საბედისწერო შეხვედრა 3

გვანცაც შემომიერთდა და ასე მხიარულად გავაგრძელეთ დილით საუზმობა -მითხარი ხვალ რა გაჩუქო 14 წლის ხდები გაიზარდე უკვე -უფ კარგი რა ხომ იცი გვანც საჩუქრები დიდად არ მიყვარს -მითხარი რა ხომ იცი რომ ცარიელი არ მოვალ და მინდა რამე ისეთი გაჩუქო რაც

4 წელი გელოდე

ჩემს რძალთან თავიდან საშინელი ურთიერთობა მქონდა. ნუ მოკლედ რომ ვთქვათ ტიპური მული ვიყავი, რომელიც მიჩვეული იყო ოჯახში ერთადერთი გოგოს სტატუსს და ვერანაირად ვერ ეგუებოდა ახალ ოჯახის წევრს. როდესაც ნინი ჩემი რძალი გახდა, აბიტურიენტი ვიყავი, რაიონში

სულით ლამაზებიც იბადებიან

ხშირად არ ჰყვებიან ხოლმე ამბებს საშვალო ფენის ადამიანებზე . მარშუტკის მძღოლებზე და მათ ოჯახებზე , ან სულაც მეეზოვეებზე და მათ მუხლჩაუხრელ შრომაზე. ამბავს რაც მე უნდა მოგითხროთ არც თუ ისე ხშირად მოისმენთ პრესტიჟულ კაფეებსა და ბარებში . მოგიწევთ

მოსწავლის ნათლია (თავი 2)

ბავშვები მალე გაისტუმრა, თუმცა თვითონ გვიანობამდე შეყოვნდა სამსახურში. გადაწყვიტა, შაბათ-კვირას კარგად დაესვენა, ამიტომ პროექტის გეგმა იმ დღესვე დაასრულა. უკვე 10 საათი ხდებოდა სამსახურიდან რომ გამოვიდა. აპრილის თბილი, საღამო იყო. ოდნავ ჟინჟლავდა

მივედი, ვნახე, შევიყვარე (თავი მეხუთე)

როდესაც ლანამ ცურაობით გული იჯერა, სასტუმროში დაბრუნდა. თან ეჭვის თვალით ათვალიერებდა იქაურობას, ეშინოდა ალექსანდრე კიდევ არ შემომეფეთოსო და გულში ბედს წყევლიდა. რაღა მაინც და მაინც ერთ სასტუმროში მოვხვდითო.

1998 #დასაწყისი

-კარგად მომისმინე. ეს გაფრთხილებაა. ისევ შენსავე საკეთილდღეოდ. ეს ძალიან, ძალიან ბინძური საქმეა და თუ ამ ჩანაწერის მოსმენა დაიწყე, ჯობია ახლავე გათიშო, ფირი სადმე მოფარებულ ადგილას დაწვა და ცხოვრება ისე გააგრძელო, თითქოს არაფერი მომხდარა

პირველად რომ დაგინახე...(19)

-ხო იცი რო ვერ ვიტან სენტიმეტალურ რაღაცეებზე ლაპარაკს, რო მოგიყევი... -პირველად რომ დამინახე? -ხო. -რა მოვყვე? -ეხლა მე მომაყოლებ ისევ? -არა. მარა არა მგონია მოგეწონოს ის რასაც გაიგებ.

პროფესორი მეტიჩარა(სრულად)

კინგ კონგისხელა ნაბიჯით მივიწევ წინ, ცაზე შავი ღრუბლები იყრება და თანდათან მერევა შიში, საგულდაგულოდ გაკეთებულ ვარცხნილობას სერიოზული საფრთხე ემუქრება. არა, ოღონდ ახლა არა ღმერთო! მე საცოდავი ათასში ერთხელ თუ მივჩლარტუნებ ქორწილში, ამ ჩემს

მარიამი (4)

ებრძვოდა საკუთარ სურვილებს, მიუხედავად ყველაფრისა ვერ ივიწყებდა იმ მოგონებებს რაც ანასთან აკავშირებდა, და მაინც, არავისთან და არასდროს შეუმჩნევია რომ ანას გარეშე ყოფნას განიცდიდა, მის ცხოვრებაში მხოლოდ ის შეიცვალა,

თურქი (თავი 1)

ოთახის შუაგულში ვიჯექი, ტირილისგან სუნთქვა მიჭირდა. ჩემი პატარა და ცდილობდა დამხმარებოდა მაგრამ ჩემს პრობლემას ვერავინ უშველიდა. როდესაც მამის ნათქვამი სიტყვები მახსენდება გული მეფლითება. თურმე რადგან მე თურქი ბიჭი შევიყვარე ამით გაბაშვილების