with(out) you (II თავი)

ბარში როგორც ყოველ საღამოს, ახლაც შეინიშნებოდა ხალხმრავლობა. ლინდა ბარის დახლთან იჯდა და თვალებს მუთმენლად აცეცებდა აქეთ-იქეთ. ბევრჯერ დახედა საათს, კიდევ უფრო მეტჯერ შეისწორა დეკოლტე, სარკეშიც ბევრჯერ ჩაიხედა და როდესაც საბოლოოდ თავისი სამიზნეც

იყალთოელი ბიჭები ,,ვენახში,, (ნაწილი 13)

გულადუღებული მიუყვებოდა ნიკო ორღობეს. ეს რა უქნეს, იმ ციდა-მტკაველა თაღლითებმა განთქმულ ფებბურთელსა და თავმომწონე ბიჭს? როგორ დაქანჩეს. გაქსუებული კამეჩივით დაიჭირეს და დააბეს! საოცარია, თვითონ ის სანდროს გასატყეპად შევიდა ბაღში, სანდრო, როგორც

ის მწარედ ტიროდა

სასეირნოდ გასვლა იმ დღეს შეუძლებელი იყო. მართალია, დილით ერთი საათი დავეხეტებოდი ქუჩებში, მაგრამ ნასადილევს ზამთრის ცივმა ჰაერმა დაჰბერა, ცას შავი ღრუბლები გადაეკრა და ისეთი წვიმა წამოვიდა, რომ მისი სუსხი სხეულშიც კი ატანდა და სისხლს აშრობდა. ასეთ

სარკის მეორე მხარეს

კადრები შენელდა , წამი საუკუნედ იქცა. უცებ ყველაფერი გაჩერდა , თუმცა არა ! მე გავჩერდი.. ჩემი გული გაჩერდა. სადღაც გავიჭედე..სადღაც .. უსასრულობაში. ვერაფერს ვგრძნობდი , ვერაფერს ვხედავდი, ირგვლივ მხოლოდ წყვდიადი და სიცარიელე იყო. მინდოდა მეყვირა

ღამის სტუმარი 4

"დროა გავარკვიოთ ყველაფერი" ეს ფრაზა ისე ჟღერდა თითქოს ნაჩხუბრები ვიყავით და ურთიერთობის დალაგებას ვცდილობდით... სასაცილოდ მომეჩვენა,ჩვენ ხო ერთმანეთს არც კი ვიცნობდით,მხოლოდ ის შემთხვევა,ის საღამო გვაკავშირებდა ერთმანეთთან -კარგი გავარკვიოთ

დასასრულის დასაწყისი ნაწილი 4

სახლი... განსხვავებული გრძნობაა როცა შენს სახლში შედიხარ თითქოს რაღაც სურნელით ივსება ფილტვები რომლის უკან გამოშვების სურვილი არ გიჩნდება და მართლაც ვუყურებდი ჩემ სახლს და სასწაული გრძნობით ვივსებოდი სახლი კი დიდი არაფერი იყო მხოლოდ სამი ოთახი

ეს არის ყველაფრის დასაწყისი (თავი 1)

არასდროს მჯეროდა სიყვარულის არსებობა. არც ახლა მჯერა უბრალოდ ვცხოვრობ. ვცხოვრობ და ვცდილობ რომ წარმატებული გავხდე. არ ვაპირებ ჩემი თავისუფალი დრო რაიმე უაზრობებს მივუძღვნა, როგორიცაა სიყვარული. უკვე დილის 7 საათია უნდა წავიდე ლექციაზე თორენ

მოიცადე

ღამის ორი საათი იქნებოდა აივანზე რომ გავედი, შუა ზაფხულში პირველად ვიგრენი სიცივე, ვიცოდი რაიყო ამყველაფრის მიზეზი მაგრამ ამის გახსენება არმინდოდა, არმინდოდა ამ თემას შევხებოდიი, რადგან ვიცოდი მეტკინებოდა.. -რატომ არ გძინავს? შეშინებული უკან

მე მოვკალი ჩემი ,,ანგელოზი"(თავი 1)

რათქმაუნდა ყველას არ გეცოდინებათ, ჩემი მოთხრობა ,,მე უშენოთ'' მაგრამ ზოგიერთმა ხომ იცით მე გადავწყვიტე მოთხრობისათვის სათაური შემეცვალა და ახალი სათაური იქნება ,,მე მოვკალი ჩემი ანგელოზი''ალბათ ჩემი სულ სწრაფობის და დაუდევრობამ განაპირობა ის რომ არ

დაქირავებული მკვლელი V თავი

-ბეილისი?! მოესმა გაკვირვებული და თან ნაცნობი ხმა. -ხო ბეილისი. წაიჩურჩულა და თვითონვე გაუკვირდა,რატომ სვამდა ბეილისს. "ასეთი როდიდან გავხდი? ბეილისი? ბეილისი?" ფიქრობდა და თან ირონიულად იღიმოდა, ფიქრიდან მაგიდაზე ვისკის ბოთლის დარტყმამ გამოიყვანა.