ირწმუნე იისფერი გაზაფხულის (სრულად)

როცა, ნათელ, თითქმის ცარიელ ოთახში მაღვიძარამ მეოთხედ დარეკა, ცხრას თხუთმეტი წუთი აკლდა. ძლივს ასწია დაღლილი თვალები გოგონამ და როცა მისმა თვალებმა საათს დახედეს და ტვინმა იმ წამსვე მისი შესაბამისი მნიშნელობა გაიაზრა,გოგონა ელდანაკრავივით წამოვარდა

ლექტორი (სრულად)

ვხვდები, ახლა ყველაფერს ვხვდები. თავბრუ მესხმის და ვგრძნობ როგორ ვეშვები ემოციებისგან ძალაგამოცლილი. - შენ… - ვლუღლუღებ და მისკენ ვიშვერ თითს - შენ პედოფილი.. შეუძლებელია! - თავს ვაქნევ და ამით უფრო საკუთარ თავს ვაჯერებ.

მოლურჯო სული (თავი 5)

-ცუდათ ხართ? შემანჯღრია და გონს მოვეგე, თვალები დავხუჭე ღრმად ამოვისუნთქე და პასუხის გასაცემად სიტყვებს დავუწყე ძებნა. -არა, კარგად ვარ.. ბუტბუტით ამოვილაპარაკე. -მაშინ რატომ ტირით?! გოგო არ მანეებდა თავს. -არაფერია, მადლობთ ყურადღებისთვის.

მებაღე (ნაწილი 34)

საშიშ თვალება კაცს ყველაფერი წინასწარ მოფიქრებული და კარგად დაგეგმილი ჰქონდა... ზოგიერთი მსახურიც კი უკვე რა ხანია მოსყიდული ჰყავდა, თავდაპირველად ძაღლები უნდა მოეშორებინათ, და ვითომდა უბრალო ხანძრიდან დაიწყებოდა ყველაფერი, ჯერ ეზოს გვერდით

მწვანე ყინული [პირველი ნაწილი]

ბარისახო... ჩემი ბედნიერი დრო მოდის! ზაფხული - ჩემი საუკეთესო განწყობა და სრული პოზიტივი. ზუსტად ვიცი, ეს ზაფხული კიდევ უფრო განამტკიცებს ჩემს სიყვარულს. ჩვენი ხუთეული ხევსურეთს ესტუმრება.

არჩევანი(თავიXI)

– კოტე?? აქ რა გინდა ??? – აუ გოგო მგონი ქურთუკი დამრჩა შენთან ..მარტო ხარ ?? – კი მარტო ვარ..შემო და მოვძებნოთ,წეღან დავალაგე და არ მინახავს მაგრამ მოვძებნოთ,თუ გახსოვს რომ აქ დაგრჩა.. – კი,შენთან რომ მოვედით მქონდა და რომ წავედი აღარ მქოდნა

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 2

ლიფტის კარი იღება , ჯერ ჩანთებს ვაწყობ შიგნით მერე მეც შევდივარ , ღრმად ამოვისუნთქე ახლა წარსულისკენ ვდგამ ერთ ნაბიჯს , ერთი სული მაქვს ჩემს სახლში როდის შევაბიჯებ , ვერც კი წარმოიდგენთ ეს რამდენად კარგი სეგრძნებაა, ცრემლებით ამევსო თვალები კარი

შეგეჩვიე VI

უკვე აშკარაა საიდან გაჩნდა ჩემს სხეულში უცნობი ნივთიერება. ალბათ ლოლიტა მწამლავდა ნელ–ნელა ამ დროის განმავლობაში. მაგრამ ჩემგან რა უნდა. ამას რატომ აკეთებს. ნამდვილად იოანეა ამის მიზეზი. რატომ უნდა ჩემი მოკვლა სულ რამოდენიმე კვირაში მე ხომ ისედაც

ნინი and დამიანე (XVI ნაწილი)

მთელი ამ დროის განმავლობაში დემე არ მომშორებია, სულ იქ იყო სანამ ვხატავდი. მესაუბრებოდა და მართობდა, ყავა მომიტანა და ერთად დავლიეთ. ნახევრად, რომ მოვრჩი ხატვას უკვე აღარ შემეძლო, ხელები დამეღალა. -დღეისთვის საკმარისია._დემეს ვუთხარი და ფუნჯები

თბილისელები #9

ხო,ვერ ალბათ ვერ ყველაზე საშინლად ვერ ეგეც ნიკუშას მიერ:) საერთოდ მე ნიკუშას მიერ ვიყავი წითელიც, ფერადიც, მოწყენილიც, გაღიზიანებულიც და ცხრა ცას გადაცდენილიც.