სიზმარი

- სად მივდივართ ?! - გზას მივანათე,და შეშინებულმა ვკითხე,ყველანაირად ვცდილობდი ხმაში შიში არ დამტყობოდა. - ჩემ საყვარელ ადგილას - ისევ გამიღიმა. - მეც მომკლავ ?! - ტირილი მინდოდა. - მე არაფერი დამიშავებია მათთვის,არცერთი სერიოზული საქმე ჩემს თავზე

სათაური მოიფიქრე შენ

იქნებ ხანდახან ჩვენ საკუთარი ცხოვრებისთვის ზუსტად ეს ფარდები ვართ არ ვუშვებთ სინათლეს ჩვენში რომ ყველაფერი განათდეს.

27

27 წლის ვარ, ყველაზე მეტად აქ ვგრძნობ, რომ სიკვდილი მიახლოვდება, 27 ე გვერდზე. შეიძლება ეს ფიზიკური იყოს, ან კიდევ სულიერი, - რაც პირველზე ბევრად უარესია. ეს ნარკომანი როკსტარების გამო არ ხდება, უბრალოდ... ალბათ, ასეთი პერიოდია, რომ ვინც გრძნობს და

ჯოხებმა და ქვებმა შეიძლება ძვლები დამიმტვრიონ...

ჯოხებმა და ქვებმა შეიძლება ძვლები დამიმტვრიონ, მაგრამ სიტყვები დამირღვევს თავდაჯერებულობას...

წვიმინი დღე

ვინც ბათუმში ცხოვრობს ან ცოტა დრო გაუტარებია ყველამ კარგად იცის ბათუმური ამინდის შესახებ, დიდი წვიმის შემდგომ უეცრად მზე გამოანათებს, თითქოს წვიმას არ მოუღუშავს ჩემი სახე, მერე უსირცხვილოდ ამოანათებს მზე.

გატეხილი თოჯინა

მე სწორედ ასე მჯეროდა მაშინ, რომ ადამიანს შესაძლოა სიყვარულის სახელითაც სცემდნენ, ისევე როგორც მამა დედას.

შუა ღამე

როცა ცაზე ვარსკვლავი აღარ მოსჩანს და ღრუბელი გადაეკვრის როგორც ნისლი როცა ღამით უკანასკნელ ღერს ვეწევი ფიქრი შენსკენ კვლავ მოფრინავს

,,გაყიდულია,, (სრულად)

,,რას იტყვის ხალხი,, ,,გასხვისებული გოგონები,, ,,ცხოვრება ხათრით,,

„ცის ფანჯარა გაპობილა შენთვის“

"დეცე ლახვრა როქ აჯფეტა, ანუ ცის ფანჯარა გაპობილა შენთვისო".

მე და თბილისი

ქალაქი, რომელიც ყველაზე ძლიერ გიყვარს და რომელსაც ყველაზე შორს გინდა გაექცე.