მია (თავი 2)

სუნთქვა მეკვრის. სხვა თუ არაფერი რამდენი ხანია ,რაც ჩემი პატარა ოთახი არ დამიტოვებია. მივუყვები უკვე კარგად მივიწყებულ გრძელ კორიდორს ,რომლის ბოლოც არ მოჩანს. ორივე მხარეს უამრავი კარებებია ჩაყოლებული.ფეხებს ძლივს ვადგავ. დაბნეულობისგან ლამისაა უკან

სიყვარული თამაშია

ჩვენი ცხოვრების დიდი ტკივილი სიყვარულია, რომლის გამოცდა ყველას მოუწევს ადრე თუ გვიან... ესაა ცხოვრების წესი, გაუძლო ამ სულის დარტყმას. ჩვენ ვიღიმით და ვიცინით კიდეც, ხალხს კი ბედნიერები ვგონივართ, უდარდელები და სულელებიც კი, ვერ ხვდებიან რომ ეს

ერთი ვარდი (სრულად)

სიცოცხლეს ადამიანი სიკვდილის შემდეგ იწყებსო.. არვიცი,სადღაც წავიკითხე და მახსოვს,მაშინ სიცილადაც არ მეყო.. ახლა რომ მკითხოთ,სიცოცხლე სწორედ სიკვდილის შემდეგ იწყება. ასე,ერთი შემთხვევით გარდაიცვლები და მერე მკვდრეთით აღმდგარივით განაგრძობ არსებობას.

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ! (8 თავი)

დილაა. მე და სანდრო ჩემს ლოგინში ვწევართ, მას სძინავს. მე მის სახეს ვუყურებ და ყველა ნაკვთს ვაკვირდები. ის ისეთი საყვარელია, სიმპატიური, ლამაზი ნაკვთებით, ვგრძნობ რომ მიყვარს. -რატომ მიყურებ? -მეკითხება ის და თვალ დახუჭული მიღიმის -ისე უბრალოდ.

ფერები ?! ...7...

-ნეტავ იზი რაზე ფიქრობს?-ოდნავ ღიმილნარევი ხმა და მეც ადგილზე გაშეშებული უკვე სავარძელს ვეყინები. -არაფერზე,გისმენდი-ურცხვად ვტყუი და ვცდილობ უდარდელი სახე მივიღო -ხოო? კარგი. მიპასუხე მაშინ-ისევ ისეთი ღიმილის მიმართვა და ჩემი ორმაგად დაბნევა. რა

დაუმორჩილებელი ( თავი 13)

ძალიან ფხიზელი ხარ ჩვენს წასაყვანად ,ლევანზე გაბრაზებული ლიზა ივანეს ეუხეშა. -და რას მერჩი ? -არაფერს მოსაწევის სუნად რომ ყარხარ მაგის გარდა. ვეღარ მოითმინა და პირში მიახალა -შენ გოგო ცუდად ხო არ ხარ რამდენს ბედავ? წამოუხტა ივანე და მკლავში წვდა

ბედის წერა ...#1

ისე, რანაიად არიან არააა ადამიანები მოწყობილნი , ყველაფერს გაურბიან , რამნიშვნელობა აქვს უბედურებაა ეს თუ ბედნიერბა. მე იმ დღეს უბედურებას გამოვექეცი.... -აღარ ვიხსენებ იმ წამს როცა ჩავალაგე ნივთები და უკან მოუხედავად წამოვედი . ვცდილობ

შემცვალა (2)

-კარგად ხარ მარიამ? დაფეთებული ნინი მიყურებდა და ჩემს პასუხს ელოდა. -შე ველურო იდიოტო! -მგონი კიდე გინდა ყვინთვა.

ნდობის ფასი (თავი IV)

მახსოვს, ადრე რომელიღაც ფილმში მოვისმინე ფრაზა: „სიყვარული საკუთარი თავის მიმართ, იმ რომანის დასაწყისია, რომელიც მთელი ცხოვრება გრძელდებაო“. მაშინ ბოლომდე ვერ გავიაზრე, რისი თქმა სურდა ამით მთავარ გმირს, აი ახლა კი, ამდენი წლის შემდეგ, როცა სარკეში

მარწყვის სურნელი (19)

დილით უჩვეულოდ ადრე მეღვიძება, ვცდილობ დავაიგნორო მღელვარება რომელიც ჩემში მას შემდეგ წარმოიშვა რაც მთავარ როლმზე დამამტკიცეს, განა ადვილია პირველი შესრულება იყოს მთავარი, თან არა ქართულენოვანი და არც საქართველოში.. ხელს სახესთან სწრაფ-სწრაფად