მივედი, ვნახე, შევიყვარე (თავი მეცხრე)

ლანა ლამის მოკვდა. უსიამოვნო ტკივილი და ღებინების შეგრძნება მთლიანად მოედო მის ტანს. ლასლასით მივიდა გოგოებთან, ჩანთა და ტელეფონი აიღო და ხმა გამწყდარი, სრულიად შეცვლილმა ჩაილაპარაკა - მივდივარ - თან კარებში შემოსული ალექსანდრე დალანდა - იცოდე უკან

ბიზნეს ვუმენი (თავი 17)

ჯერ კიდევ მეძინა თავში რაღცამ რომ დამკრა და თვალები დაფეთებულმა რომ გავახილე, თვალი ნელა გავაპარე ბავშვივით ტუჩებ აბზეკილი ალექსანდრესკენ. დღეს ალექსანდრეს დაბადების დღეა და მისთვის სიუპრიზი მაქ, მაგრამ ამისათვის საჭიროა, რომ არ გაიღვიძოს და არ

სინათლის სხივი წყვდიადში (დასასრული)

თავი 14 საწყობიდან გამოსულმა ენტონის დავურეკე -დიანა იპოვნე ჩემი შვილი? -ნერვიული ხმით მკითხა ენტონიმ -მისამართი გამოგიგზავნე, მაიკლი და დანიელი მაგ მისამართზე არიან -მადლობა დიანა, ამას არსდროს დავივიწყებ

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მეექვსე თავი)

-აჩი მგონი შეყვარებული ვარ-დაბნეულად ამოილაპარაკა ფიქრებიდან გამოფხიზლებულმა ნიკამ -რაა?შეყვარებული?და ვისზე?-სასაცილოდ არ ჰყოფნიდა აჩის ნიკას ნათქვამი -რა გაცინებს ბიჭო ?სერიოზულად გეუბნები-მობეზრებულად გადაულაპარაკა აჩის და თავი ხელებში ჩარგო -შენ

აფროდიტას ბრალია(თავი მესამე)

მეორე ხელში დაჭერილი ჭიქიდან ცივი ლიმნის წვენი წვეთ-წვეთად ეღვრებოდა შორტებზე და მის წითურ თმაზე ათამაშებული, მზის ოქროსფერი სხივები უცნაურ ათინათს ქმნიდა. -ნინე!-დაუძახა დედამ. ფიქრებში წასული ნინე შეხტა, ჭიქა ხელიდან გაუცურდა და ზრიალით დაიმსხვრა

უხილავად შემაყვარე თავი(11 თავი7

გეგას დანახვისას ნინის თვალთ დაუბნელდა -პულსი დაეცა ჩქარა პალატაში!-ექიმის გამსჭოლმა ხმამ გეგა გააშეშა. -ნინი..ნინი..-ბუტბუტებდა ის და დაბნეულ თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა.იკა მასთან მივიდა და თვალებში ჩახედა

სისიხლიანი მთვარე წიგნი პიველი პროლოგი

ვგრძნობდი მას ჩემს გულში ვგრძნობდი როგორ ზეიმობდა გამარჟვებას ბოროტად იცინოდა დდა ბოლო ხმით ჩამძახოდოა -ხომ ხედავ მაინც გავიმარჟვე არაფერი გამოგივიდა ახლა ვეღარაფერს გააკეთებ შენი სხეული ჩემია და მათაც ისევე მოვკლავ როგორც შენს სულს ცოტა ხანში

1998 #სროლა

ტასი, ხო იცი რო ყველაფერს შეგისრულებ, ოღონდ ნუ მთხოვ რა, ეს ერთი შემისრულე. წადი. წადი და მეც აუცილებლად დაგეწევი. გეფიცები. პირველივე რეისს გამოვყვები, ოღონდ შენ იყავი უსაფრთხოდ. გთხოვ, რა. ანასტასია თავს გიჟივით აქნევდა: -ხომ იცი, რომ არ წავალ...

არჩევანი (2)

მთელი გზა ანდრეაზე ფიქრობდა. განსაკუთრებით მაშინ გრძნობდა სიმარტოვეს გვერძე მჯდომ იტალიელს რომ გახედავდა. ის სულ მის გვერდით იყო და სიმარტოვის განცდის უფლებას არ აძლევდა. ბავშობიდან ეშინოდა მარტო დარჩენის, დედამისის შემხედვარეს ეს განცდა მეტად

„აბსტრაქციაში მყოფი“(თავი 2)

ვახელ თვალებს.საათს გავხედე,თერთმეტია.უჰ ადრეა გადავბრუნდი და გავაგრძელე ტკბილად ძილი.უჰ ბავშობიდან სიზმარა,რომ ვარ არ იცით ჰო?!მე არ ვიცი სიზმრებს რა კრიტერიუმებით ირჩევს ჩემი ტვინი,მაგრამ აჯაფსანდალის მოწყობა,რომ სურს ხოლმე ვხვდები.უამრავი