გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 9) დასასრული.

ყველაზესაშინელი დღეა ჩემს ცხოვრებაში. აბაზანაში ჩამკეტეს და გრეთ ვეღარ გავდივარ. ტელეფონიც მიჯდება და გაგასაც ვერ ვუკავშირდები. ერთადერთი რაც მაქ ნორმალური ეს რვეულია. რომელიც უკვე მეორეხ წავიკითხე და მეორეხ მომინდ დროის უკან დაბრუნებადა მეთქვა რომ

ქალის სამიზნე (ნაწილი 2)

-რა! სად... სად მიგყავარ?!-უცბად ამოიკივლა და მამაკაცს შეშინებულმა შეხედა. მის ხელს გადახედა და თითქოს მაჯაზე ცეცხლი ეკიდა. უცბად გაფართხალდა კაცის ხელის მოსაშორებლად და ლოგინს შეავლო თვალი, სადაც ასე უცბად მოხვდა. კაცმა უკან დაიხია. უცბად აიღო

სიმშვიდემდე შეშლილი(11)

თითებს ფრთხილად ვახებდი სახეზე,იმდენად ნელა რომ ყველა ნაკვთი შემეგრძნო, ხელისგლზე მაკოცა ისევ ისე ხანგრძლივად . ბოლოს მახსოვს როგორ შემეხო ტუჩებზე ცხელი , რბილი ბაგეები გეფიცებით არ იყო ეს კოცნა ეს რაღაც სხვა იყო, უფრო აღმატებული ყველაფერი იყო იმ

ცოდვილი მამაკაცი ( XIII)

დავსხედით და ჩემს თავს მაინც ვაკონტროლებდი , რადგან ძალიან მშიოდა . ხუთი საათის განმავლობაში ვიჯექი და ჩემს ჩემოდნებს ვიცავდი ,ეს კი რათქმაუნდა დამღელი იყო.ლუკასმა შემოვთავაზა რომ დავიწყოთ მირთმევალაურას გაეღიმა და სტაფილოს სალათი გადაიღო , მეც

ასეც ხდება ხოლმე (26 თავი)

ლუკას მისვლამ საუბარი გააწყვეტინა ომიკოს და ნიდას. -ბაზარში მიდიან ბავშვები ნიდუ როგორ ხარ? რას შვებიიიი? გაიკრიჭა  მანქანიდან გადმოსული ლუკიტო.. -ეს რაღა მოიგონე? გაიღიმა  ნიდამ და ლუკა გადაკოცნა.

სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 2)

ეს თავი კი კვლავაც მტკივა,ოდნავ თავბრუს ხვევას ვგრძნობ და სკამს ძილერად ვეჭიდები.მხარზე ვიღაცის ხელს ვგრძნობ და ძლივს ძლივობით ვახელ თვალებს,და ვშეშდები.ჩემს წინ, პირდაპირ ჩემს წინ "ჩემი" მწვანეთვალება დგას და შეშინებული (ყოველ შემთხვევაში მე ასე

დაბრუნება (თავი 4)

როცა მისი უცნაური, სუფთა ხმა ჩამესმა ყურში ცუდად კინაღამ გავხდი. მთელს ტანში გამცრა. მხოლოდ ეს თქვა და ისევ გაჩუმდა. გულის რევის შეგრძნება მქონდა და მინდოდა უბრალოდ დამთავრებულიყო ყველაფერი. ანებელი გაოცებული მედგა გვერდით. სამზარეულოში შევვარდი და

2.პროფესორი მეტიჩარა

კონსპექტებაჩრილი ვაჭრი მისაღებ ოთახში. სიმართლე, რომ ვთქვა ადრე არ მესმოდა მობუზღუნე სტუდენტების, შემინდოს ღმერთმა! შემოდგომა თვალსა და ხელს შუა გამეპარა, სოფოს ისევ ვატოსთან ერთად მოუნდა ჯლიგინი, ჰოდა ვართ მარტოები,მე ჩემი გადაქსეროქსებული

თინა(თავი3)

ამას წინათ ნახსენები სიტყვები საამურად ტივტივებს გონებაში "არასოდეს დანებდე, ტკივილი დროებითია ტრიუმფი კი სამუდამო." ტკივილი? და რას შეიძლება ვუწოდოთ ტკივილი? ეს მგონი ის გრძნობაა როცა ორგანიზმში ყველაფერი იკუმშება, სუნთქვა გეკვრის, ვენებიდან სისხლი

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი16)

ნია, ჩემო საყვარელო, გთხოვ დამშვიდდი, დამშვიდდი და ისე მომიყევი ყველაფერი... - სახეზე ცრემლებს მწმენდდა და მეფერებოდა. ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი, მიყურებდა და ვერ ვხვდებოდი რას ფიქრობდა, ამიტომ მის საუბარს ველოდებოდი. განა იმისთვის ვბრაზდები