ბავშვობის სიყვარული (3)

-როგორი ბავშვი იყავი?-მშვენივრად ვიცოდი როგორი იყო, და ეს შეკითხვაც მაგიტო დავუსვი მაინტერესებდა რას მიპასუხებდა. ბანალური კითხვაა, თუმცა ინტერვიუები ბანალური კითხვებით იგება. შემდეგ კი მე ვცდილობ მრავალფეროვნება შევძინო მას.

სათადარიგო(2თავი)

ხელი გოგოს თითებში ახლართა,ისე გააგრძელა გზა.მიდიოდნენ,ორივე ჩუმად იყო,ხმას არცერთი მათგანი არ იღებდა.ოდესღაც ეს ორნი დიდი სიყვარულით უმზერდნენ ერთმანეთს მათი ხელები ისე მჭიდროდ იყო ერთმანეთში ჩახლართული,თითქოს დედამიწის ზურგზე,მათ დაშორებას ვერავინ

მეკაიფებით?

-ვის? -ალექსანდრე ქალდანს.-ამ სახელის გაგონებაზე რეტი დამეცა გავშრი. ვცდილობდი არ შემემჩნია არ მინდოდა ანდრო ამენერვიულებია. ოთახში ავირბინე, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. იმ წამსვე ნაწკასთან დავრეკე.მოდი თქო ვუთხარი, ალბათ ისეთი ხმა მქონდა გამოიქცა.

Secret/საიდუმლო (თავი 1)

თვითმფრინავიდან ვიყურები და წინასწარ ვეგუები ჩემს ახალ ცხოვრებას. რთულია იმ ადგის მოწყდე სადაც დაიბადე, გაიზარდე და შენთვის საყვარელი მოგონებები გაკავშირებს, მაგრამ ჩემი დის და დედის დაკარგვის შემდეგ მამამ გადაწყვიტა რომ ნათესავებთან ლონდონში

ცოდვების გამო?..(12)

გავიხედე და დიტოს ეუბნებოდა, გიორგის წამოყვირებაზე და დიტოს სახის გამომეტყველებაზე, გიგიმ გიტარა გვერდზე დადო და შემობრუნდა.. ადგა თავზე ხელი დადაისვა რამდენჯერმე, თითქოს გონებას ხელით ეხმარება გააზრებაში რასაც ხედავს და ინერციით წამოვიდა..

მებაღე (ნაწილი 25)

პატრონმა ერთი კი იფიქრა გაგრძელება საჭირო აღარ იყო, მისთვის საინტერესოს ვერაფერს ხედავდა, ამიტომ სხვის ასე სულში ჩაძრომას კითხვის შეწყვეტა სჯობდა, მაგრამ უცებ თვალი მოკრა ნაწერს სადაც დადა მას ახსენებდა და ამიტომ უფრო გულდასმით შეუდგა კითხვის

სიზმარი სიყვარულისა (3 თავი)

დღეები სწრაფად გადიოდა. მას მერე რაც საავადმყოფოდან გამომწერეს, ალექსანდერე აღარც გამოჩენილა, თითქოს მიწამ ჩაყლაპა.... ისვ ტკივილი. ისევ მონატრება. ისევ უმედობა, არა და გონს რომ, მოვედი მისი სახის დანახვისას მართლა მეორედ დავიბადე, გავიფიქრე რომ

მესხი და ავტომატიანი(ნაწილიII)

ჰკითხა ანამ ავტომატიანს და თვალი კიდევ ერთხელ შეავლო კარვებს. -ომის შეჩერებას ვცდილობთ, მე და ჩემი ბიჭები, უფროსებთან ვთვალთმაქცობთ, ვითომ ყველაფერი რიგზეა, რეალურად კიდე ხალხს უკან ვაბრუნებთ, ჩვენ ჯარისკაცებს თავიანთ სახლებში ვაბრუნებთ და ამათ

იალა (1თავი)

ცამეტი წლის ვიყავი პირველად, რომ გავაცნობიერე ჩემი განსაკუთრებულობა. ერთ მშვენიერ დღეს სარკეში ჩავიხედე და მივხვდი ჩემსა და სხვა თანაკლასელებს შორის რამხელა სხვაობა იყო

თეთრი ყვავილები, შენთვის -3-

,,იმაზე მაგარი მომენტი ჩემს ცხოვრებაში არასდროს ყოფილა, როცა გავიგე, რომ ნინია პატარა ნათლულს მაჩუქებდა, სულ რაღაც 8 თვეში. გაბრწყინებული თვალებით დავდიოდი და ყველა ბავშვში, ნინიას პატარას წარმოვიდგენდი. ცოლ-ქმარიც გაგიჟებულები იყვნენ ამ ამბით."