ბაბნიკები (1)

ქუჩაში იდგა და მწვანე თვალებიდან ცრემლები ერთმანეთის მიყოლებით ცვიოდა. როგორი გრძნობაა , როდესაც იგებ, რომ დაქალი გარდაგეცვალა? 16 წელი გაატარეთ ერთად, დაბადებიდან ერთად მოდიხართ, ყველაფერს ეუბნებოდი და გეუბნებოდა, ყოველთვის შეეძლო შენი დამშვიდება,

სანშაინ (მე-4 თავი)

მომინდა მომეყოლა ჩემზე, ჟოლოზე და აკაზე, რომელიც საოცარი სიგრილის და თავისუფალი ბუნების მატარებელია. აკაზე, რომელიც სრულიად შემთხვევით შემხვდა სულ რამდენიმე დღის განმავლობაში ამხელა ქალაქში, სადაც აქამდე არასდროს შემხვედრია. და აკაზე, რომელიც

კალათბურთის მამიდა (4, 5)

და ამ "კაცმა არიცისში" სანდროც შედის. შედის თქო , რომ ვთქვი მაგაში თედიაშვილის მსგავსს არაფერს ვგულისხმობდი სერგიას თავს ვფიცავარ. ნაღდად არვიცი სად მივდივართ, მხოლოდ იმას ვხედავ, რომ წინ ძალიან ჩვეულებრივი ხედია, არაფრით გამორჩეული ხეები, ან

სიყვარულისა და შემთხვევითობის თამაში.

- ადექი, ადექი ბიჭო! - აუაუ რა გინდატო? - აუშენ რა მაგარი **** ხარ! გოგოები გველოდებიან-მეთქი, დაყრუვდი ბიჭო? - მაინც არ მოგ***** , რა გიხარია?

ბატონო პოლიციელო ჩემს მახეში გაებით -3-

*როცა მას ვუყურებ ყველა ვალდებულება ქრება. მავიწყდება ვინ ვარ, და რისთვის ვარ მის გვერდით. როგორი არაფრისმთქმელიც არ უნდა იყოს მისი გამოხედვა, მაინც სტიმულს მმატებს... მის დანახვაზე გული სულ სხვანაერად ძგერს.. ეს სიყვარულის სიმპტომებია...*

ფერები ?! ...18...

ძნელი არაა ადამიანი მიატოვო, ძნელი ისაა უკან მიბრუნდე და თვალებში ჩახედო, ძნელი ის კი არაა როცა დაკარგავ, ძნელი ის არის, როცა მის გარეშე გიწევს ცხოვრება. არც ისაა ძნელი შენ თუ რაიმე მოგივა, ავარია? ჩხუბი? ან იქნებ სიკვდილი? ძნელი ისაა უშენოდ, შენს

არეული გრძნობები (2)

საკმარისი იყო რამდენიმე წამით თვალი არ მომეშორებინა და შევამჩნიე როგორ დაეძაბა სხეულში ყველა კუნთი. თვალები უფრო გაუნათდა და ტუჩებზე დამაშტერდა. მართალია გაშეშებული იყო, თუმცა წინასწარ ვგრძნობდი მოსალოდნელი მომენტის მოახლოებას და გული ამიჩქარდა.

ძამიკო, უშენობა მტკივა! (სრულად)

მარტო ვართ მე და ქრისტინა. თან მარტო, თან ყველასთან ერთად. მაგრამ ჩვენ ხომ ვიცით, რომ სავსე დარბაზში სიცარიელეა. აქ, ახლა ჩვენთან ერთად უნდა იყოს, უნდა გვიღიმოდეს. მაგრამ... მაგრამ არ არის, არ მოდის, არ გვიბრუნდება. 3 წელი გავიდა, მაგრამ ვერ

ვარსებობ რომ შეგიყვარო 3,4

უნივერსიტეტთან ვდგავართ ,სადაცაა უნდა გავიდეთ .ყველა გუნდის წევრს ვიხმობ და ვცდილობ მოტივაცია მივცე -ბავშვებო ,ეს ლაშქრობა ძალიან ბევრ რამეს მოგცემთ.პირველ რიგში გამოცდილებას ,გუნდურ მუშაობას .უფრო უკეთ გაიცნობთ ერთამენთს .დაიმახსოვრეთ

ძიძა თავი მეცამეტე

ზამთრის დღეები მალე გადიოდა და ჩემი საყვარელი გაზაფხულიც დადგებოდა, მაგრამ ბუნება აშკარად არ ჩქარობდა გამოზაფხულებას. გარეთ საშინელი ამინდი იყო. წვიმა თოვში გადადიოდა, ქარი მთელი სისწრაფით დაქროდა შიშველ ხეებს შორის და თითქოს ჩვენს შესაშინებლად