Never miss a chance to dance(IV თავი)

და აი ნანატრი შაბათი-კვირა...დილით 12საათამდე მეძინა,მერე დედაჩემი შემომივარდა ხო ცოცხალი ხარო და მეც გამეღვიძა,მაგრამ მალევე შევიბრუნე ძილი. დაახლოებით პირველი საათისთვის ლიზა შემოვარდა ოთახში და გამაღვიძა: -კაი რა ლიზა,შაბათ-კვირას მაინც მაცადე

მაგრძნობინე თავი ბედნიერად (თავი 1)

სკოლაში დაგვიანება ჩემთვის უკვე ჩვეული პროცესია, თუმცა როცა გამოცდაზე დაიგვიანებ ეს უკვე დიდი უპასუხისმგებლობაა. როგორც წესი ნელა მივიზლაზნებოდი ლოგინიდან კარადისკენ თან თვალებს ძლივს ვახელდი,ყველაფერი ამ ფილმების ბრალია,რომელ საათზე დავიძინე ისიც

ბიზნეს ვუმენი (თავი 13)

„გიგა სად ხარ ფრენა ოთხზე არ გაქ? აეროპორტში რომელზე მოვიდე?“ ამის გახსენებაზე საათს ვუყურებ და ოცი წუთი აკლია ამ დროს ტაქსს დაწერის თავი არ მაქ იმიტომ რაიმე ტაქსის კომპანიის ნომერს ვეძებ მესიჯი რომ მომდის.

უცხო ქალის ცრემლი 11-12 თავი

ადამიანები,გვიან მაგრამ აუცილებლად ხვდებიან თავიანთ შეცდომებს.ზოგი იხტიბარს არ იტეხს,ზოგს აღიარება უჭირს,მაგრამ დრო,ეს დალოცვილი დრო ყველას და ყველაფერს თავის ადგილას აყენებს.ჯიმი ელისოს გაუჩინარების შემდეგ,სულ სხვა ადამიანი გახდა.მართალია ცოლი და

სულს მოგცემ!(2)

-არადა მითხარი მხოლოდ საკუთარი თავის მეშინიაო -და რა ვიგულისხმე შენი აზრი... მეშინია რომ ერთხელაც ვერ მივიღებ სწორ გადაწყვეტილებას რთულ სიტუაციაში და საკუთარი თავი მიღალატებს ამ დროს კი ვერავინ და ვერაფერი მიხსნის ! შესაბამისად ეს რთული სიტუაცია

უჟმური და დარტყმული ( თავი მეთერთმეტე )

როგორც გუშინ ძილბურანიდან დღესაც ალექსანდრეს კოცნას გამოვყავარ . ჯერ კისერში მკოცნის , შემდეგ შუბლზე, თვალებზე , ლოყებზე , ცხვირზზე , ნიკაპზე . არცერთი ადგილი არ დატოვებია , გარდა ტუჩებისა . გადაწყვიტა მეთამაშოს არა ? კარგი თუ ეგრეა ეგრე იყოს . ...

პირველად რომ დაგინახე...(13)

-ლიზა, უბრალოდ... ეხლა ნაღდად ვერაფერს გეტყვი და... არც კი ვიცი... აქამდე როგორ არ ცადე გაქცევა, ვინმესთან დაკავშირება... -რეზიმ იცის. -რეზიმ?

მია (თავი 2)

სუნთქვა მეკვრის. სხვა თუ არაფერი რამდენი ხანია ,რაც ჩემი პატარა ოთახი არ დამიტოვებია. მივუყვები უკვე კარგად მივიწყებულ გრძელ კორიდორს ,რომლის ბოლოც არ მოჩანს. ორივე მხარეს უამრავი კარებებია ჩაყოლებული.ფეხებს ძლივს ვადგავ. დაბნეულობისგან ლამისაა უკან

სიყვარული თამაშია

ჩვენი ცხოვრების დიდი ტკივილი სიყვარულია, რომლის გამოცდა ყველას მოუწევს ადრე თუ გვიან... ესაა ცხოვრების წესი, გაუძლო ამ სულის დარტყმას. ჩვენ ვიღიმით და ვიცინით კიდეც, ხალხს კი ბედნიერები ვგონივართ, უდარდელები და სულელებიც კი, ვერ ხვდებიან რომ ეს

ერთი ვარდი (სრულად)

სიცოცხლეს ადამიანი სიკვდილის შემდეგ იწყებსო.. არვიცი,სადღაც წავიკითხე და მახსოვს,მაშინ სიცილადაც არ მეყო.. ახლა რომ მკითხოთ,სიცოცხლე სწორედ სიკვდილის შემდეგ იწყება. ასე,ერთი შემთხვევით გარდაიცვლები და მერე მკვდრეთით აღმდგარივით განაგრძობ არსებობას.