მეფე (სრულად)

დილით უძილარზე მოფიქრებული ნაბოდვარი. ძალიან მოკლე ნოველა არაფერზე და ვერაფერზე. უბრალოდ წერის სურვილის გამო დაწერილი.

ნახევრად

დილით ისე რომ გაიღვიძებ თითქოს 18 წელი კი არა საუკუნე გიცხოვრია დაღლილი, ნახევრად განადგურებული ,თითქოს ძილი დაგაკლდა მხოლოდ .

ჯანდაბა! (სრულად)

-საათი არ გაქვს?- იკითხა ისევ.ისე თავისუფალი და გახსნილი იყო წამით დავვეჭვდი,ვინმე ნაცნობი ხომ არარის მეთქი.მაგრამ არა.საერთოდ არასდროს შემხვედრია ასეთი უცნაური გარეგნობის არსება.ჩემზე ორი თავით მაღალი,ზემოდან დამყურებდა

ბედნიერების ჩემებური აღწერა :)

უკვე რამოდენიმე დღეა ჩემი ,,გაურკვეველი მდგომარეობის'' კვირა დაიწყო, ვერ დავარქმევდი ამას ბიპოლარულ აშლილობას, მიუხედავად იმისა რომ დაგუგვლის შედეგად აღმოჩენილი სიმპტომები სრულიად ემთხვევა ჩემს მდგომარეობას, როგორც ჩანს ამჟამად მანია და ჰიპომანია

სუფთა გოგონას ოთახი

ზაფხულია. მეც ვდგავარ ფანჯრის წინ..ხელში სიგარეტით. ოთახში - მაგიდაზე ყავის ჭიქა,ცარიელი. მეზობლის გოგონას სუფთა ,,პიწკინა" ოთახში. ის ზის ერთ-ერთ სკამზე და მიყურებს, მაკვირდება და ცდილობს ამოიცნოს,რატომ ვარ ასეთი სევდიანი.

რუხი და ვარდისფერი

უიმედობით და ბრაზით სავსემ გადავრაზე ყველა კარი და აპათიის ზღვაში გადავეშვი. არაფერს და არავის ველი. ზამთრის ამ ცივ და უფერულ დღეს, ალბათ მალე სხვა ცივი და უფერული დღეების ჯაჭვს რომ შეუერთდება და აღარასდროს გამახსენდება, მე შენ გაგიცანი.

ცხოვრება იმედგაცრუების გარეშე

რამოდენიმე დღეა რაც უაზროდ ვფიქრობ ჩემს ქმედებებზე და წარმოვიდგინე თუ რა იქნებოდა, რომ ადამიანებს საკუთარი ქმედებების დაფასება შეგვეძლოს. ხშირად მესმის სიტყვები- ადამიანი როცა საკუთარი თავით უკმაყოფილოა ეს კარგია, რადგან საკუთარი თავით უკმაყოფილება

რას ხედავ ტბაში ?! ( ნაწყვეტი )

ამ ქალსაც ასე დაემართა, ესეიგი, რაღაც ზოგადი მონაზონიდან, ჩემთვის სრულიად კონკრეტულ მონაზონად იქცა და ჩემს წინ წარდგა თავისი თეთრი სახით. ზუსტად ჩემს თვალწინ. მგონი მონაზონი ასე ახლოს, არც არასოდეს მენახა, ის კი

არის ხოლმე...

არის ხოლმე , სიცარიელე შემოგიძვრება სულში და ისე გიყინავს მთელს შიგნეულს, სიცივისაგან გამოწვეული ტკივილი , სულიდან სხეულში გაიჟღინთება და ვეღარ შველი... საკუთარ თავში, ფიქრებში, ემოციებსა და გრძნობებში იკარგები...მერე დგახარ

დიაგნოზი დედა

-სანდრო, ცოტა სწრაფად გთხოვ, ძალიან მტკივა!-აღელვებულმა ჩაილაპარაკა ნინომ და ოფლით დაცვარული შუბლი შეკრა მორიგი ტკივილის წამოვლის შემდეგ.