ალბათ არაფერი

ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს მდგომი ორი სხეული და შუაში უემოციოდ ჩავლილი ადამიანობა. დღესაც უცნაური სიმპტომები მაქვს: ყოველდღიურობად ქცეულ ხასიათში გრძნობების ნაკლებობა, თვალების ტკივილი უმიზეზოდ და მე ამას უფრო მზერის ტკივილს დავარქმევდი. ცხოვრება

სიტყვებიც ზედმეტია..

სიტყვებსაც ვერ ვარჩევ რა დავწერო ახლა.. უბრალოდ მართლა ძალიან მინდა თქვენ ორს ჩაგეხუტოთ და გასკდომამდე ვიტირო! ხელები მიკანკალებს და სიტყვებს ვერ ვარჩევ, რომ უბრალოდ მადლობა გადაგიხადოთ! ყველაფრისთვის! მიყვარხართ კი არა, გაღმერთებთ.. თქვენზე მეტი

ჩა-ნაჯღაპნები (სხვადასხვა თემაზე)

სანამ ბოლო ნერვმაც ისე მიღალატა როგორც ყველა ძველმა ნაცნობ-მეგობარმა, იქნებ მოხვიდე და ხელი შემაშველო, გვერდით დამიდგე და ფეხზე ამაყენო.სანამ ისევ ვცოცხლობ სანამ მესუნთქება (თუმცა აღარა მაქვს სუნქვის ხალისიც ) და სანამ სულ დავეცი , იქნებ მოხვიდე და

რომანტიკოსი ცხვირსახოცი

სადღაც, შორეული უჯრის შორეულ კუნჭულში ცხოვრობდა თეთრი, მსუბუქი, სათნო, გულუბრყვილო და მგრძნობიარე ცხვირსახოცი. სხვა ცხვირსახოცებისგან მას ერთი რამ განასხვავებდა: ეს ოცნება იყო. თუ შენ ახლა ამ სიტყვებზე გაგეცინა უნდა გითხრა რომ უცოდინარი ვინმე

30 საათის შემდეგ ვნება და 11 წუთი

მის სხეულზე უმისამართოდ თამაშობდნენ მამაკაცის გრძელი თითები.გოგონა გაბრუებულიყო.თითქოს ძლიერი ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ იმყოფებოდა და კაიფში დაკარგულიყო,მაგრამ განა ეს არ იყო კაიფი?მბობენ-ბუნება ადამიანზე მოქმედებსო.არ ვიცი, ასეა თუ პირიქითაა.არც

... ცივი საღამოებიდან ...

ეს ბოლო პერიოდია განსაკუთრებულ მკაფიო კრიტიკას განვიცდი უსამართლობის მიმართ.. რაღაც ვერაფერზე ვეღარ ვხუჭავ თვალს.. მეზიზღება ეს ვითომ მაგარი საზოგადოება.. სადაც "მაგარი ტიპი" ხარ თუ "გლავნ" სასტავთან ერთად "ჩითავ". სადაც შენი ინტელექტი შენი ჩაცმით

მე- მე მინდა 9 თვის წინ

ხილი ვიპარო მეგობრებთან ერთად... მინდა ვიარო შატალოებზე, მინდა ვიყვირო სიხარულისაგან,როდესაც ფიზიკა ან ინგლისური გამიცდება... მინდა სპორტის გაკვეთილზე ბევრი ვიცინო და ფრენბურთი ვითამაშო... მინდა ბიჭების თამაშის დროს ბადეს ჩამოვეკიდო და ბიჭებს

მაშინაც ასე წვიმდა

მაშინაც ასე წვიმდა,საშინლად წვიმდა,ქუჩაში მოვდიოდი სულ მთლად გაწუწული,მომღიმარი სახით,ნეტავ რა მიხაროდა?იქნებ წვიმა,იქნებ ჩემი სასაცილო გარეგნობა მგვრიდა სიცილს,როცა ჩემს თავს ვაკვირდებოდი.წინ არ ვიხედებოდი,თავაწეული ამაყად მივაბიჯებდი...მეც

დეკემბრის სუსხიანი საღამო

ვაკის პარკში მივსეირნობდი,ისევ ისე როგორც 2 წლის ოღონდ ახლა მარტო ვარ.ნაცნობი ადგილების დანახვისთანავე წარსულის სასიამოვნო მოგონებებიც ამომიტივტივდა.ხო აი ახლა სადაც ვდგევარ ჩემი პირველი კოცნა მივიღე.გამეღიმა ისევ ისე როგორც მაშინ,ადრე გულზე

პროტესტი

როგორ უნდა მიყვარდეს ის ქვეყანა სადაც სიყვარული სიმაღლით,წონით და მატერიალური მდგომარეობით განისაზღვრება,სადაც სიყვარულს სჯაბნის ახალთ ახალი ჯიპი ან სმარტფონი , სადაც პაემანზე მისვლისას სახეს ღიმილი არ ეფინება და გული ბავშვური სიხალისით არ ენთებათ...