ძველი პიანინო - 56

გოგონა ორიოდე წლის თუ იქნებოდა, პერანგისა ამარა, გაპუწული თმებით, ხელში გაქუცული პლუშის დათუნია ჰქონდა ჩაბღუჯული. „ნუთუ ყველაფერს უყურა?.. ან როგორ ვერ შევამჩნიე... არადა ვიცოდი, რომ მთელი კვირა მარტო უნდა ყოფილიყო...“ დროის დაკარგვა არ ღირდა,

მკვლელობა შავი იებით (ნაწილი 3 -მისთვის ტრაგედია სხვისთვის არაფერი)

ერთ დღეს ალმას კარებზე დააკაკუნა,არ იცოდა რას ეტყოდა,რას მოუყვებოდა და გაანდობდა. მიესალმა თუ არა მაშინათვე დივნისკენ წავიდა და ჩაესვენა შავ დივანზე. მხოლოდ თავისი სახელი და გვარი უთხრა და მაშინათვე წასვლა დააპირა,საუბარი ვერ დაიწყო და დაემშვიდობა

მომვლელი (ნაწილი II) თავი 9

-შეუძლებელია… ანამ თავი გააქნია რა სისულელეა ,ღმერთი ამას არ დაუშვებდა არა არა არაა.ანა თავს უაზროდ აქნევდა. -გაჩუმდი გოგოო გაჩუმდი რმერთს ნუ სცოდავ ამას არ დაუშვებდა კი არაა ღვთის წყალობა ეგ .. და თანაც ჩემი გიგის შვილია.. -არაა არაა გიგის

იო (თავი 8)

კარი გამოაღო და ადგილზე გახევდა. ზღურბლზე ნიკოლოზის ნაცვლად იო იდგა და სახეზე მისდაგასაკვირად ღიმილი აღარ შეემჩნეოდა. ბიჭი თამამად შევიდა სახლში ისე, რომ ლეასთვის არც შეუხედავს. ოსტატურად გააგნო მისაღების ოთახს და იისფერ დივანზე მოკალათდა.

მეგობრის ხათრით (თავი 3)

როგორ ცხელა!.. წარმომიდგენია ახლა ქალაქში როგორ ეცხელება. კიდევ კარგი დედაჩემს კოსტა სოფელში მიჰყვადა, ჩვენთან. თორემ ალბათ ქალაქში არც გავატანდი მის თავს. შუადღისით ჩამოსული ბებია კოსტამ იუცხოვა. არადა არასდროს, არავის უცხოობს.

მეგონა,რომ ცისფერთვალება ანგელოზი შემიყვარდა..(თავი მეოთხე).

ცისფერთვალებავ!!!ანქანაში უკან ვიჯექი,წვიმდა. ძალიან მაგრად წვიმდა , თითქოს ცა ტიროდა... თავში ყველაფერი ამერია, ტელეფონზე გაუჩერებლად რეკავდა თორნიკე, ნოდო წავიდა , გავუშვი მიუხედავად იმისა , რომ საშინლად მომექცა, სურვილი მკლავდა მაგრად ჩავკრობოდი

დაბრუნება (თავი 5)

- როგორ შეიძლება ბავშვმა რამე დაამძიმოს ან გააფუჭოს? თუ რა თქმა უნდა ეს ცუდი არაა… - ვუღიმი და ლოყაზე ხმაურით ვკოცნი. - ივა, ბავშვს სიცხე აქვს შენ კი რა სისულელეებს მეუბნები. წავედით. - ვეუბნები და გზას ისე ვუბრუნდები, ვითომც არაფერი. უბრალოდ

სიმშვიდემდე შეშლილი(14)

მაგიჟებს...მისი ხმა უცებ რომ ერევა ხრინწი და ვხვდები როგორ უელავს მწვანე თვალები, როგორ ულოკავს ტუჩებს და ყელი მწევის. კანი სადაც მკოცნის ხოლმე და მერე მთელი სახე ვიცი აქ რომ იყოს ყველგან მაკოცებს ...ტუჩების გარდა. ისე მეძინება მასთან საუბარში

მარწყვს სურნელი (15)

იდილიას კარზე კაკუნი გვირღვევს, მეც მალევე ვდგები და მხიარულ ნოტაზე მივდივარ კარისენ, მაგრამ გაღების შემდეგ უსიამოვნებისაგან ვიჭყანები კაკუნა ლექტორს რომ ვხედავ.. ამას აქ რა ჯანდაბა უნდა გულში ვფიქრობ ისე კი რონიულ ღიმილს ვიკრავ სახეზე და ისე

ქალები არ ტირიან (თავი1)

ზამთრის სუსხიანი ღამე ყველაფერს შუაზე აპობდა და ყინავდა,მანქანებზე თეთრი საფარველი აიზბერგად იქცეოდა და შუა ღამის სააღებში ფანჯარაში თავგადმოგდებულ ადამიანებს ყურადღებას ართმევდა. იანრვარში იშვიათი იყო თოვლი,მაგრამ ეს ის უიშვიათესი სეზონი გახლდათ