Lunae Lumen #4

მომდევნო სამი დღე? კოშმარი. კატასტროფა. შიშისგან ღამე არ მეძინა. ანდრე ერთხელ დარჩა კიდეც. მშობლები კი, როგორც ყოველთვის თვეში ერთხელ რეკავდნენ. ალბათ დამავიწყდა თქმა. დედა და მამა გაშორებულები არიან.

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (15)

ეგ არ მიიღება-გადახედა ღაწვებშეფაკლულ ანის, სვლას უკლო და თვითონ დაეწაფა ბაგეებზე. უცებ ანი ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა, ტელეფონი აიღო გიგასგან იყო წერილი შემოსული და თვალი ბურდულისაკენ შეუმჩნევლად გააპარა. -მიწერე მიწერე-ჩაიცინა ბურდულმა. -შენ

კროკუსი (ნაწილი პირველი)

-მესმის ფული გჭირდებოდა მაგრამ ეს არც საქველმოქმედო ფონდია და არც რამე მსგავსი დაწესებულება._მისი სიტყვები მეხის გავარდნას გავდა ჩემთვის,შევკრთი,ყველა ემოციამ ერთბაშად იფეთქა ჩემში

საათების ნაკლებობა (თავი 1)

როგორ იქცევიან ქალები, რომლებსაც ეუბნებიან, რომ უნდა აირჩიოს ან ჯერარდაბადებული, ჩასახული ბავშვის სიცოცხლე , ან საკუთარი?! ის ქალები როგორ იქცევიან , რომლებსაც ერთი შვილიც კი არ ჰყაავღ და ამ არჩევანის წინაშე აყენებენ. რას განიცდიან, როცა იციან რომ

შრამიანი წარსული 5 თავი

ხელზე მოჭრა, პირზე ხელის აფარება და ჰოპ კედელზე ვარ გაკრული, თან ისე რომ ვერ ვმოძრაობ, რა ჯანდაბა ხდება , ჩემი მასკიანი?! რა მოუვიდა -ვინ ხარ? მოიცა, აქ რაღაცას ვერ ვხვდები -რას ნიშნავს ვინ ვარ? მე! -ეს სიმღერა საიდან იცი

თბილისს სიყვარული და შიში მართავს !

-პირველად გხედავ ასე ანერვიულებულს. - ანა ხოიცი როგორი პასუხისმგებლობით ვეკიდები, მაინც პირველი საქმეა. -ყველაფერი ძალიან კარგად გამოგდის დამშვიდდი რა. -დღეს პირველად უნდა შევხვდე ციხეში. თითებისმტვრევით შემომხედა დაქალმა. -ვიღაც ბანჯგვლიანი ტიპი რო

ნასახლარი თავი მე-3

იმ ღამეს არ მეძინა, მას ვუყურებდი, მის მიხვრა-მოვხრას, მისი შეხებისას ჟრუანტელი, რომ მივლის. ხელს ძალიან მაგრად მიჭერდა. ალბათ ცუდ სიზმარს ნახულობდა, არ ვეწინააღდეგებოდი და მეც ვუჭერდი ხელს. იმ ღამეს ასე ხელი-ხელ ჩაკიდებული გვეძინა. მეორე დღეს კი

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მეცამეტე თავი)

-რატომ არ გინდა წამოსვლა? მე მინდა და ბიჭებსაც უნდათ ასე რომ წამოსვლა მოგიწევს-თქვა და ბიჭებს მკაცრად გადახედა -აჩი გინდა შენ წასვლა? -კი-ღიმილით უთხრა და ემილიას თმებში ხელი აბლანდა -ოოო კარგი წამოვალ

ცეცხლოვანი ტანგო /11 თავი (დასასრული)

-ანინე,რა მოხდა-შეშფოთებული სახით შემოვიდა ნათანიელი სამზარეულოში.-გული გამისკდა, გვერდით,რომ არ მყავდი-და ჩამიხუტა.-რაზე ნერვიულობ ფერია,რა მოხდა,მითხარი- თავზე მკოცნიდა და ისე ჩურჩულებდა.

ჩემი დაგარქვი და ამას ვერ შეცვლი პატარავ!(თავი 1)

ჩემს ოთახში ავედი და დავიწყე ფიქრი, რა კარგი დღე იყო. უცებ ალექსანდრე და მისი თვალები გამახსენდა. კიმაგრამ ასე რატო მიყურებდა, თავი გავაქნიე. რა მნიშვნელობა აქ?. ამ ფიქრებში ჩამეძინა.