კოლის ვივიანა

მზიანი დღე იყო, ცა კი საოცრად მოწმენდილი. ქარი ნაზად ქროდა, ტანზე სასიამოვნო ჟრუანტელს გგვრიდა. პატარა გზაზე ველოსიპედით მივდიოდი, ირგვლივ კი მზესუმზირის მდელოები იყო. მივდიოდი, ჩემს გორაზე უნდა ავსულიყავი..

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს (მეთექვსმეტე თავი)

-ძალიან კარგი . მაშინ ხვალ მოვაგვარებ საქმეს -კარგი. შეიძლება კიდევ ერთგან დავრეკო? -მალე მორჩი .მე კართან დავდგები -მადლობა დიდი.- ალო, აჩი. -ემილია, შენ ხარ?-ანერვიულებული ხმით მიმართა საყვარელ ადამიანს-სად ხარ? როგორ მოახერხე დარეკვა?როგორ ხარ?

დუ-დიკო (თავი 3)

ერთი კვირა ისე გავიდა დიკოს უცნობი არ შეხვედრია. თავისდა გაუაზრებლად დადგებოდა მეხუთე სართულზე და ელოდა, მერე როცა ჩაფიქრდებოდა და მიხვდებოდა, თუ რას აკეთებდა მაშინვე აირბენდა კიბეებს და ნიკოლოზს დაუწყებდა ჩხუბს. "კარს დროზე რატომ არ აღებო?".

ფერები ?!...21...

-აბა რა სანდრო, იზი? -სულ მინდოდა მეკითხა, ასე ძალიან რატომ ხარ ჩაციკლული ამ სახელებზე, ლიზი ხომ გეძახის სანდროს და ძალიანაც მოგწონს-ხელებით ვუხსნი -იზი, ლიზიკო პატარაა და მაგასაც რომ ახერხებს, ეს ერთი ციდა ბავშვი, ეგაა მთავარი.

with(out) you (IX თავი)

შემდეგ კი ხელები სახეზე შემოაჭდო და ცრემლმორეული თვალებით მიაჩერდა. ხვდებოდა ლინდა, რომ ეს ის ძველი თორნიკე აღარ იყო. სახეზე უფრო მეტად დასტყობოდა ავადმყოფური ფერი, თვალები ჩაცვენილი და უძილობისგან ჩაშავებული ჰქონდა. საშინლად გამხდარიყო და კიდევ...

ცხელი სუნთქვა -5-

ხელი სწრაფად გავაშვებინე და ტაქსში ჩავჯექი. გზა თითქოს უსაშველოდ გაიწელა, ვხედავდი ჩვეულებრივ ადამიანებს რომლებიც ქუჩას მოსდებოდნენ და ბუზებივით დახვეოდნენ შენობებს, დადიოდნენ გაშეშებული

სანშაინ (მე-7 თავი)

წინათგრძნობა ხშირად მერევა სურვილში. რწმენაში. როცა რაღაც ძალიან მინდა მოხდეს, მჯერა რომ მოხდება. ამ ყველაფერს წინათგრძნობის ქვეშ მოვუყრი თავს და ბოლოს, არაფერი ხდება ისე, როგორც მჯერა. როგორც მწამს.

მე მოვკალი ჩემი ,,ანგელოზი" (თავი 3)

-ახლა გასაგებია თუ რატომ ხართ ასეთი ნერვიული, - მესმის ალბად ასეთი ტკივილს ბევრი ვერ გაუძლებდა! - თქვენ კი ძალიან ძლიერი ბრძანდებით, -ბატონო იოანე, მიკვირს ამხელა ტკივილს როგორ უძლებთ

ბრუნვა სივრცეში (2)

- აზრი არ აქვს, ვერ გააღვიძებ მაგას შენ. - სიცილით დააჩერდა თანანო ღრმა ძილში წამებში წასულ დაქალს და ლეოს შეხედა მერე. ღიმილით დახედა ლეომ ნიცას და ხელში ფრთხილად აიყვანა. ერთხელ კი შეიშმუშნა გოგონა, მაგრამ რამდენიმე წამში, ისევ ისე, უშფოთველად

ანგელოზო I თავი

დილით სკოლის ეზოში შევედი. არავის შეუმჩნევია ჩემი იქ ყოფნა ან რატომ უნდა შეემჩნიათ. თვალებით ნინი მოვძებნე. მანაც დამინახა და სიხარულით ხელი დამიქნია, მეც მისკენ მივირბინე. -ჩემი გოგოც მოსულაა. გამიღიმა ნინიმ.