარებათ? რჩები მარტო... ოთხი კედელი, თეთრი კედლები, დიახ არ მოგესმათ თეთრი კედლები, როგორც საგიჯეთში, ოღონდ ცარიელი, სულ ცარიელი და თეთრიზღარბუნა ზღარბუნა
- რა კარგია ერთმანეთს რომ ვყავართ! შენ უბრალოდ წარმოიდგინე: მე არ ვარ, შენ ზიხარ მარტო და არავინაა ისეთი, რომ დაელაპარაკო. - შენ სად ხარ? - მე არ ვარ. - ასე არ ხდება... - მეც ასე ვფიქრობ, მაგრამ ვთქვათ და მე არ ვარ, საერთოდ არ ვარ და შენ მარტო ხარ.გულისამრევია დღევანდელობა
მიმოიხედე,ყველაფერი აბსურდია,ყალბი,ისეთი ყალბია,როგორიც ბევრის სიყვარული... მტკივა უსამართლობა,ისე მტკივა,როგორც მოხუცს სიკვდილი,ხო მართლა,სიკვდილზე გამახსენდა,ერთ დღეს ისიც გეწვევათ,ხოდა,დარწმუნებული იყავით რომ სამოთხე ყველას არაპრილი
წელსაც აპრილი აგიჟებდა ნაავდრალ ამინდს და მაინც მარტს შემოაცვეს თეთრი ხალათი. იყო თორმეტი უსასრულო საათი დღეში და თითო წუთში ჩატეული ათასი ფიქრი, რომლებიც ალბათ უფრო მიაგავდნენ ნაშფოთვარ ღამით დაწერილ სტროფებს, ხშირად უმისამართოსაც, ფეხარეულს,If you can Dream it you can do it
საწოლში წევხარ... მთვარეს უყურებ და ოცნებობ.... შეიძლება იცი, რომ არ ახდება მაგრამ მაინც ოცნებობ.....სამყარო სურვილების და ოცნებების ამხდენი ქარხანა არაა, მაგრამ? მაგრამ მაინც ვვოცნებობთ.. ოცნებებს ხომ არ აქვთ სიმძიმის ძალა...ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.