მე ასეც მიყვარხარ (თავი 3)

-მოდი უბრალოდ დავივიწყოთ ეს დღე. გააჩერე მანქანა, გადავალ და საავადმყოფოში ჩემით წავალ. ვიცი ამას მოვალეობის გამო აკეთებ. დამიჯერე არაა საჭირო... -დედამისი გამახსენდა და მივხვდი რომ მე უბრალოდ დროს ვაკარგვინებდი. -ეს მოვალეობა არაა. უბრალოდ მშვიდად

შავი ქვრივი(prologue-#1-#2)

თუ გვარი დაწყევლილია, მაშინ მისი არსებობა უნდა შეწყდეს. საუკუნეების განმავლობაში ამ ოჯახის გვარის ქვეშ გაჩენილი ყველა გოგონას სასტიკი ბედი ხვდებოდა. რატომ? ეს არავინ იცოდა, მათ უბრალოდ იცოდნენ, რომ იყვნენ დაწყევლილები და ამის გამოსწორების გზა არ

ორმაგი გრძნობები (1,2)

-დრო მჭირდებოდა იმაში დასარწმუნებლად რომ მამა შენში არ ცდებოდა, რა თქმა უნდა გადარეული, ცანცარა და ნერვების მომშლელი არსება ხარ ყველაფერთან ერთად , მაგრამ ჩემი შინაგანი ხმა მკარნახობს რომ შენი ნდობა ნამდვილად შეიძლება. სხვა თუ არაფერი დავიღალე მთელი

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(4 თავი)

-სადიყავი აქამდე?-კინაღამ გული გამისკდა მისი ხმა რომ გავიგე. -მეგობართან -ხელი ავიქნიე და ოთახში შევედი .უკან მომყვა და წინ დამიდგა . -მისმინე არმინდოდა რაა .ვიცი ძაან მკაცრად მომიმივიდა .ხვალიდან სამსახურშიც იარე და შეხვდი შენ დაქალებსაც .მაგრამ

თბილისელი ლილეს მანჰეტენური ცხოვრება (თავი 7)

ლილე არაბული თბილისელი წარმატებული გოგონაა, რომელმაც დიდი ძალისხმევის მეშვეობით შეძლო მანჰეტენში ,ფორდჰემის უნივერსიტეტის გრანტის მოპოვება და სწავლის გაგრძელება .ამერიკაში ჩასვლის პირველი დღიდან ლილეს ცხოვრება რადიკალურად იცვლება .მას უწევს

მორაგბე გოგონა თავი 5

დილას ცუდ ხასიათზე გავიღვიძე საათს დავხედე და წამოვფრინდი ღმერთო ჩემო ესღა მაკლდა პირველად გავიღვიძე ასე გვიან,თავი მისკდებოდა, ავდექი და ეზოში გავიხედე,ბიჭები ვარჯიშობდნენ მე კი ოთახში დავიწყე...

სიმართლის დრო 7 8 9 10 11 თავი

სამივე გავიდნენ გარეთ და ბექა სახლში წავიდა. მის მშობლებში ბოლო დროინდელმა დანახულმა ცვლილრბებმა, დიდი იმედი დაუსახა გულში, რომ გაუგებდნენ მშობლები ამ დიდ სიხარულსაც და ტკივილსაც. დღეს აღსარების ჩაბარების დღეა, სულის გაწმენდის დღე, რათა მჩატედ იყოს

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#13 ,#14

დილით სანდროს, ლეას საწოლში გაეღვიძა. როდის ჩაეინა არ ახსოვს. ხელში ლექს ბავშობის ფოტო ქონდა ჩაბღაუჭებული. დაახლოვებით ექვსი შვიდი წლის იქნებოდა , თამარს ყავდა კალთაში ჩასმული და ატმის ტოტები ეკავა. ფოტო დაჭრილი იყო, სავარაიოდ ლეამ ჩამოაჭრა ნაწილი,

არ დამტოვო (თავი 1)

"ბუძილნიკმა" დარეკა. ალბად გათენდა. ვახელ ერთ თვალს და ისევ ვხუჭავ, ადგომა მეზარება. დედის ხმა მესმის: "ემილი ადექი გათენდა, ხალხმა ფული იშოვა შენ კიდე ისევ გძინავს!" -ვდგებიიი!-ნახევრად მძინარი ვპასუხობ და საბანს ვიშორებ. ფარდას ვწევ სახლში დილის

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი9)

-მოკლედ თავიდან ძალიან კარგ ზასიათზე იყო.. -ეგ მეც დავინახე. მერე?-მოიცა მომაყოლე და გაიგებ, ჩვეულებრივ ჩავჯექით მანქანაში გავისეირნოთთქო და სალაპარაკოდ რომ დავჯექით და ვუთხარი ბოდიში საავადმყოფოში ვერ მოვედი არადა შენთან უნდა ვყოფილიყავითქო. რატომ