ფოტოგრაფის აღმოჩენა (დასასრული)

იმ დღის მერე ოფიციალურ წყვილად გამოგვაცხადეს ახლობლებმა. ჩვენ მხოლოდ ბედნიერები ვიყავით ყოველგვარი ჩარჩოების გარეშე. მე ვიწამე ბედისწერიდ. დადვანი ჩემი ბედისწერა იყო. ჩემი ბედნიერების მიზეზი. ფერადი და თან უხილავი ძაფები გაიბა ჩვენს შორის და ასე

მთელი გრძნობით (სრულად)

-აი, პროსტა ისე მაინტერესებს როგორი საცოლე ჰყავს ზაზუკას ღამე არ მიძინია,-თქვა ლიკუნამ. -მეც მაინტერესებს ვაფშე ლელას აზრი სარძლოზე. დედისერთაა მაინც და გადაყოლილი იყო პროსტა ქალი შვილზე,-დაამატა კატომ. -თან ლელაჩკა მაგარი ფოე-ფოე ვინმეა,-გაიცინა

ღმერთებისა და მონსტრების მიწაზე (I თავი)

მოყინულ ხიდის მოაჯირს მაგრად ჩასჭიდა სიცივისგან აკანკალებული ხელები. ჯერ ერთი ნაბიჯი შედგა. შემდეგ მეორე... უკვე მოაჯირზე იდგა. ოდნავ წინ გადაიხარა და უცებ ფეხქვეშ საყრდენი გამოეცალა. შხუილით დაეშვა ქვემოთ. სახეში ჰაერის ცივი ტალღა მოხვდა, მაგრამ ეს

წვეულების დაჭრილი დედოფალი. (I)

დღე მართლაც ცუდად დაიწყო. დაიწყო და დამთავრდა კიდეც. კარგ ხასიათზე ვიყავი, სანამ დამირეკავდნენ და... – თუ არ მივიტანთ, ყველგან გვიპოვიან და მოგვკლავენ, გესმის?...ალო...ელენა... მართალია, ახლა არ მქონდა იმის განხილვის თავი, მომკლავდა თუ არა ვინმე.

შთაგონების წყარო (III ნაწილი)

"როგორი ფრთხილი ხარ, ამიტომ ვართ ჯერ კიდევ უცნობები?" "მეტის მოლოდინი გაქვს?" ისევ მაბნევს, წესით ყველაფერი პირიქით უნდა იყოს, მე უნდა ვწერდე ამას და მე უნდა ვაბნევდე მას და არა ის მე, მაგრამ ვხვდები რომ ამაზე რამდენიც არ უნდა ვიწუწუნო მაინც

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(თავი 11)

-სანამ შენი პატარა ტვინი ამას ვერ შეიგნებს მაქამდე გაგიმეორებ-დამიყვავა.უტაქტო არსება.ეს ვირი.არმინდა მისსახლში .ისედაც ძლივს გამოვიპარე და ისევ უკან მაბრუნებს?რა უსამართლობაა -თუ ჩემს რამდენიმე წინადადებას დათანხმდები შენთან ვიცხოვრებ-მაინც

შენ შემცვალე (Chapter 17)

- თავდაცვაში რას გულისხმობ? - იდაყვებით მუხლებს დაეყრდო და წინ წაიწია. - მინდა იარაღის ხმარება მასწავლო ! - ეს რაში გჭირდება?!

დედის მოლოდინში

ეს ყველაფერი თავიდან ძალიან ჩვეულებრივად დავიწყეთ. სამსახურში სტანდარტული მუშაობის პროცესში გადავწყვიტეთ, რომელიმე უპატრონო ბავშვთა სახლს დავხმარებოდით. ტანსაცმლის გაჩუქება ჩემი მოგონილია, გადავარჩიე ერთი კარადა ტანსაცმელი, დავახარისხე და დავდე

წითური ლედი (თავი 1)

1827 წლის 5 მაისს დაიბადა პატარა ეკატერინა, რომელსაც მშობლები მოფერებით ხარ კატოს ეძახდნენ, ხან ეკას. ბავშვობიდანვე ეტყობოდა, რომ საოცარი სილამაზე უბოძა ღმერთმა. მისი ჭითური სქელი თმის ნაზი ნაწნავი საოცრად უხდებოდა მის თოვლივით თეთრ კანს, ვარდივით

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (7)

გასახდელში მომხდარი ამბის შემდეგ ერთი კვირა გავიდა, ამ ხნის განმავლობაში ალექსანდრე თვალითც არ მინახავს, სხვა ინსტრუქტორი მყავს, ალისამ მითხრა რომ დავალებაზეა წასული ანკარაში, მეც არაფერი მიკითხავს მეტი. მე ისევ დილის 6ზე ვდგებოდი, ვვარჯიშბდი, წყალს